เรื่องเดิม

ตำนานเสี่ยโรงเหล้า-ปฐมบท (ทวิภาค)

ตำนานเสี่ยโรงเหล้า-ทวิบท (ทวิภาค)

ตำนานเสี่ยโรงเหล้า-ตรีบท (ทวิภาค)

---

จำเนียรกาลต่อมาไม่นานนัก
เสี่ยเริญก็เรียกประชุมคณะกรรมการชุดใหญ่อีกครั้ง
หลังจากรับจ้างผลิตเบียร์ให้ต่างชาติมาระยะหนึ่ง

" ผมว่าเราน่าจะผลิตเบียร์เองดีกว่า
เพราะต้นทุนผลิตของเราก็ต่ำมาก
น้ำในโรงงานส่วนใหญ่ก็ฟรี
ที่จ่ายตังค์ก็แค่น้ำมากรองเอาหน่อย
ผสมพวกเมล็ดธัญญพืชหมักให้เน่า
กับหญ้าฮอปแต่งกลิ่น/ทำให้ขม
ก็ขายได้ราคาแล้ว จะแพงก็ค่าภาษี "

เสี่ยเริญเกริ่นนำในที่ประชุม

" ป๊าก็ว่าดีเหมือนกัน
แต่จะสู้กับเจ้าเดิมได้หรือไม่
เพราะเบียร์คานตบเราก็ยังไม่เดินเท่าไร " พ่อตาเริญเสริม

" ผมว่าพวกเราน่าผลิตเหมือนกัน
เพราะต้นทุนการผลิตของพวกเราก็ต่ำมาก
พวกเรามีน้ำบาดาลที่เสียค่าน้ำให้กรมทรัพย์ไม่มาก
(กรมทรัพย์จะเก็บค่าน้ำคิดเป็นคิว
คิดจากมิเตอร์ที่ต่อตรงจากปั้มน้ำ)
ส่วนน้ำล้าง/น้ำใช้ในโรงงานของพวกเรา
ก็มาจากถังพักน้ำฝนและน้ำในแม่น้ำมากรองใช้งาน

แต่เจ้าฮะมันโดนกรมทรัพย์เก็บค่าน้ำ
มันโวยวายใหญ่หาว่ารังแกมัน
มันใช้มาตั้งแต่รุ่นทวดมันแล้ว
ทำไมเพิ่งมาเก็บเงินตอนนี้
(น้ำของเจ้าฮะมีคุณภาพรสชาติ
จัดว่าดีลำดับหนึ่งของศยมกุก)

มันประเภทแหลกอิ่มแหลกนาน
เลยไม่ค่อยยอมจ่ายเงินให้คนอื่น
แต่พวกเราไม่มีปัญหาเรื่องนี้
เพราะโรงงานสร้างทีหลัง
ได้เตรียมการรับมือเรื่องน้ำไว้ก่อนแล้ว
กับเพราะพวกเรา ให้ก่อนรับ
แต่เวลารับพวกเรารับมากกว่าให้ " โอวมักกุ้ย

" ดีเหมือนกัน แล้วการตลาดเราจะทำอย่างไร " เสี่ยเริญ

" ผมว่า พวกเราผลิตขึ้นมาใน ตราสัตว์
เพราะพวกดื่มน้ำเมามักจะมีเลือดสัตว์ผสม
ช่วงแรกก็เลือดวัว ค่อย ๆ ละเลียดเคี้ยวเอื้อง
ต่อมาก็เลือดเสือ คำรามส่งเสียงดังโวยวาย
สักพักก็เลือดงู ส่ายหัวไปส่ายหัวมา
หรือเดินเลื้อยไปเลื้อยมาไม่ตรงทาง
แบบตำรวจจับคนเมาให้เดินเส้นตรง
ตรวจจับว่าเมาหรือไม่เมา
พอท้ายสุดก็เลือดหมู
นอนตรงไหนก็ได้ไม่เลือกที่

ผมว่าพวกเราหาตราสัตว์มาแข่งกับเจ้าเดิม
ลองคิดกันดูว่าจะเป็นตราอะไรดี
ส่วนการตลาดก็เหมือนเดิม ขายเหล้าพ่วงเบียร์
แล้วค่อยหาทางเกาะกระแสหรือซื้อรางวัล
แบบรางวัลตั้งกันเอง ชงกันเอง อวยกันเอง
โฆษณามาก ๆ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ
ตอกย้ำเป็นพัน ๆ ครั้งแบบป้าเช็ง
พวกขายยาดีมีกินตามฟรีทีวี
หรือจ่ายเงินให้คนจัดประกวดรางวัล
ซื้อรางวัลมาประดับเลยก็ได้
มีเงินซะอย่าง สบายไปร้อยแปดพันอย่าง
ไม่นานพวกเราก็ขายได้ดีมากเลย " โอวมักกุ้ย

" ดีเหมือนกัน ผมเห็นด้วย
อาป๊าว่าชื่ออะไรดีละ " เสี่ยเริญ

" ป๊าว่าชื่อสัตว์ก็ดีเหมือนกัน
แต่ควรเป็นสัตว์ใหญ่ที่กระทืบสัตว์เล็กได้
เป็นการเอาเคล็ดเอาชัยก่อน
หรือแบบคนจีนโบราณสมัยก่อน
ที่ตัดไม้ข่มนามพวกมันก่อนออกรบ
เช่น ตัดต้นกล้วยติดชื่อพวกมันไว้

หรือหาคนไปรื้อฮวงจุ๊ยบรรพบุรุษพวกมัน
ให้มันเจ็บแค้นเจ็บใจเล่น ๆ ก่อนไปรบกับพวกมัน
เพราะพวกมันผูกพันกับกระดูกคนตาย
ที่เป็นต้นสกุลบรรพบุรุษของพวกมัน
พวกมันจะกลายเป็นลูกหลานอกตัญญู
ที่ดูแลสุสานบรรพบุรุษไม่ได้

แต่ที่เมืองศยมกุก
คนตายแล้วมักจะเผา
คงทำแบบจีนไม่ค่อยได้
และสังคมศยมกุกรับไม่ได้กับเรื่องแบบนี้

แต่ถ้าพวกเราจะทำให้เนียน ๆ (ละเอียดรอบคอบ)
ก็ทำให้เหมือนคนลักของมีค่าในบัวก็แล้วกัน
แล้วรื้อทิ้งให้กระจุยกระจายไปเลย
ให้มันเจ็บใจเล่น ๆ " พ่อตาเริญ

" ผมว่าเราใช้ยี่ห้อพญาแรด
เหมือนยาประสาทนอแรดสมัยก่อน
ที่ดูแข็งแรงบึกบีน
เอานอแทงฝ่ายตรงข้าม

แบบภาษาใต้เรียกว่า แฉง
ด้วยการทำมือคล้ายพนมมือ คล้ายกับงวงไอยรา
แล้วแอบทิ่มวานเพื่อนให้เจ็บเล่น
แบบพวกเด็กปักษ์ใต้ชอบเล่นกัน " โอวมักกุ้ย

---

และแล้วเสี่ยเริญก็เริ่มผลิตเบียร์ชื่อภาษาใต้
ขณะเดียวกันก็เริ่มทะยอยลดการผลิตเบียร์คานตบ
เพราะยอดขายไม่ค่อยเดินเท่าที่ควรเท่าไรนัก
ในช่วงแรก ๆ รสชาติเบียร์ไม่ค่อยได้เรื่องหรือเข้าท่าเลย
ต่อมามีการพัฒนาสูตรเรื่อย ๆ จนออกมารสชาติออกมาดี
แถมดีกรีความเมาก็มากกว่าเบียร์เจ้าเดิมอีก

เหมือนกับน้ำอัดลมยี่ห้อ เปรตซิ
เจ้าของเมืองนอกขอยกเลิกคู่ค้ารายเดิมแล้ว
จะขอกินรวบแบบขายเอง ส่งเอง กำไรเอง
เจ้าเดิมก็พลิกเกมส์ผลิตยี่ห้อ เอดส์
ยี่ห้อใหม่ฉลากใหม่ใกล้เคียงยี่ห้อเดิม

แต่ระยะแรกรสชาติไม่ได้เรื่องเลย
ต่อมาก็พัฒนาสูตรจากพวกซุย (สวิส) จนรสชาตินิ่ง
ใกล้เคียงกับเจ้าเดิมในตลาดที่เดิมผูกขาด 2 เจ้าทั่วโลก
อาศัยช่องทางการตลาดที่ทำมากว่า 50 ปี
ทุบเอาเจ้าจากสหปาลีรัฐอั้งม้อกุ้ยเกือบตาย

หลังจากนั้นไม่นานนัก
โอวมักกุ้ยก็เริ่มแผนสองครองตลาด
ด้วยการไปซื้อรางวัลจากต่างประเทศ
มาการันตีคุณภาพระดับโลก คับประเทศ
แบบชงกันเอง อวยกันเอง ทุกอย่างดีเอง

พร้อมกับจ่ายเงินให้สื่อมวลชนในศยมกุก
ช่วยกันตีปี๊บร้องเปล่าว่า ดีเลิศ ประเสริฐสุด
ปั่นหัวคนในศยมกุกให้เชื่อว่าดีจริง ๆ ๆ
จนคนเริ่มหันมากินเบียร์เจ้านี้มากขึ้น

ศิลปการใช้เงินกับการหาเงินแตกต่างกัน
ฮิว เฮฟเนอร์ นายทุนอเมริกันชอบพูดว่า
คนทุกคน เงินซื้อได้เสมอ
ขอให้เงินถึงจริง ๆ ก็แล้วกัน

แบบภาษิตจีน มีเงินซะอย่าง  จ้างผีมาโม่แป้งก็ยังได้

ถ้ายังซื้อไม่ได้อีกก็ใช้ภาษิต ดอนวิโต้ คอริโอเน่
ข้าจะให้ข้อเสนอที่เจ้าปฏิเสธไม่ได้
ด้วยการข่มขู่คุกคาม หรือให้นักเลงไปกระทืบ หรือยิงทิ้งไปซะ
แบบพวกมาเฟียชิชีลี อะไรทำนองนั้น

---

หลังจากนั้นเสี่ยเริญก็ทำการตลาดไปสักพัก
ด้วยการใช้ขวดเก่าของเจ้าฮะมาบรรจุเบียร์ตนเอง
แบบยึดคลังกระสุนฝ่ายศัตรูมายิงถล่มใส่ศัตรู
ทำให้ต้นทุนขวดต่ำกว่าเจ้าเดิมมาก
พร้อมกับร่วมมือกับเถ้าแก่คนเดิมของเสี่ยเริญ
รับผลิตแต่ขวดเบียร์ตามคำสั่งของเสี่ยเริญ
ไม่ยอมรับผลิตขวดเบียร์ให้เจ้าฮะ
อ้างว่าเครื่องมีปัญหาและมีคำสั่งผลิตจำนวนมาก

(เสี่ยเริญกับเถ้าแก่ล้างขวดเบียร์
ได้ควบคุมการผลิตการตลาด
โรงงานผลิตขวดในประเทศทั้งหมดแล้ว
แต่ใช้ชื่อนอมินีในการดำเนินงานทั้งหมด
ในบัญชีรายชื่อผู้ถือหุ้นก็ไม่มีรายชื่อเสี่ยเริญ
หรือครอบครัวแต่อย่างใดในทะเบียนผู้ถือหุ้น)

ขณะเดียวกันขวดเก่าก็ส่งให้เสี่ยเริญแบบไม่อั้น
ถ้ามีขวดค้างสต็อคมากก็ทุบทิ้งแบบไม่ส่งต่อให้เจ้าฮะ
ทำให้ปริมาณขวดเก่าที่หมุนเวียนในท้องตลาดลดลงไปมาก
โรงงานเจ้าฮะต้องสั่งขวดใหม่มาทดแทนขวดเก่าที่หายไป

แม้ว่าเถ้าแก่ล้างขวดจะต้องส่งขวดเก่าให้เจ้าฮะ
แต่ก็ส่งได้น้อยมากกว่าเดิมมาก
ทำให้ฝ่ายจัดซื้อเจ้าฮะไม่พอใจอย่างมาก
กับเหตุผลและคำตอบของเถ้าแก่
จึงปรับเป็นเงินจำนวนมากในการส่งขวดเก่าไม่ทันกำหนด

---

เถ้าแก่จึงมาหาเสี่ยเริญในวันหนึ่ง
ขณะที่เสี่ยเริญกำลังนั่งอยู่ในสำนักงาน

" เถ้าแก่ ลมอะไรพัดมาที่นี่
เชิญนั่งครับ รับน้ำชาหรือกาแฟครับ "
เสียเริญทักทายเถ้าแก่เก่า

" ม่ายนะ พอดีมาปรึกษา
ตอนนี้เจ้าฮะมันปรับอั๊วหลายตังค์แล้ว
เพราะตั้งแต่ทุบขวดเก่าไปหลอมผลิตขวดใหม่
อั๊วก็ส่งขวดเก่าให้มันไม่ได้ตามโควต้า
มันก็ปรับอั๊วไปมากแล้ว ยิ่งวันยิ่งเข้าเนื้อ
เลยมาปรึกษาลื้อว่าจะทำอย่างไรดี
จะจัดส่งขวดให้มันเหมือนเก่าตามยอดส่งเท่าเดิม
ด้วยการทุบขวดเก่าน้อยลงดีไหม "

" เถ้าแก่ ขาดทุนเท่าไรบอกมาครับ
ผมจะชดให้ทั้งหมดครับ " เสี่ยเริญ

" ไม่ถูกนา เป็นความผิดของอั๊วเอง
ที่กะจำนวนขวดผิด ทุบไปมาก
เลยส่งให้มันไม่ได้ตามโควต้า " เถ้าแก่

พอดีโอวมักกุ้ยเดินเข้ามา
จะเอาเอกสารให้เสี่ยเริญลงนามรับทราบ
หลังจากจ่ายเงินใต้โต๊ะไปก่อนแล้ว
ให้กับผู้มีส่วนได้เสียกับธุรกิจจำนวนหนึ่ง

" โอวมักกุ้ยครับ
เถ้าแก่มีปัญหาเรื่องส่งขวดไม่ครบ
ทางเจ้าฮะมันปรับจำนวนมากเลย
ช่วยหาแนวทางแก้ไขอย่างไรดี

ยุทธการทุบขวดของเราก็ไปด้วยดี
ยอดขายฝ่ายมันก็ลดลงไปมาก
แถมเบียร์มันค้างในถังเก็บก็มาก
เพราะไม่มีขวดบรรจุขาย
ขวดใหม่ก็ได้ไปไม่พอบรรจุขาย " เสี่ยเริญ

" ผมว่าเถ้าแก่อดทนไปก่อน
แล้วเราจะ Roll Back
เอาคืนแบบสมน้ำสมเนื้อ
แถมเนื้อสันมาทำสเต็คสะตูเลยครับ " โอวมักกุ้ย

" ลื้อจะทำอย่างไร " เถ้าแก่

" ผมจะขอให้เสี่ยเริญจ่ายส่วนต่างทั้งหมดให้เถ้าแก่
ด้วยการเพิ่มราคาเข้าไปในขวดใหม่ที่ผลิต
กับขวดเก่าที่เถ้าแก่เอามาส่งโรงงาน
รายจ่ายที่ให้เถ้าแก่จะชดเชยการขาดทุนได้
กับทางโรงงานเราจะได้ตัดจ่ายเป็นค่าใช้จ่ายทางบัญชี
ทำให้กำไรสุทธิโรงงานลดลงไปมาก
จะเสียภาษีน้อยลงมากเช่นกันในอนาคต

และเมื่อถึงเวลาชำระหนี้แค้นปีหน้า
ผมขอให้เถ้าแก่ไม่ต่อสัญญากับเจ้าฮะ
รับรองเดี๋ยวมันดิ้นเข้ามาหาเอง
แบบหมูชนปังตอ (ขาดเป็นชิ้น ๆ)
หรือถูกน้ำร้อนลวกผิวหนังผุพอง
ตอนนั้นเถ้าแก่เรียกเท่าไรมันก็ยอมครับ " โอวมักกุ้ย

" ดีเหมือนกัน ผมตกลงเลยครับ
เถ้าแก่ห้ามปฏิเสธนะครับ
ผมจะรับซื้อขวดเถ้าแก่ทั้งหมด
ตามยอดเดิมที่เจ้าฮะเคยซื้อ
พร้อมบวกราคาชดเชยให้เต็มที่
มันสั่งเท่าไรก็ขายให้ผมทั้งหมดเลย
เพราะยอดขายตอนนี้ของเราก็วิ่งดีแล้ว
หลังจากบอกว่าได้รับรางวัลระดับโลก " เสี่ยเริญ

" น่าเกลียดน่า ทำอย่างนี้
เท่ากับฆ่ามันทางอ้อมเลย " เถ้าแก่

" ไม่เป็นไรครับ
เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธุรกิจ
ผมช่วยเถ้าแก่เท่าที่ช่วยได้
และให้ถือว่าเป็นเรื่องของธุรกิจ
อย่าคิดว่าเป็นหนี้บุญคุณ
หรือ บุญคุณต้องทดแทนครับ " เสี่ยเริญ

แล้วเถ้าแก่ก็กลับไปบ้าน/โรงงานแบบสบายใจ
เงินที่ถูกหักจากเจ้าฮะที่ส่งขวดเก่าไม่ทัน
ก็ไม่ต้องกังวลแล้ว หักได้หักไป ด่าได้ด่าไป
ตามจิกได้ตามจิกไป ไม่สนใจซะอย่าง
เพราะคิดตามแผนโอวมักกุ๊ยแล้ว
รับรองคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม คุ้มกว่าแฟลตปลาทอง

---

ที่โรงงานเจ้าฮะ
ตอนนี้ทุกอย่างปั่นป่วนไปหมด
เบียร์ที่ผลิตออกมาก็ค้างอยู่ในถังเก็บ
ยิ่งเก็บนานรสชาติยิ่งแย่

แบบคนดื่มเบียร์ว่า เบียร์เน่า
คล้ายกับเบียร์แช่เย็นแล้วโดนอากาศร้อน
หรือแบบบางร้านแช่เย็นเสร็จ
ตกดึกดึงปลั๊กไฟฟ้าออก
แบบอยากประหยัดค่าไฟฟ้า
แต่เบียร์ข้างในจะเสื่อมสภาพ
มีรสชาติแบบเบียร์เน่า

เบียร์ยิ่งผลิตแล้วเก็บไว้นาน
ไม่บรรจุขวดก็มีอาการแบบเดียวกัน
ถ้าจะรักษาสภาพก็ต้องเดินเครื่องทำความเย็น
ต้นทุนค่าไฟฟ้า ค่าเก็บรักษา ค่าโสหุ้ย ก็ยิ่งมากขึ้น

" พี่ ไอ้เริญมันเอาเรากลับแล้ว
ตอนนี้ขวดเบียร์เราแทบไม่พอเลย " ผู้จัดการฝ่ายผลิต

" ก็สั่งขวดเก่าให้มากขึ้นไปก่อน
เอามาบรรจุเบียร์ขายไปก่อน " ผู้จัดการใหญ่

" ไอ้ล้างขวดเบียร์เก่า
มันก็บอกไม่มีของ
ผมสั่งแล้วสั่งอีก
มันก็ส่งมาแบบกระฉึกกระฉัก " ผู้จัดการฝ่ายผลิต

" นั้นก็ปรับมันให้เต็มที่เลย
เดี๋ยวมันก็วิ่งหัวซุกหัวซุนหามาให้เอง " ผู้จัดการใหญ่

" ครับพี่ " ผู้จัดการฝ่ายผลิต

---

เดือนต่อมาช่วงเดือนตุลาคม
ใกล้กับปีใหม่อีก 2 เดือนแล้ว
สต็อคเบียร์ยังค้างอีกมาก
ขวดเก่าขวดใหม่ก็หายากมาก
สินค้าเริ่มขาดตลาด
เพราะไม่มีของส่งให้กับลูกค้า

โรงงานเบียร์เจ้าฮะจึงต้องเรียกประชุมพี่น้องทั้งหมด
แล้วให้ฝ่ายการตลาด ฝ่ายบัญชีเข้าร่วมประชุมด้วย

ในห้องประชุมเต็มไปด้วยความสับสนอลหม่าน
เสียงด่าทอระหว่างพี่น้องดังขรมกันไปหมด
เพราะการใช้จ่ายแบบมือเติบ
สุรุ่ยสุร่ายต้องถูกตัดหมด
แบบเอาเงินไปซื้องานศิลป์
ปลูกพืชเมืองหนาว
สร้างภาพความร่ำรวย
หรือแบบของกินไม่ได้แต่เท่ห์
ต้องงดกิจกรรมเหล่านี้ลงให้หมด
ทุกคนต่างไม่พอใจกับเรื่องนี้
เพราะเสวยสุข/ชื่นสุขกับเรื่องนี้มานานแล้ว

ผู้จัดการฝ่ายผลิตถูกด่ามากกว่าเพื่อน
เพราะเคยไปดูถูกเสี่ยเริญไว้ว่า
หน้าอย่างคิง ตายไปสิบชาติก็ไม่มีปัญญา

แต่ผู้จัดการฝ่ายผลิตก็สวนกลับว่า
ทุกคนก็มีส่วน หัวเราะและเยาะเย้ยเสี่ยเริญเช่นกัน
เสียงทะเลาะด่าทอดังไปหมดในห้องประชุม

พอฝ่ายบัญชีแจงตัวเลข
ผลการดำเนินงานและขาดทุนสะสม
ทำให้ทุกคนในที่ประชุมนิ่งอึ้งใบ้แหลกกันไปหมด
เพราะเบียร์ในถังเก็บขนาดใหญ่อีก 2 เดือน
ถ้าขายไม่หมดก็ต้องเททิ้ง

ขายเป็นอาหารสัตว์ให้วัวกิน
เผื่อจะได้เนื้อสันแบบวากิว
ที่มีไขมันเล็กน้อยแทรกในเนื้อ
และอร่อยมากตามประสาคนชอบกินเนื้อวัว
แบบเนื้อติดมัน/นุ่มอร่อยแบบเนื้อโคขุนโพนยางคำ

แต่ถ้าให้วัวกินเบียร์ให้หมดก็เมาตายพอดี
แถมราคาเบียร์ที่ขายเป็นอาหารสัตว์
ถูกกว่าน้ำประปาที่ขายเป็นคิวซะอีก