สมมติว่า เราไม่สนใจอะไรเลย ตั้งสติอยู่ที่ลมหายใจอย่างเดียว

ไม่สนใจความสบายที่เกิดขึ้น ไม่สนใจความยินดีที่เกิดขึ้น ในกรณีอาจจะจินตนาการเห็นภาพอะไร ก็คิดว่าอันนั้นเราคิดไปเอง อยู่กับลมหายใจต่อไปดีกว่า

พูดง่าย ๆ ว่า ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น สติฉันจะอยู่กับลมหายใจเท่านั้น

แบบนี้ถือว่าถูกต้องหรือไม่ครับ ? ส่วนตัวผมว่าก็น่าจะถูกนะ จะไปอยู่กับอย่างอื่นทำไม อยู่กับลมหายใจดีกว่า

แล้วเวลารู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ในสมาธิที่ดีมาก เวลาจะเลิกนั่ง มันเลิกยังไงครับ ? อยู่ ๆ ก็ลืมตา ลุกไปทำอย่างอื่นเลยเหรอครับ ? การทำแบบนี้รู้สึกมันเหมือนกระชากเชือกให้ขาดโดยแรงยังไงก็ไม่รู้

เป้าหมายของผมก็คือ ผมต้องการสมาธิในระดับรู้เนื้อรู้ตัวตลอดเวลา เดิน หยิบ จับ วางของ ทำงาน ฯ มีใครเคยวางของแล้วลืมที่วางมั๊ยครับ ? เป็นเพราะขณะวางของเราไม่มีสติควบคุม

พูดง่าย ๆ ว่า ให้สติไวเท่ากับการกระทำ ไม่มีการกระทำใดที่ทำไปโดยไม่มีสติควบคุม ทุกการกระทำ ทุกคำพูดที่เปล่งเสียงออกมาจากลำคอ ฯ มีสติควบคุมตลอดเวลา เป้าหมายแบบนี้มีใครทำสำเร็จบ้างยังครับ ? แล้วมันมีสติในทุก ๆ การกระทำเลยจริง ๆ เหรอ ? ความรู้สึกนั้นมันเป็นอย่างไร ผมนึกไม่ออกเลย

ที่ผมอยากทราบมาก ๆ คือ ผมจะสำเร็จเป้าหมายหรือไม่ ถ้าผมฝึกโดยการมองดูลมหายใจเท่านั้น ไม่ทำอย่างอื่น ไม่คิดอย่างอื่น ไม่สนใจอย่างอื่น