สวัสดีค่ะ หลังจากจบทริปพักผ่อน 4 เดือนสุดหรรษาที่เมืองไทย ก็ถึงเวลากลับมาทำงานสักที
วันเเรกที่เรากลับมาเราก็ดำเนินการหางานเลยค่ะ  ผ่านเว็บไซต์ เราใช้ Indeed.com โหลดเเอพมา
โหลดรีซูเม่ลงไป เเล้วก็ได้เวลากด Apply Now  

จิ้มๆไปเเทบจะทุกงานที่คิดว่าตัวเองทำได้ เเป็ปเดียวมาเช็คดู เฮ้ย 72 งาน อีบร้าา มันส์ไปไหน !
แต่เอาเข้าจริงเรียกสัมภาษณ์ไม่ถึง 10 งาน ติดประมาณ 3 งาน เห็นสถิติเเล้วปวดใจ ร้องไห้เเรงๆ  


ย้อนไปตอนที่มาเเรกๆ สมัครเวบไซต์เดียวกัน ทั้งเข้าไปสมัครเวบไซต์ของบริษัทเองด้วยนะ
ไม่มีใครโทรมาเล้ยยยย โทรศัพท์นี่เงียบ เงียบบบบบบ พยายามเช็คเบอร์หลายรอบมาก เบอร์ที่ให้ก็ไม่ผิดนี่ ทำไมไม่โทรมาละ
จนเราถอดใจ คิดว่าถ้ารอเเบบนี้ต่อไป อาจจะอดตาย ปริ้นรีซูเม่ออกมา เเล้วเดินไปถามเเทบจะทุกร้านใกล้ๆบ้านว่ารับคนไหม....



บังเอิ๊ญ วันรุ่นขึ้นก็โชคดี มีร้านยาโทรมาให้ไปสัมภาษณ์งาน เเละนั่นคือ จุดเริ่มต้นที่ได้งานเเรกของปีที่เเล้ว !
ในตำเเหน่ง เเคชเชียร์ สายบ้ง 555555



ตำเเหน่งงานนี้ หลักๆก็เก็บเงิน รับมือลูกค้าสายป่วน สายเมา สายบ้า
วันดีคืนดีก็เดินมาโวยวายด่าตั้งเเต่อเมริกาไล่ไปถึงเอเชีย เเล้วก็เดินออกไป
เราไปไหนไม่ได้ เพราะต้องยืนเฝ้าทรัพย์ก็รับฟังเค้าพูด คือเค้ามาเพื่ออยากพูด
ก็ให้พูดให้พอ พอพอใจเดี๋ยวเค้าก็ไปเอง อย่าไปทำสีหน้าโกรธ  หรือตอบโต้นะคะ เดี๋ยวยาว




วันดีคืนดี ก็เอาของที่ซื้อใช้ไปมาคืน ใช้ไม่ดีก็มาด่าร้านเรา บ่นๆให้เราฟัง
เเต่คือใช้ไม่ดีจริงๆหรอ อิป้าใช้ไปหมดขวดเเล้วอะ ตอนเเรกนึกว่าจะเอาขวดมาคืนเเลกเงินรีไซเคิล
เเต่ไม่หรอกค่ะ มาเอาเงินคืนเต็มจำนวน เเล้วด้วยความที่กลัวจะไม่ได้เงิน ก็โวยวายไว้ก่อน
เราเป็นคนขี้ตกใจ ใครโวยวายนี่เราจะยืนตัวเเข็งตกใจทันที ไม่รู้มันจะควงมีดมาด้วยหรือเปล่า
ต้องสงบนิ่ง ดูลาดเลาก่อน พอเราบอกว่าคืนไม่ได้ เท่านั้นเเหละคะ องค์ลงเลย เราก็เรียกซุปอย่างเดียว
ใครเป็นซุปในร้านนี่ต้องสายเเข็งค่ะ




ขโมย ! เรื่องจับขโมยนี่ไม่ใช่หน้าที่เรา เราเเค่คอยสอดส่องผู้ต้องสงสัยเท่านั้น
เพราะว่าในร้านมีการจ้างยามมาคอยเดินดูเเล ขโมยเยอะมากจริงๆ เเต่เราก็เข้าใจอะ ของมันเเพง
บางคนขโมยตั้งเเต่ยาอมยันเเบรนด์เนม อาทิตย์นึงต้องมีตำรวจมาสอยขโมยที่ร้านเราขั้นต่ำ 1-2 ครั้ง
เเเรกๆนี่เราตื่นเต้นตกใจมากค่ะ หลังๆธรรมดา เฉยๆ บางคนมาเป็นทีม พอเห็นเราวุ่นๆ ทำฉวยโอกาส
ไม่จ่ายตังค์ เราก็ตะโกนเลย "มิสเตอร์ '' เป็นคำอาถรรพ์ไงไม่ทราบ สิ้นเสียงปุ๊ป วิ่งหายเลย



จริงๆไม่ต้องขโมยก็ได้นะคะ เเค่มาขอเรา เราคนไทยใจดี เราก็เอาตังค์เราซื้อให้บ่อยไป
บางคนเค้าอยากได้มาก เทมาหมดกระเป๋า ขาดไปเหรียญนึง ก็พยายามเดินกลับไปหาของที่ถูกกว่า
เเต่อันนั้นคือถูกสุดเเล้ว มันไม่มีเเล้ว เอ็นดูอีก เราก็บอกเอาไปเถอะ ส่วนที่ขาดเดี๋ยวออกให้ เเต่ไม่ต้องขอบ่อยนะคะ
เดี๋ยวสิ้นปีเบี้ยไม่พอจ่ายประกันสุขภาพ



การทำงานเป็นเเคชเชียร์ต้องเเม่นเรื่องโปรโมชั่นเเละคูปองค่ะ....บางรายนี่ยังกับสมุดคูปองลดราคาเคลื่อนที่
ไม่รู้ไปสรรหามาจากไหน (อยากได้บ้าง เราก็บ้าคูปองค่ะ 55555 งก) เยอะเเยะไปหมด  เราเเคชเชียร์นี่จะประสาท
ต้องคีย์เเยกทีละรายการ  ส่วนมากลูกค้าตู้คูปองจะมาวันที่ร้านเเจกคะเเนนสะสมเพิ่ม 20เท่า ถ้าซื้อขั้นต่ำ75$ นี่ก็คีย์ยาวไป
ลูกค้าข้างหลังก็ด่าเเม่ ด่าฟั๊ค หัวเสียกันไป เราก็เรียกเเคชเชียร์เสริม



ลูกค้าบ้าหวย ที่นี่จะมีลูกขาขาประจำเเวะเวียนมาซื้อหวย ทั้งหวยออฟไลน์ (หวยขูด) หวยออนไลน์ เเบบปริ้นต์เครื่อง
ก่อนวันหวยออกจะเป็นวันที่ฮาเฮมาก เพราะคนจะเเห่มาขอตรวจรางวัล ทีนี้ลักษณะการถูกรางวัลของที่นี่คือ มีได้ตั๋วฟรีด้วย
เวลาเราคีย์ก็ต้องระวัง เพราะถ้าคีย์ผิดเเล้วซวยตอนนับหลังเลิกงานนะเเหละค่ะ ต้องเที่ยวมานั่งนึกว่าทำไรผิด  

โดยส่วนตัวนี่ทำมาครบเเล้วค่ะ ทั้งเงินหาย คีย์ผิด เจ็บปวดหัวใจ
ความปวดหัวในการขายหวยคือเราต้องจำให้ได้ว่ามันมีอะไรบ้าง เเล้วหวยที่นี่เยอะมากกกก
ยังไม่รวมพวกสปอร์ตเเอคชั่น เเบล็คเเจ็ค มาเเรกๆนี่ โดนตวาดเป็นว่าเล่น
ถ้าเป็นคนจีนนี่วันนั้นเราจะยุ่งเพิ่มเป็นพิเศษคือ ถ้าหวยมีเลข 13 นางไม่เอา
นางจะเอาเเบบมีเลขมงคลคือเลข 8 นี่ก็เเคนเซิลตั๋วกันน้ำตาไหลอะคะ
ยังไม่นับที่ขอขึ้นเงินเเบบเเยกรายการขอใบเสร็จ วุ่นคะ วุ่นนนนนนน !!!!
วันหวยออกนี้ต้องโด๊ป กลับมาบ้านคือหลับเป็นตาย



เราสังเกตวิธีการใช้เงินของคนที่นี่บ่อยมาก  ถ้าเป็นวัยรุ่นที่อายุยังไม่เกิน 30 ปี จะไม่สนใจเลยว่า
จะมีส่วนลดไหม ขอเเค่นั่นคือสิ่งที่เค้าอยากได้เค้าพร้อมจ่าย บัตรสะสมเเต้มก็ไม่ค่อยเอา
ในณะที่ 30 - 40 จะเริ่มบ่นหงุมหงิมเรื่องราคา ถามหาส่วนลด ใช้บัตรลดราคาบ้าง
เเละถ้าตั้งเเต่ 50 ขึ้นไปนี่จะจริงจังมาก ส่วนลดต้องตรงเป๊ะ เราห้ามทำผิด ซีเนียร์เดย์ต้องกดให้ส่วนลด
จ่ายสดซะส่วนใหญ่ บางคนเคร่งขนาดจุดทศนิยม เก็บเงินทอนครบทุกบาท




หน้าที่ของเราบางทีก็ไม่ได้มีเเค่เเคชเชียร์ เห็นตัวเราผอมๆ เเต่หน้าตาเราดูทึก
บางทีหัวหน้าก็ให้ยกของมาเติม เปลี่ยนชั้น เติมของในตู้เย็น ยกของจนมือนี่หยาบกว่าหน้าไปเลย
กลับบ้านไปล่าสุดพ่อจับมือบอกลูกพ่อทำไม มือหยาบจัง นี่น้ำตาไหลเลยค่ะ
ไม่กล้าบอกว่าทำไรบ้าง บอกพ่อไปว่าอากาศหนาวมือกร้านบ้าง



เพื่อนร่วมงาน ส่วนมากก็เป็นคนเเคนาดาค่ะ ทำงานที่ร้านนี้กันมานานตั้งเเต่ร้านเพิ่งเปิดกันเลยทีเดียว
คนที่นี่เค้าไม่ค่อยเปลี่ยนงานบ่อยๆ งานไหนที่เค้าลงตัว ได้เงินเกษียณ ได้ประกันสุขภาพ เค้าก็อยู่ยาวอะคะ
เหมือนเรานี่เหลืออีกเเค่ 1 ชม.ทางร้านจะต้องเปลี่ยนเราจากพาร์ทไทม์เป็นฟูลไทม์ ไม่ค่ะ นางไม่เปลี่ยน
นางบอกหยุดงานนะ เดี๋ยวเหนื่อย โถ่วววว พองี้เเหละมาทำห่วงงง



ณ. ปัจจุบันก็ยังหางานอยู่ เเต่โฟกัสที่เต็มเวลาละ ใครที่มีคำเเนะนำก็เเนะได้นะคะ ส่วนใครที่มีคำถามก็ถามได้ค่ะ

เดี๋ยวรอบหน้ามารีวิวสถานที่เรียนภาษาฟรีพร้อมฝึกงาน สำหรับ Newcomer ค่ะ