ผมอาศัยอยู่กับแม่คนเดียวเนื่องจากแม่กับพ่อแยกทางกัน แม่ผมเป็นโรคซึมเศร้า เนื่องจากแม่ผมยังทำงานอยู่ บางครั้งที่กลับมาบ้านจึงอาจมีเรื่องเครียดกลับมาบ้าง ผมจึงพยายามไม่เข้าไปใกล้นักเพราะแม่ฉุนเฉียวง่าย ในช่วงแรกที่อาการหนักๆผมก็เครียดไปด้วยจึงได้พยายามไปศึกษาอาการของโรคนี้จึงเข้าใจได้ว่าคนที่มีอาการนี้จะควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยได้ ฉุนเฉียวง่าย และมองโลกในแง่ร้าย ผมจึงพยายามไม่เก็บมาใส่ใจมากนัก โดยปกติแล้วผมไม่อยากมีปัญหาอะไรเล็กๆน้อยๆก็คอยช่วยแกบ้าง คุยกับแกบ้าง เช้าเย็นต้องเจอหน้า ต้องได้คุยกัน ไม่งั้นมีโดนด่า
ที่สำคัญคือแกกินยาไม่ต่อเนื่อง เพราะแกบอกว่ากินแล้วง่วง เบลอๆแถมทำให้อ้วนขึ้น แกเลยไม่อยากกิน
อยู่ที่บ้านบางครั้งผมมีหน้าที่ต้องทำ บางครั้งที่ผมต้องการมีเวลาส่วนตัว ต้องการสมาธิ แต่แกก็พยายามหาเรื่องโดยการหาเรื่องใช้งานผม แม้ไม่ใช่งานหนักอะไร แต่แกก็ไม่สนใจเลยว่าผมกำลังใช้สมาธิ พอไม่ได้ดั่งใจก็จะค่อยๆฉุนขึ้นทีละนิด พอได้ที่แกก็จะด่าผมแบบเดิมๆ คือว่าผมไม่ใส่ใจ ไม่มีน้ำใจ ไม่ช่วยเหลือ ด่าเสียงดังๆโดยไม่สนใจว่าเพื่อนบ้านเขาจะคิดยังไง ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆและผมก็ไม่ว่างอยู่ด้วย ถ้าผมเงียบแกจะด่าไม่หยุดและลามไปถึงเรื่องอื่นๆ ทั้งเรื่องพ่อ เรื่องตัวผม เรื่องไม่มีใครเห็นใจ พอจะอธิบายก็จะด่าว่าเราเถียง แกเป็นแม่ เถียงไม่ได้ และเรื่องก็จะใหญ่โตขึ้นไปจนถึงขั้นด่าให้เราไม่มีที่ยืน ด่าไปถึงว่าชีวิตเราจะไม่ประสบความสำเร็จ ด่าว่านิสัยเหมือนพ่อ ด่าว่าเนรคุณ ไล่ให้ไปอยู่กับพ่อ
วันนี้ผมทนไม่ไหวจริงๆ ผมจึงเดินหนี ไม่คุยด้วย แกตามมาด่าผมถึงห้องนอน ผมจึงบอกว่าผมอ่านหนังสืออยู่แม่จะมากวนทำไมและบอกว่าเบื่อ รำคาญ อยู่ใครอยู่มันได้ไหม แกจึงมาด่าว่าแกไม่เคยทำกับพ่อกับแม่แกแบบนี้ ผมไม่รู้เลยว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น ผมอยู่เฉยๆของผม ผมเข้าใจว่าแกแค่ต้องการหาเรื่องด่าผมเท่านั้นเอง ผมเครียด ภาระหน้าที่ผมก็ยังไม่เสร็จ แกไม่ให้กำลังใจแล้วยังมาทำให้ผมแย่กว่าเดิมอีก เจอแบบนี้มาตลอดหลายปี ยิ่งมองนึกย้อนกลับไปยิ่งแย่ ผมว่าถึงผมจะพยายามแค่ไหน ใจกว้างแค่ไหนก็คงไม่พอ ผมไม่รู้จะทำยังไง นี่ก็ชักจะทนไม่ไหวแล้ว อีกไม่นานผมคงไปอยู่ที่อื่นแล้ว แบบนี้ไม่นานผมต้องเป็นโรคนี้ไปด้วยแน่นอน
ที่ผมทำได้ดีที่สุดตอนนี้คือปล่อยแก แล้วแต่แกจะคิด ถ้าพูดดีๆผมก็พูดดีด้วยอยู่แล้วเพราะผมไม่ได้มีปัญหาอะไรเว้นแต่จะเจอแบบนี้ จะให้ผมไปดราม่าด้วยทุกๆเรื่องในชีวิตผมคงไม่ไหวแล้ว
มีใครเป็นแบบอาการแบบนี้ หรือมีใครมีคนใกล้ชิดเป็นแบบนี้ ผมขอคำแนะนำด้วยครับ
การอยู่กับคนที่เป็นโรคซึมเศร้า
ที่สำคัญคือแกกินยาไม่ต่อเนื่อง เพราะแกบอกว่ากินแล้วง่วง เบลอๆแถมทำให้อ้วนขึ้น แกเลยไม่อยากกิน
อยู่ที่บ้านบางครั้งผมมีหน้าที่ต้องทำ บางครั้งที่ผมต้องการมีเวลาส่วนตัว ต้องการสมาธิ แต่แกก็พยายามหาเรื่องโดยการหาเรื่องใช้งานผม แม้ไม่ใช่งานหนักอะไร แต่แกก็ไม่สนใจเลยว่าผมกำลังใช้สมาธิ พอไม่ได้ดั่งใจก็จะค่อยๆฉุนขึ้นทีละนิด พอได้ที่แกก็จะด่าผมแบบเดิมๆ คือว่าผมไม่ใส่ใจ ไม่มีน้ำใจ ไม่ช่วยเหลือ ด่าเสียงดังๆโดยไม่สนใจว่าเพื่อนบ้านเขาจะคิดยังไง ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆและผมก็ไม่ว่างอยู่ด้วย ถ้าผมเงียบแกจะด่าไม่หยุดและลามไปถึงเรื่องอื่นๆ ทั้งเรื่องพ่อ เรื่องตัวผม เรื่องไม่มีใครเห็นใจ พอจะอธิบายก็จะด่าว่าเราเถียง แกเป็นแม่ เถียงไม่ได้ และเรื่องก็จะใหญ่โตขึ้นไปจนถึงขั้นด่าให้เราไม่มีที่ยืน ด่าไปถึงว่าชีวิตเราจะไม่ประสบความสำเร็จ ด่าว่านิสัยเหมือนพ่อ ด่าว่าเนรคุณ ไล่ให้ไปอยู่กับพ่อ
วันนี้ผมทนไม่ไหวจริงๆ ผมจึงเดินหนี ไม่คุยด้วย แกตามมาด่าผมถึงห้องนอน ผมจึงบอกว่าผมอ่านหนังสืออยู่แม่จะมากวนทำไมและบอกว่าเบื่อ รำคาญ อยู่ใครอยู่มันได้ไหม แกจึงมาด่าว่าแกไม่เคยทำกับพ่อกับแม่แกแบบนี้ ผมไม่รู้เลยว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น ผมอยู่เฉยๆของผม ผมเข้าใจว่าแกแค่ต้องการหาเรื่องด่าผมเท่านั้นเอง ผมเครียด ภาระหน้าที่ผมก็ยังไม่เสร็จ แกไม่ให้กำลังใจแล้วยังมาทำให้ผมแย่กว่าเดิมอีก เจอแบบนี้มาตลอดหลายปี ยิ่งมองนึกย้อนกลับไปยิ่งแย่ ผมว่าถึงผมจะพยายามแค่ไหน ใจกว้างแค่ไหนก็คงไม่พอ ผมไม่รู้จะทำยังไง นี่ก็ชักจะทนไม่ไหวแล้ว อีกไม่นานผมคงไปอยู่ที่อื่นแล้ว แบบนี้ไม่นานผมต้องเป็นโรคนี้ไปด้วยแน่นอน
ที่ผมทำได้ดีที่สุดตอนนี้คือปล่อยแก แล้วแต่แกจะคิด ถ้าพูดดีๆผมก็พูดดีด้วยอยู่แล้วเพราะผมไม่ได้มีปัญหาอะไรเว้นแต่จะเจอแบบนี้ จะให้ผมไปดราม่าด้วยทุกๆเรื่องในชีวิตผมคงไม่ไหวแล้ว
มีใครเป็นแบบอาการแบบนี้ หรือมีใครมีคนใกล้ชิดเป็นแบบนี้ ผมขอคำแนะนำด้วยครับ