ผมมีเพื่อนแค่เขาคนเดียวที่แชทด้วยกันทุกวันมา 7 ปีแล้ว เราสองคนชอบผู้ชาย ไม่ใช่แฟนกัน เป็นเพื่อนเฉยๆ เขาอารมณ์ฉุนเฉียว เป็นโรคหยิบฉวยแต่รวย เขาไม่มีใครเหมือนกัน เลยเป็นเพื่อนกันได้ แต่เขาชอบดูถูกผม ชอบข่ม แต่ผมก็ทนคุยไปด้วยได้ไงไม่รู้ รู้ตัวอีกที 10 ปีละ บล็อกไปหลายรอบ ก็คิดถึง เพราะคงผูกพัน ตัดไงก็ไม่ขาด ก็โทรหาขอไอดีมาแอดใหม่ตลอด เพราะไม่ได้ไลน์ด้วยก็รู้สึกเหมือนอะไรขาดหายไป ทำไงดีครับ เป็นเพื่อนสายดาร์ก คุยแค่เรื่องด้านดาร์กที่ไม่มีเพื่อนจริงๆคนไหนในชีวิตคุยด้วยได้แบบนี้ มันด่าเรามาที คือเป็นความจริงหมดที่แย่ๆเกี่ยวกับตัวเรา แต่บางอย่างก็ไม่จริง แต่ส่วนมากชอบด่า เช่นว่า ผมเนี่ยจน ไม่มีงานทำ แล้วมันรวยมาก อีกอย่างก็คือผมเนี่ยหน้าไม่ใส แต่หน้ามันใส ไรงี้ครับ ที่คุยนี่คือผ่านไลน์ตลอดนะ โทรบ้าง เจอกันบ้างปีละ 2-3 ครั้ง เจอทีก็พาเที่ยวอะไรกันแค่นั้น เพราะอยู่คนละที่ หลังๆพอผมเงียบ ไม่ตอบก็จะโมโห หมั่นไส้ผม เลยพาลด่าพ่อแม่ผม และขุดทุกอย่างที่แย่ๆผมมาด่าหรือหาเรื่อง คือมันเป็นโรคจิตอะไรแน่ๆล่ะ เพราะหยิบฉวยก็อย่างนึงแล้ว  ผมเองก็เป็นซึมเศร้าอ่อนๆอยู่ เพราะชีวิตนี้ไม่มีทางสมหวังในความรัก แบบนี้จะยิ่งแย่ลงไหม หรือที่เป็นซึมเศร้าเพราะว่าทนอยู่กับมัน ช่วยด้วยครับ ทำไงดี

เคยบลอคไปช่วงหนึ่ง วันต่อมาปวดหัวมาก เหมือนเลิกยาฉับพลัน ตัดก็ไม่ได้ ทนอยู่ก็ไม่อยาก เพราะอายุป่านนี้แล้ว 28 ปี แถมไม่ค่อยมีเพื่อน
ผมคงไปหาคนคุยระบายอะไรแบบนี้ใหม่ไม่ได้แล้ว ใจนึงก็สงสารพอบลอคไป เพราะว่าเขาก็เป็นคนป่วยจิตอ่อนๆ เขาคงต้องการเราเป็นที่ระบายแบบที่เราก็ต้องการระบายกับเขา แต่ช่วงหลังๆชอบหาเรื่องเล่นพ่อแม่ก่อน ด่าพ่อแม่เสียๆหายๆ แถมชอบขู่ว่าจะส่งเรื่องดาร์กๆที่คุยกันมาให้ที่บ้านให้พ่อแม่ดู คือเรารู้มันไม่ทำหรอก แต่ก็แอบหวั่นๆ เคยเตือนหลายรอบว่าถ้าเล่นพ่อแม่จะหยุดคุยถาวร มันก็ขอโทษ แต่ก็ทำอีกเรื่อยๆ

ที่เป็นแบบนี้ เขายิ่งจะทำให้ผมแย่ลง ผมรู้ดี แต่ผมก็ขาดเขาไม่ได้ ทำไงดีครับ