เราขอแนะนำตัวก่อนว่าเราอายุ 25 ปี พ่อแม่เลิกกันตั้งแต่เด็กๆ เรียกลุงกับป้า(พี่คนที่2ของพ่อ พี่สะไภ้ของพ่อ) ว่า พ่อกับแม่ เราถูกเลี้ยงมาด้วยความรักจาก ปู่กับย่า บ้านเราหลังใหญ่อยู่กันหลายคน เมื่อปี 2543 ลุงกับป้าเราให้กำเนิกบุตรสาว มา 1 คน ซึ่งเป็นน้องคนแรกของเรา เรารักน้องมากเพราะน้องเราน่ารักมากๆ
ประเด็นมันอยู่ที่ ตอนนี้ เราเรียนจบ ป.ตรี แล้ว และ ปู่กับย่าเราก็ได้จากไปหลายปีก่อนแล้ว
บ้านที่เราเคยอยู่เมื่อก่อนกับย่า 2 คน (เนื่องจาก พี่คนโตของพ่อย้ายออก พ่อคนรองของพ่อก็ย้ายออกเมื่อมีน้อง พ่อเราไปมีครอบครัวใหม่ แม่เราเสียไปตอนเรา ป.3)
แต่ตอนที่เราไปอยู่มหาลัย มา 4 ปี พี่คนรองของพ่อพร้อมพี่สะไภ้แล้วก็น้องสาว ย้ายมาอยู่บ้านที่ที่เเราเคยอยู่
เราชอบเปรียบเทียบกับน้องเรา (เปรียบเทียบในใจ)
-ตอนเราอยู่มัธยมเราโดนบังคับนู้นนี่ ไม่ให้ไปเที่ยวกับเพื่อน แต่น้องเราจะไปไหนก็ได้
-เงินที่เราได้รายอาทิตย์ เราก็ต้องไปขอจากย่าอีกบ้านหนึ่ง
-เราโตอายุ 20กว่าแล้วเราขอเงินไป คอนเสิร์ต กับเพื่อนๆ ที่บ้านก็ไม่ให้ไป แต่น้องเรา อยู่ ม.ต้น ม.ปลาย ได้ไปทุกคอนที่อยากไป
-เสื้อผ้า รอง เท้า กระเป๋า เราต้องเก็บเงินซื้อเอง แต่น้องเรามี คอเล็กชั่นใหม่ ทุกๆเดือน
-เงินรายเดือนของน้องเรา ที่เรียนมัธยม กับตอนที่เราอยู่มหาวิทยาลัย(อยู่หอ) ได้เท่ากัน
-วันตรุษจีน น้องเราได้อั่งเปาทุกปี แต่เรา ไม่เคยได้เลยตั้งแต่เกิด มีได้เมื่อปี 59 100บาท ปีนั้นน้องเราได้ 500
-เราต้องทำงานบ้าน แต่น้องเราไม่ทำอะไรเลยก็ได้
-เราโดนบังคับให้เรียนในด้านที่ตัวเองไม่ค่อยอยากเรียนแต่น้องเรา อิสระในการเลือกเรียน
"ตอนนี้เราไม่ได้รู้สึกอิจฉาน้องที่น้องได้นะ แต่เรารู้สึกน้อยใจ รู้สึกว่าที่ตรงนี้ มันเหมือนไม่ใช่ที่ของเรา" เราอิจฉาน้องไหม?????