ถ้าย้อนกลับไปในความทรงจำและเรื่องราวที่ผ่านมามันช่างมีความสุข ทำไมอย่างงั้นหรอก็เพราะมันมีแค่ครั้งเดียวในชีวิตที่ความรู้เรามันเล่นตลกกับเราบ้าง
ในโลกนี้มีคนมากมาย ดีบ้างร้ายบ้างจากนี้ อาจมีความเศร้าและความเจ็บปวดท้ายที่สุดคือความสิ้นหวัง
วันนั้นวันที่เธอได้จากชั้นไปมันเป็นความทรงจำที่ไม่
สามารถลบเลือนออกไปได้
ถึงอย่างนั้นชั้นก็ทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่คอยไปหาเธออยู่ทุกวัน ไปหาเธอพร้อมกับดอกไม้ที่เธอชอบ ณ ป้ายหินแห่งนั้น
"มาริสาวันนี้อากาศดีจังเลยนะ"
ผมพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
"นั้นสินะนี่พฤกษ์แล้วนายไม่เบื่อบ้างหรอ
ที่คอยมาหาคนที่ใกล้ตายอย่างชั้น"
ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรออกมา ได้แต่ยิ้มตอบกลับไปเท่านั้น เพราะเค้าคิดว่าการที่ได้รักใครสักคน มันมีค่ามากแค่ไหนแล้วควรที่จะรักษามันไว้ถึงวินาทีสุดท้าย
"นี่พฤกษ์พูดอะไรหน่อยสิชั้นถามนายนะทำไมไม่ตอบล่ะ" มาริสาถอนหายใจเฮือกใหญ่
หืม.."เพราะชั้นเป็นห่วงเธอและรักเธอแล้วหวังไว้ว่าเธอจะหายจากโรคที่เป็นอยู่ ไม่ต้องห่วงนะชั้นไม่เบื่อหรอกนะ พรุ้งนี้ชั้นอาจจะไม่ได้มาเยี่ยมเธอไม่เหงาใช่ใหม"
"อื้อ..ไม่เลย"มาริสายิ้มอย่างมีความสุข
"นี่พฤกษ์ต้นไม้นั้นสวยจังเลยนะมีดอกไม้ใต้ต้นด้วย ดูสิๆ" มาริสาชี้ไปนังต้นไม้ที่เธอเห็น
"ไปดูใหมล่ะเดียวชั้นจะปลดล็อคล้อให้"
ผมก้มหน้าลงมามองที่มาริสา
"ไปสิๆคงจะสวยมากเลยสินะ" มาริสาทำท่าทางดีใจ
"นี่มาริสาอีกสักพักเธอต้องกลับเตียงนะ อย่าดื้อนะ"
"งื้อ..พฤกษ์ชั้นไม่ใช่เด็กแล้วนะถึงจะแอบบงอแงก็เถอะ"
ชายหนุ่มยิ้มให้มาริสาอย่างอ่อนโยน
"ป่ะ..กลับเข้าตึกกันจะเที่ยงแล้วด้วย"
สายลมที่ปะกะกับปลายผมของพฤกษ์
"อื้อ..ชั้นก็ชักจะหิวแล้วสิป่ะกลับกันเถอะ"
มาริสาเงยหน้ามองพฤกษ์แล้วยิ้มออกมา
ทั้งสองกลับเข้าในตึกที่เต็มไปด้วยคนไข้แต่ก็มีคนที่ยิ้มแย้มมากมาย มีคนที่คอยคุยกับเธอคือคุณป้าแจ่มที่คอยคุยกับมาริสา ในตอนที่ผมไม่อยู่ ผมนั้งยิ้มมองไปที่เธอที่คุยกับป้าแจ่มเธอมีความสุขที่มีเพื่อนคุยด้วย
"ขอโทษขัดจังหวะนะครับ มาริสาชั้นกลับก่อนนะ"
พฤกษ์เดินเข้าไปหามาริสา
"ห๊ะ..อืมโชคดีนะพฤกษ์"
"แฟนหรอจ๊ะ..มาริสาของป้า"ป้าแจ่มพูดด้วยเสียงที่ใจเย็น
"เอ๊ะ!!...ชะ..ใช่ค่ะ"
มาริสาตอบด้วยความเขินอาย
"ผมกลับก่อนนะครับป้าแจ่ม..สวัสดีครับ"
พฤกษ์ยกมือไหว้ป้าแจ่มแล้วเดินออกไป
"วันนี้ก็เข้าหน้าหนาวแล้วแหะ..หนาวชะมัด"
ผมเดินตรงไปที่โรงพยาบาล
"หนาว หนาว หนาวจังเลยพฤกษ์จะมาเมื่อไหร่นะ"
มาริสามมองออกไปที่หน้าต่าง
"สวัสดีครับป้าแจ่ม" พฤกษ์ยกมือไหว้
"ไหว้พระเถอะลูก แล้วเป็นไงมาไงเนี้ย มาริสาอยู่ในห้องแหน๊ะไปหาเธอสิ" ป้าแจ่มยิ้ม
"ขอบคุณครับป้าผมไปหามาริสาก่อนนะครับ"
พฤกษ์กล่าวก็รีบเดินไปหามาริสา
แต่เค้าต้องประหลาดใจเพราะว่าทำไมวันนี้หมอกับพยาบาลดูวุ่นวาย เมื่อผมเดินไปที่ห้องมาริสาแต่ผมกลับไปผมเธอ
"หมอครับแฟนผมไปใหนครับหมอ"
พฤกษ์ถามหมอด้วยความร้อนรน
"ย้ายไปห้องไอซียูแล้วครับอาการเธอทรุดกระทันหัน" หมอตอบพฤกษ์
"หมอ!!..ไม่จริงใช่ใหมครับเมื่อวานผมยังเห็นเธอยังยิ้มแย้มอยู่เลย"พฤกษ์ตะหวาดใส่หมอ
"ใจเย็นๆนะครับ" หมอตอบด้วยความตกใจ
"ผมจะไปหาเธอ"พฤกษ์วิ่งไปที่ห้องไอซียู
"มาริสาทำไมเธอถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วย..ทำไมกัน"
ผมเดินกลับบ้านด้วยความเงียบและความอ่อนแอ
"ฮัลโหลครับ...อื้อ...มาริสาหรอครับ"
พฤกษ์ตอบด้วยความง่วง
"คือว่า.."
"อะไรครับหมอ...มาริสาเป็นอะไร"
ผมใจร้อนรน และกลัวว่ามาริสาจะเป็นอะไรไป
ผมกลัวกลัวที่จะเสียเธอไป
"ตอนนี้คุณมาริสาอาการเป็นปกติแล้วนะครับ"
หมอพูดพลางถอนหายใจ
"จริงๆหรอครับ" พฤกษ์พูดด้วยความดีใจ
"ใช่ครับแต่ตอนนี้ก็เหลือเวลาอีกไม่นานนะครับ"
หมอบอกพฤกษ์เหมือนว่าให้ทำใจ
"หรอครับขอบคุณครับ"ผมตอบด้วยเสียงอันแผ่วเบา
"มาริสา" ผมเรียกเธอจากข้างหลัง
"เอ๊ะ..พฤกษ์..คิดถึงจัง แล้ววันนี้นายไม่มีเรียนหรอพฤกษ์"
มาริสาถามผมด้วยความเป็นห่วง
"วันนี้หยุดน่ะ..ก็เลยมาหาเธอไง"
มาริสามองหน้าผม
"แต่เดียวก็จะกลับแล้วล่ะนะ"
ผมยิ้มแห้งๆให้เธอ
"เอ๋...ทำไมล่ะเพิ่งจะมาแท้เชียว"
มาริสาพูดพลางดึงเสื้อผม
"วันนี้พ่อแม่ชั้นมาที่บ้านน่ะเลยต้องกลับเร็วด้วย มาริสา ไม่งอลนะ"
ผมลูบหัวของเธอพลางยิ้มไปด้วย
"นี่ชั้นซื้อซาลาเปามฝากมาริสาด้วยล่ะ"
ผมวางถุงซาลาเปาไว้ข้างๆเธอ
"ขอบคุณนะพฤกษ์"
เธอยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยนทำเอาผมเขินเธอ
แต่...ความสุขก็ไม่ได้คงอยู่ไปตลอด
หลังจากที่ผมกลับบ้านไปเพื่ิกลับไปเตรียมกับข้าวไว้ให้พ่อแม่ที่จะมาเยี่ยมผม ผมรู้ดีว่ามาริสาเหลือเวลาไม่มากนัก แต่เหมือนโชคชะตาจะเล่นตลกกับผมอีกแล้ว
อาการของเธอทรุดหนักหมอบอกผมว่าเธออยู่ได้อีกไม่ถึง 1 สัปดาห์ ในหัวของผมมันมีแต่ความว่างเปล่าคิดอะไรไม่ออก
และความสิ้นหวังก็ได้ ถาโถมเข้ามาในตัวผม
ผมยืนข้างๆเตียงเธอ มองใบหน้าของเธอ
พร้อมกับความเงียบที่ปกคลุมทุกสิ่งในห้องนี้
เธอค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ
"มาริสา...เป็นยังไงบ้าง...."
น้ำตาของผมค่อยๆไหลลงอาบแก้มของผมช้าๆ
"พฤกษ์...ดีใจจัง" มาริสาจับมือผมอย่างดีใจ
"นี่มาริสา"
"ห๊ะ?"
"ทำไมกัน...ทำไมเธอถึงต้องเธออะไรแบบนี้ด้วย"
ผมพูดไปพร้อมกับร้ำตาที่ไหลออกมา
"นี่พฤกษ์..ไม่ร้องนะชั้นไม่เป็นไร แล้วก็นะพฤกษ์
ถ้าชั้นไม่อยู่แล้วนายต้องอยู่ไปนะ ห้ามคิดมากนะเข้าใจใหม"
มาริสาพูดเหมือนกับว่ากำลังจะจากกัน
"อื้ม" ผมตอบเธอด้วยคำพูดสั้นๆ
"นี่พฤกษ์ชั้นรักนายนะ"
มาริสายิ้มอ่อนให้ผม
"ชั้นก็รักมาริสานะ แล้วก็อยากอยู่ด้วยกันไปนานๆด้วย"
"สัญญา ชั้น สัญญา"
"อื้มสัญญาแล้วนะ"
"เหนื่อยจังเลย..นี่พฤกษ์ชั้นง่วงแล้วอ่ะขอนอนพักได้ใหม"
"อื้มได้สิ"
ผมนั่งมองเธอด้วยใบหน้าที่อ่อนแอ ก็รู้อยู่หรอกว่ามาริสาน่ะ โกหกเพื่อใ
ห้ผมสบายใจ
"โกหกไม่เนียนเลยนะ"
ผมยิ้มให้เธอ
"ความแตกสะแล้วสิ ชั้นนี้แย่จริงๆ"
เธอยิ้มแห้งๆให้ผม พร้อมกับเอ่ยคำว่า
"ราตรีสวัสดิ์นะพฤกษ์"
"อื้มราตรีสวัสดิ์มาริสา"
เธอค่อยๆหลับตาลงช้าๆ
ตืด-------ตืด เสียงเครื่องของห้อง ICU ดังอย่างต่อเหนื่อง เธอได้จากไปแล้ว เธอจะไม่กลับมาแล้ว เธอไม่ยิ้ม...อีก...แล้ว
น้ำตาของผมเริ่มไหลออกมา ป้าแจ่มเดินเข้ามาปลอบใจผม
"ป้าคิดถึงหนูมาริสาแย่เลยแบบนี้ พฤกษ์อย่าร้องไห้เลยนะจ๊ะ"
"ครับ" ผมกัดฟันพูดพร้อมกับกอดร่างของเธอ
หมอกับพยาลเข้ามานำร่างของมาริสา
ออกไปข้างนอก ผมถือผ้าพันคอของเธอไว้
กลับเดินไปที่ระเบียงห้องของเธอ ผมได้เผลอหลับไป
ตกเย็นผมได้ไปบ้านของเธอ ไปงานศพของมาริสา
"เธอได้จากไปแล้ว" คำพูดของแม่มาริสาเอ่ยออกมา
"มาริสา....ลาก่อนนะ..ไม่ต้องห่วงชั้นนะ"
ผมเดินออกมาจากบ้านมาริสา เดินไปตามทางเงียบๆ
หลังจากวันนั้นผ่านไปแล้ว 3 ปี ผมเรียนอยู่ปีสุดท้าย
ผมไปเยี่ยมเธอทุกวัน เอาดอกไม้ไปให้เธอ
อดีตที่แสนเจ็บปวดที่เคยกัดเซาะจิตใจ
มันค่อยๆหายไป ผมคิดไว้ว่า
"มันจะผ่านไปด้วยดี" พฤกษ์ยิ้มออกมา
"พี่พฤกษ์ เสร็จหรือยังครับ" เสียงน้องรหัสที่เรียกผมจากด้านล่าง
"ไปแล้วๆ นี่ไอ้ราชจะเร่งข้าทำไมว่ะ"
"ฮ่ะๆ ผมหิวนิพี่" ราชยิ้มให้ผม
"ไอ้เด็กคนนี้"ผมเดินกลับหอไปพร้อมกับน้องผม
"มาริสา ขอบคุณนะ"ผมเอ่ยออกมา
ผมยังใช้ชีวิตต่อไปโดยมีไอ้น้องตัวแสบคอยอยู่ด้วย
เรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา ความเศร้าและสิ้นหวัง
กำลังมลายหายไป.................
---------------------------------------------------------
ลองแต่งดูแล้วจะเอาไปส่งด้วย ฮ๋ะ ติชมได้เลยน๊าาา