พวกคุณว่ามั้ยว่า  ไอ้คนแต่งพระเวสสันดรเนี่ย  มันแต่งชุ่ยๆ   เหมือนกับว่าคนอ่านเขลาเสียเต็มประดา
คืออ่านแล้วไม่พยายามโต้แย้ง  อ่านแล้วไม่พยายามเอาเหตุผลมาเทียบเคียงว่ามันเป็นไปได้หรือไม่.....หรือเพราะความงมงาย

ไอ้ความงมงายนี้มันมีฤทธิ์มากจริง   เรียกว่าถ้าไปเปรียบกับอวิชชาแล้ว  อวิชชายังไม่ได้ครึ่งของความงมงาย
คนที่ติดในอวิชชาบ้างคนยังฉลาดรู้จักหาเหตุผลมาพิจารณาถึงความเป็นจริง   แต่คนที่งมงายไม่พยายามทำอะไรเลย
แต่ว่าไม่ทำอะไรก็ไม่ถูก   เพราะมีทำก็คือ  ด่าทอ  สาปแช่งคนที่ว่าพระเวสสันดรเป็นเรื่องโกหก

ถ้าเราอ่านไปพิจารณาไป  ก็จะเห็นถึงความผิดปกติ  ที่ว่าผิดปกติไม่ใช่เนื้อหา  เพราะเนื้อหามันก็เป็นแค่ตัวหนังสือ
แต่ที่ผิดปกติก็คือ.....ไอ้คนที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมานั้นเอง  สมองของคนๆนี้มันต้องบกพร่องอะไรสักอย่าง  ถึงได้แต่งเรื่องได้กลับตาลปัตร

ยกตัวอย่าง  เมคให้พระเอกในเรื่องชื่อพระเวสสันดร  แล้วโปปะกันดาสารพัดว่า  มีบุญญาบารมีเป็นพระโพธิสัตว์
เป็นคนรักครอบครัวรักลูกเมีย  
แล้วสร้างตัวลครขึ้นมาอีกตัวให้ชื่อว่าชูชก  แล้วครีเอทให้ชูชกเป็นคนเลวทรามต่ำช้า

ได้อ่านแล้วผมก็ลองเอาพระเวสสันดรกับชูชกมาผูกโยงกัน   ในเรื่องที่เกี่ยวข้องกัน
นั้นก็คือ   การมาขอกัญหาและชาลีไปเป็นทาส

คนหนึ่งต้องทนหอบสังขารรอนแรมมาเพียงเพราะเมียขอร้อง(สั่ง)  ให้มาขอกัญหาชาลีกับพระเวสสันดร
แต่อีกคนกลับยกลูกของตนให้ชูชกทั้งๆที่รู้ว่าเมียต้องไม่ยอม

ไง่!    เรื่องได้กลับตาลปัตรแบบนี้  ชูชกรักเมียแบบยอมลำบาก  กลับกลายเป็นคนเลวทรามต่ำช้า
พระเวสสันดรพาลูกเมียมาลำบากเพราะตัวเองไปทำเรื่องไว้  ...กลับได้เป็นพระเอกหน้าตาเฉย