เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา  เราเป็นหวัดหนักมาก เวลาหายใจเข้าออกแสบจมูกมากๆ
ทั้งปวดหัว ทั้งไอหนักๆ เรียกว่าอาการแย่เลยค่ะ
ด้วยที่วันเสาร์เป็นวันพระ เราถือศีลแปด พอมีเวลาว่างจึงเข้าห้องพระ
ตั้งใจจะนั่งสมาธิสักแป๊บนึงเพราะคิดว่าคงนั่งได้ไม่นาน เนื่องจากป่วยอยู่
แต่พอหายใจเข้าออกได้สักสามสี่ครั้ง รู้สึกได้เลยค่ะ ว่าวันนี้จะนั่งได้ดีแน่ๆ
เพราะลมหายใจละเอียด แน่น หนึบ (อธิบายไม่ค่อยถูก)

ในขณะที่เราทำสมาธิอยู่นั้น อาการแสบจมูกหายไป อาการปวดหัวหายไป
ตลอดเวลาเกือบ 2 ชั่วโมง เราไอเบาๆ ไม่เกิน 5 ครั้งค่ะ
จากเดิมที่ป่วย 100% ในขณะนั้นเหลืออาการป่วยไม่เกิน 10%
และในการทำสมาธินั้น เราก็เกิดนิมิต เกิดปีติตามปกติ
น่าจะอยู่แค่ในชั้นอุปจารสมาธิเท่านั้น

เราเลยสงสัยว่า ทำไมสมาธิแค่นี้ถึงทำให้เราสงบจากความเจ็บป่วยได้
ทำให้นึกภาพ ผู้ที่เข้าอัปปนาสมาธิหนีเวทนาได้เลย ว่าก็คงเป็นเช่นนี้ในระดับที่สูงกว่า

พี่ๆ ท่านใดพอมีคำอธิบายในเรื่องนี้ได้บ้าง  ขอทานเป็นความรู้ด้วยนะคะ
ขอบพระคุณค่ะ

ปล.  หลังจากออกจากสมาธิพักใหญ่ๆๆๆ ก็ป่วยหนักเหมือนเดิมค่ะ TT