ผมพยายามจะย่อให้สั้นที่สุดนะครับ

ก่อนอื่นขอเล่าว่าผมกับแฟนคบกันมา3ปีแล้ว ตอนนี้กำลังจะจบมหาวิทยาลัยชั้นปีที่4พร้อมกัน คบกันตั้งแต่ปี1 ฐานะทางการเงินบ้านผมถือว่าดีมีธุรกิจที่พ่อกับแม่สร้างไว้ให้ บ้านแฟนถือว่าพอมีพอกินนะครับ เราผ่านทุกข์ผ่านสุขมาด้วยกันหมด เราวางแผนอนาคตมาด้วยกันว่าถ้าเรียนจบผมจะขอเค้าแต่งงาน ซึ่งตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่แฟนผมกำลังฝึกงานเป็นระยะเวลา4เดือน แต่เกิดเรื่องปัญหาการเงินของครอบครัวแฟนนิดหน่อย เขามีแม่แค่คนเดียวและแม่ของเขากำลังจะไม่มีเงินด้วยเหตุผลบางประการ  วันนี้เขาโทรมาร้องไห้กับผมว่าแม่ของเขากำลังไม่มีเงินแล้ว เขาสงสารแม่เพราะแม่เขาก็อายุมากแล้ว (อายุแม่60 แฟนผม22) เขาอยากจบแล้วมีงานหางานทำแล้วได้เงินมาช่วยแบ่งเบาภาระของแม่ของเขา เขาอยากทำงานมีเงินเยอะๆเพื่อไม่ให้คนดูถูกได้ ผมฟังเค้าเล่าผมก็น้ำตาไหลมากองเลย ผมรักเค้ามากผมก็รักแม่เค้ามากด้วย ผมให้คำปรึกษาเธอไปว่าถ้าทำงานจริงๆ สายงานที่จบมาไม่เข้าชลบุรีก็ไปกรุงเทพเลย ซึ่งมันไกลบ้านมากๆ ผมเลยถามเธอไปว่าลองคิดดูแม่อยากได้เงินหรืออยากอยู่กับลูกสาวมากกว่ากัน ในความคิดของผมคือถ้าแต่งงานแฟนผมเธอก็จะได้ไม่ต้องไปไกลแม่เธอด้วย เพราะบ้านเราจังหวัดใกล้เคียงกัน จะไปหาเมื่อไหร่ก็ได้แต่ถ้าออกไปทำงานคนเดียวเป็นพนักงานเงินเดือนปีนึงได้กลับบ้านครั้งสองครั้งเอง เธอก็เข้าใจที่ผมพูด แต่เธอคงกลัวว่าถ้าจบแล้วแต่งงานเลยกลัวมีคนดูถูกได้ว่าเกาะผมกิน เธออยากทำให้คนอื่นรู้ว่าเธอยืนด้วยลำแข้งของตัวเองได้ เหมือนผมอยากช่วยเธอโดยการรีบแต่งงานแล้วมาช่วยกันดูแลธุรกิจที่บ้านแล้วหาเงินส่งให้แม่บวกกับการกลับไปหาท่านบ่อยๆก็ได้ แต่เธอคิดว่าอยากหาเงินให้แม่ด้วยตัวเองก่อนมากกว่าโดยการใช้ความรู้ที่เรียนมา เราคุยกันไปร้องไห้ไป ผมก็สงสารเธอ เธอก็สงสารแม่ที่ต้องทนบอกลูกตัวเองว่าไม่มีเงิน เหมือนความคิดเราขัดกันนิดหน่อย ไม่รู้เลยว่าจะไปกันต่อยังไง แนะนำทีนะครับ