เราสองคนเพิ่งหมั้นกัน ตั้งใจว่าจะแต่งงานปีหน้า ผมอยากให้เขาออกจากงานเพราะดูแล้วเขาก็เครียดกับงาน และในระยะยาว เขาก็บอกกับผมเองว่าเขาไม่ได้ต้องการเอาดีด้านนี้ ไม่ได้ต้องการเป็นพนักงานบริษัทไปเรื่อยๆ

ผมชัดเจนนะว่า หากแต่งงานกัน ผมต้องการให้คุณออกมาอยู่บ้าน ดูแลบ้าน ดูแลผม รวมถึงลูกที่จะเกิดมาด้วย ผมเลี้ยงภรรยาได้แบบไม่ลำบากแน่ๆ ผมมั่นใจครับ แต่เธอไม่พอใจ หาว่าผมดูถูกความสามารถในการทำงานของเธอ เธอบอกว่า...คนจะอยู่ด้วยกันต้องเท่าเทียม เธอหาว่าผมพยายามจะกดเธอให้อยู่ใต้อำนาจการปกครองโดยการใช้เงินมาเป็นข้ออ้าง

หงุดหงิดครับ ปกติแฟนผมเป็นคนหัวอ่อนนะ เราคุยกันด้วยเหตุผลและก็เข้าใจกัน มีโต้เถียงกันปกติทั่วไป แต่เรื่องนี้ดูเธอไม่ค่อยฟังเลย ผมหาเงินได้ ผมก็อยากให้ภรรยาสบาย เราวางอนาคตด้วยกันไว้แล้ว คุณไม่จำเป็นต้องมาคิดเรื่องยิบย่อยให้มันเครียดหรอก ขอแค่กลับบ้านมีอะไรดีดีกิน อย่าให้มีปัญหาให้ต้องตามแก้ไขเรื่องในบ้าน ผมก็พอใจแล้ว แค่นี้...ผมคิดว่าเธอก็ดีสำหรับผมที่สุดแล้ว แต่เธอหาว่าผมไม่ให้ความเท่าเทียมกับเธอ...

ช่วงหลังๆเวลาเธอมีปัญหาเรื่องงาน ผมมักจะตอบรับคำเฉยๆ เธอจะน้อยใจ หาว่าผมไม่ใส่ใจเธอ แล้วกลายเป็นผมเปลี่ยนไป ผมไม่พอใจที่เธอไม่ยอมลาออกจากงานมาเป็นแม่บ้านให้ผมใช่ไหม? ตรงๆเลย...ผมไม่เห็นความจำเป็นที่เธอจะต้องไปนั่งปวดหัวกับงานเล็กๆน้อยๆ เงินเดือนไม่เท่าไร ผมอยากให้เธอได้ทำในสิ่งที่เธออยากทำ อยากเปิดร้านกาแฟผมก็ไม่ขัด อยากไปเรียนทำอาหารผมก็สนับสนุน พอพูดตรงๆเธอกลับร้องไห้ บอกว่าผมพยายามใช้อำนาจเงินกดเธอไว้ ต่อไปแต่งงานกันเธอต้องตายแน่ๆ

ผมไม่เข้าใจเธอเลยครับ ขอคำแนะนำด้วยครับ