ฉันขอแทนตัวเองว่า..เจเจ้..นะ
ก่อนอื่น เจเจ้ ขอเล่าก่อน..
ตัว เจเจ้ เองเนี้ย เป็น คนที่อยู่ตรงกลางระหว่าง เจ้าของกิจการ และ พนักงาน..ทายสิ เจเจ้ เป็นใคร
...เฉลย...
เจเจ้ เป็นเมียเจ้าของกิจการค่ะ
แต่..แต่..แต่..เจเจ้ ไม่ได้รู้สึกว่า เป็นเจ้าของกิจการเลยก้อเพราะว่า สินทรัพย์มันเป็นของสามีทั้งหมดนะสิค่ะ..
เราก้อได้เงินเดือนหลักหมื่น กับ ความอยู่กินสบายใจไทเป..แค่นั้น..555

กลับมาที่เรื่องเดิม..ความอึดอัด เก็บกด ก้ออยู่ตรงที่ เจเจ้ เคยเป็นพนักงานมาก่อนในบริษัทมหาชนแห่งหนึ่ง
ได้รับรางวัลพนักงานดีเด่น 2 ปีซ้อน ทำงานกลับดึกสุด ลุยงานไม่ว่าจะในปท.ต่างปท.
ถึงตัว เจเจ้ จะตัวเล็ก แต่ เจเจ้ สู้ค่ะ

ต่อมา..เจเจ้..ได้ตัดสินใจลาออกจากที่ทำงาน เพื่อไปเป็น เมีย ของเจ้าของกิจการ..ชีวิตเปลี่ยนค่ะ
คือ..เจเจ้ มาจากรากฐานมนุษย์เงินเดือนไง..
สถานะ เจเจ้ เลยสับสนบ้าง และไปอยู่ระหว่าง เจ้าของกิจการ กับ พนักงาน

เจเจ้..เข้าใจเลยถึงความรู้สึกของ เจ้าของกิจการ !!
โดยเฉพาะในเวลาที่กิจการขาดทุนต่อเนื่องมาเป็นปีๆ (สายป่านยาวค่ะ ทุนหนา เลยพออยู่ได้)

เจเจ้..เข้าใจเลยถึงความรู้สึกของ พนักงาน !!
โดยเฉพาะในเวลาที่พนักงานรู้สึกว่าอยากปรับเงินเดือนเพิ่มแต่ไม่ได้ โอทีก้อไม่ได้ แต่พนักงานก้อยังอยู่ทำงานต่อไป

กิจการไม่ได้อยู่ในเมืองกรุง ดังนั้น คนก้อหายาก..เจเจ้ จะใช้ระบบ ISO ทำงาน..พังแน่..ไม่มีคนทำงาน
ความลำบากใจมันก้อเกิดขึ้นตรงนี้แหละค่ะ..ไอ้ที่ได้รับรางวัลพนักงานดีเด่นมา..เลยต้องถามกับตัวเองว่า..
เราเก่งจิงป่ะว่ะ

..จบ..