เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อครั้งเราไปอบรมที่จังหวัดแห่งหนึ่งในภาคเหนือ และใช้ระยะเวลาอบรมทั้งสิ้น 1 อาทิตย์
แม้จะเป็นเพียงระยะเวลาสั้น ๆ แต่ก็มีเรื่องราวและมิตรภาพให้จดจำมากมาย ตอนที่ไปอบรมจะมีหัวหน้า
เป็นผู้ชาย ทางสถานที่อบรมจึงให้นอนแยกห้อง (ขอข้ามรายละเอียดงานที่ไปทำ ^^)

สถานที่ไปพักเป็นตึก 3 ชั้น แต่ละชั้นมี 5 ห้อง เราได้อยู่ห้องริมสุดของชั้น 3 ซึ่งบันไดทางขึ้นลงมีอยู่ฝั่งเดียว
ดังนั้น หากเราจะเดินเข้าห้องก็ต้องผ่านห้องทั้งหมดอีก 4 ห้องก่อนจะถึงห้องเราห้องสุดท้าย ส่วนหัวหน้าเรา
ได้ห้องนอนอยู่ชั้น 2 ห้องริมสุดตรงกับห้องเรา สถานที่อบรมจะมีเจ้าหน้าที่พาไปดูที่พัก เก็บกระเป๋า พักผ่อน
แล้วนัดแนะมาเจอกันอีกทีที่โรงแรมจัดสัมมนาซึ่งอยู่ไม่ไกลมาก เดินไม่กี่ร้อยเมตรก็ถึง ซึ่งพวกเราทั้งหมด
อีก 7 ชีวิต เป็นส่วนเกินที่เหลือที่ห้องของโรงแรมเต็ม จึงได้ระเห็ดออกมาอยู่ห้องพักข้างนอก

ว่ากันต่อด้วยการเข้าพัก คืนแรกเราพักคนเดียว ก่อนนอนสวดมนต์แผ่เมตตาแล้วนอนหลับด้วยความเหนื่อยล้า
ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีไม่มีปัญหาอะไร เช้าต่อมาระหว่างพักอบรมอยู่นั้น เจ้าหน้าที่ที่จัดอบรมก็เดินมาบอกเราว่า
คืนนี้จะมีผู้หญิงชื่อ "ก้อย" มานอนด้วย เมื่อคืนเขานอนกับอีกคนแล้วมีปัญหา คืนนี้เลยจะจัดให้มานอนกับเรา
เราก็ตกลงตามนั้นนอนได้กับทุกคนอยู่แล้ว

เมื่อถึงเวลาเลิกอบรมต่างคนก็ทยอยเข้าที่พัก เรากับหัวหน้าก็เดินมาที่หอพักด้วยกันแล้วแยกกันเข้าห้องนอน
เราอาบน้ำ ดูทีวีรอจน 2 ทุ่ม ก็ไม่มีใครมา เลยกะจะงีบหลับสักนิดเผื่อก้อยจะมาเคาะเรียก ยังไม่ทันได้หลับตา
เสียงประตูดังขึ้นหนึ่งที ก๊อก! เป็นการเคาะห้องที่แปลกมาก เคาะหนึ่งทีดัง ๆ ก๊อก! แล้วหยุด เราเปิดประตู
พร้อมยิ้มมุมปากเตรียมต้อนรับเต็มที่ แต่พอเปิดประตูออกมาก้อยหน้านิ่งมาก เหมือนคนไม่มีอัธยาศัยเลย
ไม่ทักทาย เดินพุ่งตัวเข้าห้องถอดรองเท้า โยนกระเป๋าแล้วหาเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำ ปิดประตูห้องน้ำ ปัง!!

เรานี่หน้าชาเลย เงิบค่ะตอนนั้น คิดว่าไม่แปลกใจที่ก้อยมีปัญหากับเพื่อนร่วมห้องคนเก่า แต่แปลกใจที่ทำไม
บริษัทส่งคนนิสัยแบบนี้มาอบรม หรือเรื่องงานเธออาจจะเก่งมากก็ได้ แค่เข้าสังคมไม่เก่งเท่านั้นเอง ดังนั้น
เราจึงไม่สนใจ เราล้มตัวลงบนที่นอนพลางฟังเสียงน้ำที่กระเซ็นลงพื้นในห้องน้ำแล้วเผลอหลับ รู้สึกตัวอีกที
ทำไมเตียงมันกระเพื่อมเบา ๆ ว ะ (ที่ห้องเป็นเตียงสปริงเดี่ยวนอนได้ 2 คน ) หรี่ตาดูในความมืดพอเห็นหน้า
ก้อยลาง ๆ เพราะตอนนี้ต่างคนต่างนอนตะแคงหันหน้าเข้าหากัน ก้อยก็นอนนิ่งแล้วทำไมเตียงมันกระเพื่อม?

มันไม่ได้ขย่มแรงนะคะ แค่เบา ๆ กระเพื่อม เพราะเตียงสปริงแค่อีกคนพลิกตัวมันก็รู้สึกไปทั้งเตียงแล้ว แต่นี่
ไม่มีใครขยับตัวแล้วเตียงมันกระเพื่อมได้ไง ตอนนั้นอธิษฐานถึงน้องให้มาอยู่เป็นเพื่อน ไม่ทันขาดคำก้อยลืมตา!
เราใจหายแว๊บบบ น่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ยคนนี้ แต่ก้อยไม่พูดอะไรแล้วหลับตานอนต่อ เราเองก็คล้อยหลับตาม
หลังจากนั้นไม่นาน... นี่คือคืนแรกที่นอนกับก้อย...

เช้าวันต่อมาเข้าอบรมทำกิจกรรมสันทนาการเรียบร้อย ถึงเวลาพักเที่ยงเรานั่งกินข้าวกับหัวหน้าและสมาชิกของ
บริษัทอื่น ๆ ส่วนก้อยนั่งอีกโต๊ะหนึ่ง หรือเธอจะเป็นคนหน้านิ่ง เพราะเท่าที่สังเกต หน้าเธอจะไม่ยิ้ม ไม่ค่อยพูด
พอถึงเวลาเข้าห้องพักเราก็แยกกับหัวหน้าที่ชั้น 2 เดินบันไดขึ้นมาถึงชั้น 3 เห็นก้อยยืนรออยู่หน้าประตูห้อง
พอเราเดินไปถึงเลยบอกว่า

"เดินมาถึงนานหรือยัง จะชวนเดินกลับมาด้วยแต่หาเธอไม่เจอ"

"เพิ่งถึง วันนี้เหนื่อยจังอยากอาบน้ำนอนเร็ว ๆ " ก้อยตอบ

วันนี้ได้ยินเสียงก้อยแล้วโว๊ย... ยิ้มมุมปากนิดนึง เธอคงแพ้ทางความมีน้ำใจของฉันสินะ (คิดในใจ55)
ระหว่างที่อยู่ด้วยกันในห้องวันนี้ก้อยทักทายเรามากขึ้น ถามเรื่องอบรม เรื่องที่ทำงาน เรื่องส่วนตัว
ดูมีปฏิสัมพันธ์มากกว่าเมื่อคืน แล้วก้อยก็บอกขอตัวนอน เราจึงมานั่งบนเตียงทำท่านั่งจะสวดมนต์
พนมมือระหว่างอก ก้อยก็พูดขึ้นมาว่า

"รำคาญ คนจะหลับจะนอน"

เอ้ยยย อรีนี่ ก รู ยังไม่ทันได้อ้าปากสวดมนต์เลย พูดจาไม่ให้เกียรติกันอีกแล้ว แต่เราไม่สนใจหลับตา
แล้วสวดมนต์ในใจ แต่ไม่มีสมาธิเลย เพราะเสียงยัยก้อยมันหายใจฟึดฟัด กระหืดกระหอบอยู่ข้าง ๆ
เราก็ตกใจคิดว่ามันจะชักเลยตะโกนเรียก "ก้อย ก้อย เธอเป็นไร?" ก้อยลืมตาแล้วบอกว่า

"ร้อน... อึดอัด... หายใจไม่ออก... อยากย้ายห้อง..."

เราเลยบอกว่านอนคืนนี้ไปก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยไปติดต่อเจ้าหน้าที่ขอย้ายละกัน จริง ๆ เราก็อยากให้ย้ายนะ
เพราะอึดอัดเหมือนกันอยู่กับคนแบบนี้ คืนนั้นก็นอนหลับกันไปจนถึงเช้าเข้าอบรม