สวัสดีเพื่อนๆชาวพันทิปทุกท่านนะคะ เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ ดิฉันคิดมาอย่างดีแล้ว แล้วก็เหลืออดที่จะเก็บไว้ อยากจะมาแชร์ประสบการณ์แย่ๆในการทำงานแบงค์
ดิฉันเป็นมนุษย์เงินเดือนคนนึง ที่มองภายนอกจากการแต่งตัวแล้วเหมือนจะดูดีมีรายได้สูง ดิฉันทำงานได้เกือบๆปีในแบงค์แห่งหนึ่ง งานแบงค์เป็นงานที่ฉันคิดที่จะทำเป็นอันดับสุดท้าย ด้วยความที่ฉันว่างงานมา 4-5 เดือนหลังเรียนจบ ไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่ได้ฉันจึงตัดสินใจลองไปสมัครงานแบงค์
ก่อนที่ดิฉันจะเข้ามาทำงานแบงค์ ฉันคิดว่าการทำงานแบงค์ทำงานแค่แปปเดียวก็ได้กลับบ้านแล้ว ทำตามเวลา 8.30 น. - 15.30 น. นั่งนับเงินสวยๆ แอร์เย็นๆ แต่ความจริงมันไม่ใช่เลย มันเป็นอะไรที่โคตรแย่ ทั้งเวลา ทั้งหัวหน้างาน ทั้งลูกค้า ทั้งยอดที่ต้องหาในแต่ล่ะวัน เสียทั้งสุขภาพจิต เสียสุขภาพสุดๆ
เรื่องแรกที่จะเล่า เป็นเรื่องแบ่งพรรคแบ่งพวก คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด
เรื่องมีอยู่ว่าฉันได้ลงสาขานอกห้าง ซึ่งเป็นอะไรที่ฉันพึงพอใจเป็นอย่างมาก เริ่มทำงานตอนแรกๆเจอพี่หัวหน้างานที่ดี เพื่อนร่วมงานที่ดีไม่มีปัญหาอะไรในการทำงานเลยค่ะ อย่างมากที่เครียดสุดๆคือเรื่องเงินหาย พอหลังจากนั้นได้ประมาณ 2-3 เดือน พี่คนที่ดีๆ โดนย้ายหมด ส่วนตัวดิฉันตั้งแต่อยู่มาก็มี เพื่อนๆพี่ๆ ทั้งออกทั้งย้ายเป็นว่าเล่น ที่สำคัญนะคะ มีย้ายออกไปก็มีย้ายเข้ามา คนที่ย้ายเข้ามาเป็น ตำแหน่งรองจากผู้จัดการสาขา ซึ่งคนนี้เป็นหัวหน้าที่อายุแก่กว่าไม่กี่ปี ซึ่งเค้าก็เก่งแหละค่ะ เค้าถึงได้มาทำงานตำแหน่งนี้ ฉันขอใช้นามสมมุติว่า คุณ ก. เรื่องแบ่งพรรค์แบ่งพวกเริ่มมาจาก คุณ ก. คนนี้กับคนตำแหน่งเดียวกับเค้าอีกคน ใช้นามสมมุติว่า คุณ ข. ด้วยดิฉันเป็นคนไม่ยอมคนเป็นคนตรงๆ ประจบหรือเลียไม่เป็น ผิดก็คือผิดเราก็ยอม แต่ถ้าไม่ผิดอย่าหวังเลยเราจะยอม หัวหน้าเลยไม่ชอบ และโดนเพ่งเล็งอยู่ตลอดไม่ว่าจะขยับหรือหายใจ ตอนที่ฉันอยู่คือจะบอกได้ว่าฉันเป็นคนที่ทำตำแหน่งงานตรงนั้นเรียนว่านานสุดก็ได้ค่ะ ทั้งๆที่ทำได้แค่ไม่กี่เดือน พอมีคนเข้ามาหลังฉันก็ต้องเป็นฉันที่ต้องสอนคนใหม่ๆ ตามเนื้อเรื่องค่ะแบ่งพวกกันมันเริ่มขึ้นแล้ว!!! คนที่มาใหม่เค้าเป็นคนประจบเก่ง เข้าหาคนที่ตำแหน่งสูงกว่า หรือเรียกว่าเลียนั้นแหละ (ขอใช้นามสมมุติว่า ง.) คนแบบนี้ยิ่งเข้าพวกกันได้อย่างง่ายดายเลย ตอนนี้เลยกลายเป็นการจับตามองฉันแค่คนเดียวค่ะ แค่หายใจก็ผิดแล้ว ใครที่เป็นพวกกับคนพวกนี้นะคะ จะได้สิทธิ์พิเศษ ลาป่วยได้ไม่มีลิมิต กลับบ้านก่อนได้โดยไม่มีข้อครหาอะไร ผลงานไม่ต้องหามากก็ได้ แต่ผิดกับดิฉันที่ลาไม่เคยจะได้ต้องลาตายอย่างเดียว แค่ลาก็โดนใบเตือนแล้ว กลับบ้านก่อนทั้งที่มีธุระก็ไม่ได้ โดนเรียกเข้าห้องผู้จัดการเป็นว่าเล่น
เรื่องที่จำได้ขึ้นใจที่โดนเรียกเข้าไปคือ
ดิฉันคุยกับเพื่อนว่าจะย้ายของบนโต๊ะ แต่ คุณ ก. นี่หูดีจังเลยค่ะ ไปฟ้อง ผู้จัดการว่าดิฉันจะย้ายสาขาจะลาออก ไปพูดเป็นตุเป็นตะ ตอนที่โดนเรียกเข้าไป คำแรกที่ผู้การถามคือ "มีปัญหาในการทำงานร่วมกับพี่ๆ เค้าหรือเปล่า" ฉันก็งงสิว่าอะไรว่ะยังไม่ได้อะไรทั้งๆที่ เมื่อวานยังคุยเล่นกันอยู่เลย ไม่เป็นมีอะไรที่แสดงว่าเรามีปัญหาในการทำงานร่วมกับคนอื่น ฉันก็ตอบว่า "ไม่มีนิค่ะทุกอย่างก็โอเค ไม่ได้มีปัญหากับใครเลย หนูก็ทำหน้าที่ของหนู" น้ำตาเริ่มมาแล้วค่ะ ตอนนั้นในหัวมีคำถามมากมาย ฉันเลยตัดสินใจถามไปว่า "ใครไปฟ้องอะไรผู้การค่ะ ทำไมคิดกับหนูแบบนี้ ไหนหนูทำอะไรบ้างบอกหนูมาหนูได้ปรับปรุงตัว" ผู้การเลยบอกให้ คุณ ก. พูดค่ะ "ก็พี่ได้ยินว่าเราจะย้ายสาขาจะออก แล้วก็พี่สั่งให้ทำอะไรก็ไม่ทำ ตอนใช้ให้ช่วยก็กระแทกใส่เหมือนไม่อยากทำ" หน้าของคุณ ก. ตอนนั้นเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อจะกินหัวให้ได้เลย ฉันจำหน้าเค้าตอนนั้นได้ดี ฉันงงมากฉันทำอะไรผิดว่ะ เมื่อวานยังดีๆอยู่เลย ฉันก็ยังไม่ได้ทำอะไรนะ แค่จะย้ายของ ตอนที่เค้าบอกว่า ให้ทำอะไรก็ไม่ทำคือฉันทำหมดอ่ะ ทำทุกอย่างที่บอกให้ทำไม่มีขัดข้อง ตอนที่กระแทกคือ ฉันยังไม่ได้กระแทกเลยนะแค่วางของลงแล้วไปช่วย ซึ่งเพื่อนคนอื่นก็เห็น ตอนนั้นฉันก็อธิบายไปด้วยน้ำตาและความรู้สึกที่ว่าฉันผิดอะไรฉํนไปทำอะไรให้เค้าตอนไหนถึงต้องมาทำแบบนี้ สุดท้ายฉันอธิบายไปด้วยความโมโหฉันเลยถามว่า "พี่อคติอะไรกับหนู" ซึ่งมันก็แรงแหละ คำพูดที่หลุดออกมาจากปาก คุณ ก. คือ "งั้นพี่ก็ขอโทษแล้วกันที่เข้าใจผิด" อ้าววววววววววว แล้วที่คุณพูดมาทั้งหมดล่ะคืออะไร แค่คำว่าขอโทษมันทำให้ความร็สึกฉันมันดีขึ้นหรอ?? ฉันร้องไห้หนักมาก จนผู้การต้องให้คนที่อยู่ในห้องออกไปให้หมด ฉันก็ร้องได้เป็นวรรคเป็นเวร ออกมาร้องไห้ต่อข้างนอกสักพัก คุณ ก. ก็ออกมาปลอบฉันค่ะออกมาเช็ดน้ำตาให้ ค่ะคือแบบ อืมมม ในห้องตอนนั้นนั่นใคร วันนั้นเลยรู้ซึ้งถึงคำว่า "ตบหัวแล้วลูบหลัง" เข้าใจอย่างถ่องแท้
มาต่อพรุ่งนี้นะค่ะเรื่องเล่ามันเยอะมากเล่าวันนี้ทั้งคืนคงไม่หมดหรอกค่ะ 55555
สังคมแบงค์ สังคมแย่
ดิฉันเป็นมนุษย์เงินเดือนคนนึง ที่มองภายนอกจากการแต่งตัวแล้วเหมือนจะดูดีมีรายได้สูง ดิฉันทำงานได้เกือบๆปีในแบงค์แห่งหนึ่ง งานแบงค์เป็นงานที่ฉันคิดที่จะทำเป็นอันดับสุดท้าย ด้วยความที่ฉันว่างงานมา 4-5 เดือนหลังเรียนจบ ไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่ได้ฉันจึงตัดสินใจลองไปสมัครงานแบงค์
ก่อนที่ดิฉันจะเข้ามาทำงานแบงค์ ฉันคิดว่าการทำงานแบงค์ทำงานแค่แปปเดียวก็ได้กลับบ้านแล้ว ทำตามเวลา 8.30 น. - 15.30 น. นั่งนับเงินสวยๆ แอร์เย็นๆ แต่ความจริงมันไม่ใช่เลย มันเป็นอะไรที่โคตรแย่ ทั้งเวลา ทั้งหัวหน้างาน ทั้งลูกค้า ทั้งยอดที่ต้องหาในแต่ล่ะวัน เสียทั้งสุขภาพจิต เสียสุขภาพสุดๆ
เรื่องแรกที่จะเล่า เป็นเรื่องแบ่งพรรคแบ่งพวก คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด
เรื่องมีอยู่ว่าฉันได้ลงสาขานอกห้าง ซึ่งเป็นอะไรที่ฉันพึงพอใจเป็นอย่างมาก เริ่มทำงานตอนแรกๆเจอพี่หัวหน้างานที่ดี เพื่อนร่วมงานที่ดีไม่มีปัญหาอะไรในการทำงานเลยค่ะ อย่างมากที่เครียดสุดๆคือเรื่องเงินหาย พอหลังจากนั้นได้ประมาณ 2-3 เดือน พี่คนที่ดีๆ โดนย้ายหมด ส่วนตัวดิฉันตั้งแต่อยู่มาก็มี เพื่อนๆพี่ๆ ทั้งออกทั้งย้ายเป็นว่าเล่น ที่สำคัญนะคะ มีย้ายออกไปก็มีย้ายเข้ามา คนที่ย้ายเข้ามาเป็น ตำแหน่งรองจากผู้จัดการสาขา ซึ่งคนนี้เป็นหัวหน้าที่อายุแก่กว่าไม่กี่ปี ซึ่งเค้าก็เก่งแหละค่ะ เค้าถึงได้มาทำงานตำแหน่งนี้ ฉันขอใช้นามสมมุติว่า คุณ ก. เรื่องแบ่งพรรค์แบ่งพวกเริ่มมาจาก คุณ ก. คนนี้กับคนตำแหน่งเดียวกับเค้าอีกคน ใช้นามสมมุติว่า คุณ ข. ด้วยดิฉันเป็นคนไม่ยอมคนเป็นคนตรงๆ ประจบหรือเลียไม่เป็น ผิดก็คือผิดเราก็ยอม แต่ถ้าไม่ผิดอย่าหวังเลยเราจะยอม หัวหน้าเลยไม่ชอบ และโดนเพ่งเล็งอยู่ตลอดไม่ว่าจะขยับหรือหายใจ ตอนที่ฉันอยู่คือจะบอกได้ว่าฉันเป็นคนที่ทำตำแหน่งงานตรงนั้นเรียนว่านานสุดก็ได้ค่ะ ทั้งๆที่ทำได้แค่ไม่กี่เดือน พอมีคนเข้ามาหลังฉันก็ต้องเป็นฉันที่ต้องสอนคนใหม่ๆ ตามเนื้อเรื่องค่ะแบ่งพวกกันมันเริ่มขึ้นแล้ว!!! คนที่มาใหม่เค้าเป็นคนประจบเก่ง เข้าหาคนที่ตำแหน่งสูงกว่า หรือเรียกว่าเลียนั้นแหละ (ขอใช้นามสมมุติว่า ง.) คนแบบนี้ยิ่งเข้าพวกกันได้อย่างง่ายดายเลย ตอนนี้เลยกลายเป็นการจับตามองฉันแค่คนเดียวค่ะ แค่หายใจก็ผิดแล้ว ใครที่เป็นพวกกับคนพวกนี้นะคะ จะได้สิทธิ์พิเศษ ลาป่วยได้ไม่มีลิมิต กลับบ้านก่อนได้โดยไม่มีข้อครหาอะไร ผลงานไม่ต้องหามากก็ได้ แต่ผิดกับดิฉันที่ลาไม่เคยจะได้ต้องลาตายอย่างเดียว แค่ลาก็โดนใบเตือนแล้ว กลับบ้านก่อนทั้งที่มีธุระก็ไม่ได้ โดนเรียกเข้าห้องผู้จัดการเป็นว่าเล่น
เรื่องที่จำได้ขึ้นใจที่โดนเรียกเข้าไปคือ
ดิฉันคุยกับเพื่อนว่าจะย้ายของบนโต๊ะ แต่ คุณ ก. นี่หูดีจังเลยค่ะ ไปฟ้อง ผู้จัดการว่าดิฉันจะย้ายสาขาจะลาออก ไปพูดเป็นตุเป็นตะ ตอนที่โดนเรียกเข้าไป คำแรกที่ผู้การถามคือ "มีปัญหาในการทำงานร่วมกับพี่ๆ เค้าหรือเปล่า" ฉันก็งงสิว่าอะไรว่ะยังไม่ได้อะไรทั้งๆที่ เมื่อวานยังคุยเล่นกันอยู่เลย ไม่เป็นมีอะไรที่แสดงว่าเรามีปัญหาในการทำงานร่วมกับคนอื่น ฉันก็ตอบว่า "ไม่มีนิค่ะทุกอย่างก็โอเค ไม่ได้มีปัญหากับใครเลย หนูก็ทำหน้าที่ของหนู" น้ำตาเริ่มมาแล้วค่ะ ตอนนั้นในหัวมีคำถามมากมาย ฉันเลยตัดสินใจถามไปว่า "ใครไปฟ้องอะไรผู้การค่ะ ทำไมคิดกับหนูแบบนี้ ไหนหนูทำอะไรบ้างบอกหนูมาหนูได้ปรับปรุงตัว" ผู้การเลยบอกให้ คุณ ก. พูดค่ะ "ก็พี่ได้ยินว่าเราจะย้ายสาขาจะออก แล้วก็พี่สั่งให้ทำอะไรก็ไม่ทำ ตอนใช้ให้ช่วยก็กระแทกใส่เหมือนไม่อยากทำ" หน้าของคุณ ก. ตอนนั้นเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อจะกินหัวให้ได้เลย ฉันจำหน้าเค้าตอนนั้นได้ดี ฉันงงมากฉันทำอะไรผิดว่ะ เมื่อวานยังดีๆอยู่เลย ฉันก็ยังไม่ได้ทำอะไรนะ แค่จะย้ายของ ตอนที่เค้าบอกว่า ให้ทำอะไรก็ไม่ทำคือฉันทำหมดอ่ะ ทำทุกอย่างที่บอกให้ทำไม่มีขัดข้อง ตอนที่กระแทกคือ ฉันยังไม่ได้กระแทกเลยนะแค่วางของลงแล้วไปช่วย ซึ่งเพื่อนคนอื่นก็เห็น ตอนนั้นฉันก็อธิบายไปด้วยน้ำตาและความรู้สึกที่ว่าฉันผิดอะไรฉํนไปทำอะไรให้เค้าตอนไหนถึงต้องมาทำแบบนี้ สุดท้ายฉันอธิบายไปด้วยความโมโหฉันเลยถามว่า "พี่อคติอะไรกับหนู" ซึ่งมันก็แรงแหละ คำพูดที่หลุดออกมาจากปาก คุณ ก. คือ "งั้นพี่ก็ขอโทษแล้วกันที่เข้าใจผิด" อ้าววววววววววว แล้วที่คุณพูดมาทั้งหมดล่ะคืออะไร แค่คำว่าขอโทษมันทำให้ความร็สึกฉันมันดีขึ้นหรอ?? ฉันร้องไห้หนักมาก จนผู้การต้องให้คนที่อยู่ในห้องออกไปให้หมด ฉันก็ร้องได้เป็นวรรคเป็นเวร ออกมาร้องไห้ต่อข้างนอกสักพัก คุณ ก. ก็ออกมาปลอบฉันค่ะออกมาเช็ดน้ำตาให้ ค่ะคือแบบ อืมมม ในห้องตอนนั้นนั่นใคร วันนั้นเลยรู้ซึ้งถึงคำว่า "ตบหัวแล้วลูบหลัง" เข้าใจอย่างถ่องแท้
มาต่อพรุ่งนี้นะค่ะเรื่องเล่ามันเยอะมากเล่าวันนี้ทั้งคืนคงไม่หมดหรอกค่ะ 55555