หลังจากที่ผมนั่งดูเป็นเพื่อนแฟนที่คลั่งไคล้ในหนุ่มใหญ่จนจบ ขอออกความเห็นในมุมผู้ชายบ้าง...

1. ศาสนา
ผมมองว่าเรื่องนี้มีความเป็นโรแมนติก คอมเมดี้ แฟนตาซี ที่อิงความเชื่อของมนุษย์ชนชาติแถบตะวันออกที่ได้รับอิทธิพลจากพุทธศาสนาโดยภาพรวม ไม่ได้เจาะโฟกัสลงไปที่นิกายหรือศาสนาใด ทั้งนี้ในปรัชญาตะวันตกก็มีบางส่วนที่เชื่อและถกประเด็นเรื่องโลกหน้าบ้างเหมือนกัน ที่จริงเรื่องตำนานความเชื่อในเทพเจ้านั้นมีกันแทบทุกที่โดยไม่ต้องอิงศาสนาใด พวกนับถือผียังเชื่อกันในเรื่องโลกหน้า การเวียนว่ายโดยที่ไม่มีศาสนาเหมือนกัน

ผู้เขียนบทคงจะหยิบยกตำนานพื้นบ้านเข้าผสมผสานกับความเชื่อและกลิ่นอายของความเป็นพุทธที่มีการเวียนว่ายตายเกิด เพื่อให้เนื้อเรื่องระหว่างตัวละครดำเนินคล้องกันไป ใช้ความเชื่อมากกว่าการอิงศาสนาหนึ่งศาสนาใดเป็นเกณฑ์ ซึ่งเน้นความเชื่อในรูปแบบสนุกสนานมากกว่าจะหยิบความเป็นศาสนาทั้งหมดมาใส่ ถ้าเป็นแบบนั้นเรื่องราวจะหนักและอาจจะขายไม่ได้ คนที่ไม่เชื่อเรื่องพุทธหรือมีศาสนาอื่นอาจจะไม่ชอบใจ เหมือนกับชาแก่ๆ ขมๆ ได้กลิ่นชาเข้มข้นหอมหวนแต่คนกินน้อย มีกลุ่มคนเฉพาะ... ไม่เหมือนชาผสมนมเติมน้ำผึ้ง ชาอาจจะไม่เข้มไม่หอมเท่าแต่ถูกปากคนส่วนมาก

เพิ่มเติม...
บางทีผู้เขียนบทอาจจะบอกเป็นนัยไว้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องของความเชื่อมากกว่าการยึดศาสนาใดเป็นเกณฑ์ โดยวิเคราะห์จากการตั้งชื่อพระเอกซึ่งเป็นตัวหลัก ในทางภาษาเกาหลีนั้นผมไม่แน่ใจในความหมายของชื่อที่ตั้ง แต่หากตีความตามตัวอักษรจีนที่ใช้ในพาร์ทของยุคอดีต คิมชิน เขียนว่า 金信 (จินซิ่น) ซึ่งคำว่า 信 แปลว่า ความเชื่อ ซึ่งอาจมองรวมๆ ได้ว่าเป็นความเชื่อในเทพเจ้า เชื่อในปาฏิหารย์ เชื่อในความซื่อสัตย์ของทาสรับใช้ผู้ภักดี เชื่อในรักแท้ ฯลฯ         

2. วุฒิภาวะตัวละคร
มีความเห็นต่างจากจขกท. ผมว่าตัวละครค่อนข้างมีพัฒนาการตลอด 900 ปี พัฒนาไปตามยุคสมัยและสภาพสังคมที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ

คิมชินที่เป็นแม่ทัพ ในหน้าที่ก็ดุดัน แข็งแกร่ง ดื้อดึง ยึดมั่นในความคิดของตัวเองจนถูกฆ่ากันยกครัว แต่ก็มีความหวั่นไหวไปพร้อมกัน เห็นได้จากการลังเลในการตัดสินใจตอนที่คุยกับน้องสาวก่อนเดินไปหาพระราชา เวลานอกราชการอาจจะมีบุคลิกที่แตกต่างไปจากนี้ และสำหรับฐานะพี่ชาย คิมชินมีมุมน่ารัก อ่อนโยน และหยอกเย้ากับน้องสาว

พอตายและได้ชีวิตใหม่ก็วิ่งตรงเข้าแก้แค้นเลย และอยู่กับความทุกข์ เศร้า โดดเดี่ยว รวมถึงการไม่ปล่อยวางในความโกรธแค้นซึ่งเป็นอารมณ์สุดท้ายก่อนตาย อยู่มาอีกหลายร้อยปีก็เริ่มหมดหวัง หมดอาลัยตายอยากกับชีวิตอมตะ ความแค้นที่มีก็ลดลงไปตามกาลเวลา ไม่ได้เข้มข้นเหมือนตอนแรก ยังต้องทุกข์จากการเห็นคนที่ดูแลเขาอันเป็นเสมือนคนในครอบครัวจากไปรุ่นแล้วรุ่นเล่า ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวซ้ำไปมาไม่จบสิ้น เหมือนเดินในความมืดที่หาทางออกไม่เจอ เศร้าจนไม่รู้จะเศร้ายังไงจึงปลดปลงกับชีวิต อยู่มันไปเรื่อยๆ แบบชาชิน และพยายามยอมรับในสิ่งที่เป็น นี่คือการตกผลึกทางความคิดจากการที่อยู่มานาน

กระทั่งเจอเจ้าสาว... ช่วงแรกมีความเป็นผู้ใหญ่มองเด็กวัยรุ่น พร้อมทั้งผลักไสในความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้นในชีวิตอมตะ สร้างเกราะขึ้นเพื่อปกป้องตัวเองด้วยความเมินเฉย ก่อนจะค่อยๆ ยอมรับความสดใสที่เป็นเหมือนแสงสว่าง ซึ่งทำให้ชีวิตในความมืดนั้นสว่างขึ้นหลังจากแห้งแล้งมานาน

เมื่อยอมรับได้จึงปล่อยตัวปล่อยใจเต็มที่ เหมือนอยู่ในโลกใบใหม่ที่ไม่เคยสัมผัส โลกที่มีมนุษย์แฟนอยู่ด้วย ซึ่งมันต่างจากความสัมพันธ์กับคนดูแลในแต่ละรุ่น ถึงแม้จะรักสนิทอย่างไรก็มีความเป็นนายบ่าวอยู่ แต่กับนางเอกนั้นสามารถเป็นตัวของตัวเองได้อย่างที่ไม่เคยเป็น อย่าลืมว่านี่คือรักแรกของผู้ชายอายุ 939 คงอยากเป็นผู้ชายธรรมดาที่อยู่ในโลกเดียวกับนางเอก ไม่ใช่ผู้ชายจากโครยอ จนบางครั้งอาจจะลืมความเป็นอมตะของตัวเองไป ได้รัก ได้ห่วงใยใครสักคนอย่างจริงใจแบบที่ไม่มีมานาน การจะทำตัวให้สนุกสนานและหัวเราะไปกับนางเอกก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกเท่าไหร่

มองในฐานะผู้ชาย... ถ้าวัดจากชีวิตปกติในปัจจุบันจะไม่รู้สึกว่าประหลาดจนเกินรับได้ว่า หากมีแฟนเด็ก เราก็อยากจะเด็กตาม เพราะอยากจะมีส่วนร่วมกับแฟนในทุกๆ ช่วงเวลา อยากจะหัวเราะ อยากจะบ้าบอ ไร้สาระไปด้วยกัน เพราะสุดท้ายแล้วมันจะเป็นความทรงจำดีๆ ที่มีร่วมกัน เพราะเมื่อไหร่ที่จาก มันจะเป็นน้ำหล่อเลี้ยงจิตใจที่ดีเพื่อให้เรายังยืนต่อไปได้ในวันที่อีกคนไม่อยู่แล้ว... ในซีรีส์อาจจะดูเยอะและแอคติ้งใหญ่ไปบ้างด้วยความเป็นละคร และยังต้องขายความมโนให้กับสาวๆ แต่ก็ยังพอมีความเป็นไปได้อยู่บ้างเหมือนกัน

ส่วนวังยอ... ดูเป็นคนอ่อนมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ในอดีตก็อ่อนแอและหวั่นไหวไปกันการเป่าหูของคนข้างตัว เมื่อมาเป็นยมทูตไร้ความทรงจำก็อ่อนไหวกับความผิดที่ตัวเองจำไม่ได้ในอดีตจนกลายเป็นยมทูตหน้าตาย พอจำความได้ก็อ่อนไหวหนักอีกกับความผิดที่ตัวเองก่อจนทำให้ผู้หญิงที่รัก แม่ทัพผู้ภักดีและคนอีกมากมายต้องตาย และทุกครั้งวังยอเลือกที่จะลงโทษตัวเองก่อนใครไม่ว่าจะอดีตหรือปัจจุบัน

ความสัมพันธ์ระหว่างคิมชิน วังยอ
ผมว่ามีการพัฒนาและตกผลึกแล้วเหมือนกัน ช่วงแรกเหมือนคนโดดเดี่ยวทั้งสองคนมาเจอกัน อาจจะงัดข้อกันบ้างเพราะถือดีในความเป็นอมุษย์ของตัวเองทั้งคู่ แต่พอมาใช้ชีวิตในบ้านเดียวกันก็กลายเป็นเพื่อนที่คุยเปิดอกกันได้ในหลายเรื่องที่ทั้งคู่ไม่มีมานาน ได้พูดคุย ได้หัวเราะ ได้เข้าใจกันในหลายมุมแบบที่มนุษย์ปกติไม่อาจเข้าใจได้ ได้เป็นตัวของตัวเองจะแสดงอิทธิฤทธิ์อะไรยังไงก็ได้ เป็นมิตรภาพที่อาจจะหาไม่ได้ในชีวิตอมตะและชีวิตการเป็นยมทูต  

แม้พอรู้ความจริงคิมชินจะโกรธจนแทบอยากฆ่าวังยอทิ้ง แต่ก็ต้องเข้าใจถึงความกะทันหันที่รู้โดยไม่ทันได้ตั้งตัวด้วย แถมยังรู้จากปากศัตรูตัวร้ายอีก ปฏิกริยาแรกที่แสดงออกไปจึงเป็นแบบนั้น ความโกรธแค้นที่เห็น... บางทีอาจจะมีความน้อยใจและเสียใจปนอยู่ที่พระราชาไม่ฟังสิ่งที่เขาจะบอก จนคนต้องตายมากมาย เมื่อเวลาผ่านไปอารมณ์เข้าที่ ความหุนหันตรงนั้นก็ลดลง อันที่จริงแล้วตลอดหลายร้อยปีที่ผ่านมาคิมชินก็จุดโคมอธิษฐานให้วังยอไปพร้อมๆ กับที่ทำให้น้องสาวด้วย มันก็เป็นการแสดงออกถึงการให้อภัยอยู่ลึกๆ เหมือนกัน ก็ทั้งรักทั้งแค้น แม้ระยะเวลาจะผ่านมาเนิ่นนาน แต่คนเรามันก็ต้องมีช่วงเวลาทำใจกันบ้างกับความกะทันหันที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้เตรียมพร้อมรับมือ เพราะไม่คาดคิดว่าชะตาจะเล่นตลกให้วนมาเจอกันในรูปแบบนี้

*edit แก้คำผิด+เพิ่มส่วนชื่อ*