พอดีตอบกระทู้นึงเรื่อง ความเป็นอมตะ https://ppantip.com/topic/36019348/
ซึ่งเรามองว่ามันเป็นคำสาปนะที่ต้องทนทรมานเห็นคนที่รักจากไป

ทำให้เราอดไม่ได้ที่จะนึกถึงวิชาชีพหมอพยาบาล
พวกเค้าก็เป็นคน มีเลือดเนื้อชีวิตจิตใจ
คนไข้ที่พวกเค้าดูแล ในหลายๆกรณีที่ไปไม่ไหว ต้องจากโลกนี้ไปกลางทาง
จิตใจของวิชาชีพที่ต้องเจอเรื่องแบบนี้มากๆ บ่อยๆ แม้ว่าจะชินชา แต่ก็เป็นคน
กับคนไข้ที่บางคนอยู่นานเห็นกันบ่อยๆ มันจะเผลอผูกพันมีมิตรภาพกันบ้างแหละ

แต่มันจะไหวเหรอที่ต้องเจอการจากไปของคนที่มีมิตรภาพต่อกันบ่อย ๆแบบนั้น
หมอพยาบาลก็เป็นคน มีความรู้สึกเหมือนกัน
แล้วอย่างนั้น เขามีวิธีการดูแลสภาพจิตใจตัวเองกับเรื่องแบบนี้ได้อย่างไรกัน ไม่ให้จิตตกตามสภาพแบบนั้น