เหนื่อยใจกับครอบครัวค่ะ
สวัสดีค่ะเราเป็นนักศึกษานะคะ คือเรามีปัญหาในครอบครัวที่แก้ไม่ตกเลยค่ะ
คือแม่เราเป็นคนขายของอยู่กับพี่ ส่วนพี่ทำงานได้ไม่นานก็ออก เข้าๆออกๆ ทั้งสองไม่มีเงินเก็บเลยค่ะ เวลารำบากเราต้องเป็นคนส่งไปให้ตลอด จนตอนนี้เริ่มเอือมแล้ว ทั้งสองไม่คิดจะเก็บเงิน ทำอะไรเกินตัว ไม่มีเงินตอนไหนจะพูดดีกับเราเป็นพิเศษ พอเราไม่ให้ เย็นชาเลยค่ะ โดยเฉพาะพี่ด่าเราซะยังกะไม่ใช่คนในครอบครัว
ต้องบอกก่อนนะคะว่าเราโตมากับทางญาติเพราะตอนเด็กแม่เลี้ยงไม่ไหว เงินทุกบาทที่ใช้เลี้ยงเรามาจากญาติทั้งนั้นค่ะ จนมาในวันนี้ เราพอมีเงิน ญาติเค้าไม่เคยมาขอเราเลย มีแต่แม่กับพี่ ที่คอยพึ่งเราตลอด เราเหนื่อยค่ะ เหนื่อยใจมาก มีเงินเท่าไหร่ก็ไม่พอ เราให้ไปมากมาย สุดท้ายไม่เหลืออะไรเลย โดยเฉพาะ ความรักจากแม่เราแทบไม่รู้สึก เราโตมาโดยรู้สึกว่าแม่รักพี่มาก จนลืมความรู้สึกเรา แม่ให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าเราซะอีก
เราเข้าใจนะคะว่าต้องตอบแทนพระคุณแล้วเท่าไหร่ดีคะถึงจะพอ เราให้ตลอดก็ไม่ไหว ทำงานก็ยังไหวอยู่แท้ๆ คนที่เป็นญาติบอกตรงๆนะคะ เราแทบไม่ค่อยได้ให้อะไรเค้าเลย เราต้องคอยมานึกเสมอว่า ต้องให้แม่ แม่ไม่มี ญาติยังมีอยู่ อีกอย่างเงินของเรา เราก็ต้องเก็บไว้กินไว้ใช้ เพราะเราอยู่แยกอ่ะค่ะ
จะทำอย่างไรดีคะ เราส่งไปให้แม่ แน่นอนว่าพี่ต้องใช้ด้วย เราต้องร้องไห้ เครียดไปหมดเลยค่ะช่วยให้คำปรึกษาด้วยนะคะ
เหนื่อยใจกับครอบครัว ทำไงดีคะ
สวัสดีค่ะเราเป็นนักศึกษานะคะ คือเรามีปัญหาในครอบครัวที่แก้ไม่ตกเลยค่ะ
คือแม่เราเป็นคนขายของอยู่กับพี่ ส่วนพี่ทำงานได้ไม่นานก็ออก เข้าๆออกๆ ทั้งสองไม่มีเงินเก็บเลยค่ะ เวลารำบากเราต้องเป็นคนส่งไปให้ตลอด จนตอนนี้เริ่มเอือมแล้ว ทั้งสองไม่คิดจะเก็บเงิน ทำอะไรเกินตัว ไม่มีเงินตอนไหนจะพูดดีกับเราเป็นพิเศษ พอเราไม่ให้ เย็นชาเลยค่ะ โดยเฉพาะพี่ด่าเราซะยังกะไม่ใช่คนในครอบครัว
ต้องบอกก่อนนะคะว่าเราโตมากับทางญาติเพราะตอนเด็กแม่เลี้ยงไม่ไหว เงินทุกบาทที่ใช้เลี้ยงเรามาจากญาติทั้งนั้นค่ะ จนมาในวันนี้ เราพอมีเงิน ญาติเค้าไม่เคยมาขอเราเลย มีแต่แม่กับพี่ ที่คอยพึ่งเราตลอด เราเหนื่อยค่ะ เหนื่อยใจมาก มีเงินเท่าไหร่ก็ไม่พอ เราให้ไปมากมาย สุดท้ายไม่เหลืออะไรเลย โดยเฉพาะ ความรักจากแม่เราแทบไม่รู้สึก เราโตมาโดยรู้สึกว่าแม่รักพี่มาก จนลืมความรู้สึกเรา แม่ให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าเราซะอีก
เราเข้าใจนะคะว่าต้องตอบแทนพระคุณแล้วเท่าไหร่ดีคะถึงจะพอ เราให้ตลอดก็ไม่ไหว ทำงานก็ยังไหวอยู่แท้ๆ คนที่เป็นญาติบอกตรงๆนะคะ เราแทบไม่ค่อยได้ให้อะไรเค้าเลย เราต้องคอยมานึกเสมอว่า ต้องให้แม่ แม่ไม่มี ญาติยังมีอยู่ อีกอย่างเงินของเรา เราก็ต้องเก็บไว้กินไว้ใช้ เพราะเราอยู่แยกอ่ะค่ะ
จะทำอย่างไรดีคะ เราส่งไปให้แม่ แน่นอนว่าพี่ต้องใช้ด้วย เราต้องร้องไห้ เครียดไปหมดเลยค่ะช่วยให้คำปรึกษาด้วยนะคะ