มีนิสัยไม่ชอบการต่อรองมาตั้งแต่เกิด

ตอนอยู่เมืองไทยไปตลาดสดตลาดนัดแทบนับครั้งได้เพราะไม่ชอบซื้อของที่ต้องเอ่ยปากถามราคาเองและต้องต่อรองราคา

ชอบให้ตรงไปตรงมา ซึ่ง สิ่งเหล่านี้ถ้าเป็นต่างประเทศที่เจริญแล้วเค้าจะชัดเจนมาก

ประเภทติดป้าย ครึ่งโลห้าสิบบาท  แต่เขียนคำว่า ครึ่ง ตัวเล็กๆให้อ่านไม่ออกแล้วมาเคลมทีหลังตอนซื้อแล้วว่าโลละร้อยบาท

แบบนี้เคยเห็นแต่ในเมืองไทย  หรือการสั่งอาหารแล้วไม่เช็ครายละเอียดในบิลให้ดีๆก็อาจถูกฉวยโอกาสโกง เพิ่มรายการอาหาร

หรือเพิ่มราคาอาหารแบบเนียนๆทำให้เราจ่ายเพิ่มไปฟรีๆแบบนี้ก็เคยโดนแต่ในเมืองไทย ไปอยู่เมืองไหนๆไม่เคยโดน

…และอีกเรื่องที่ใหญ่มากๆคือการที่รถยนต์ในไทยไม่จอดให้คนข้ามทางม้าลาย

เหตุผลมีแค่นี้จริงๆค่ะ ฟังดูแล้วอาจเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่มันเป็นเรื่องที่ต้องเจอในชีวตประจำวันแบบเลี่ยงไม่ได้

ถ้าสะสมเข้ามากๆมันจะน่าหงุดหงิดอย่างยิ่ง  ถ้าอยู่แล้วต้องรู้สึกหงุดหงิด

หรือรู้สึกว่าทำอะไรต้องเช็คแล้วเช็คอีกเพราะอาจถูกโกงเล็กโกงน้อยได้ทุกครั้งที่เผลอ

ก็รู้สึกว่าเครียดและเหมือนมีพันธนาการ ถ้าต้องรู้สึกแบบนี้ทุกวันก็ไม่อยากอยู่ล่ะค่ะ

สรุปว่า มันแล้วแต่ค่านิยมส่วนตัวของแต่ละบุคคล

บางคนอาจชอบเมืองไทยมากเพราะชอบเดินซื้อของชอบต่อราคาสินค้าและดีใจว่าได้ของถูก

แต่สำหรับดิฉันแล้วไม่ใช่ ไม่ชอบ อึดอัด  ทำไมต้องบอกผ่าน

ทำไมไม่พูดกันตรงๆครั้งเดียวจบ ทำไมต้องถามว่าจะให้เท่าไร ทำไมไม่มีราคามาตรฐานที่ไม่ว่าหน้าไหนมาซื้อก็ต้องราคาเท่ากัน

ส่วนเรื่องการปรับตัววัฒนธรรมภาษา เป็นเรื่องรองๆลงไป ไม่ใช่เรื่องยาก

เว้นแต่จะให้ไปอยู่ในประเทศอย่างซาอุที่ห้ามผู้หญิงขับรถหรือออกนอกบ้านคนเดียว

ถ้าแบบนั้นดิฉันคงเลือกอยู่เมืองไทย ยอมอึดอัดเรื่องต่อราคาของและเรื่องเสี่ยงตายบนทางม้าลายดีกว่า