ก่อนสงครามโลกครั้งที่ 2 เงินเยนมีค่าราวๆ 5 เยน เท่ากับ 1 เหรียญสหรัฐ ครับ ซึ่งค่าเงินเยนรูดมหาราชลงไปไกลโขในช่วงก่อนสิ้นสุดสงคราม

แต่พอจบสงครามโลกครั้งที่ 2 และญี่ปุ่นต้องดำเนินการตามแผนฟื้นฟูของสหรัฐ ก็มีการกำหนดค่าเงินเยนกันใหม่ มาอยู่ที่ราวๆ 360 เยน ต่อ 1 ดอลลาร์สหรัฐ ครับ และญี่ปุ่นก็ใช้ระบบตระกร้าเงิน คงอัตราแลกเปลี่ยนเงินเยนเอาไว้ที่เท่านี้เกือบ 20 ปี จนถึงยุค 1970 ที่ญี่ปุ่นค่อยๆลดการแทรกแซงค่าเงินเยนลง ยอมปล่อยให้ขึ้นลงตามตลาดได้บ้าง

ประมาณปลายยุค 70 ญี่ปุ่นก็ปล่อยค่าเงินเยนให้เคลื่อนขึ้นลงได้อิสระมากขึ้น และด้วยเศรษฐกิจที่ดีมากของญี่ปุ่น ค่าเงินเยนก็แข็งขึ้นอย่างรวดเร็วตลอดยุค 80 ถึง กลางยุค 90 โดยเคยแข็งค่าที่สุดอยู่ที่ ต่ำกว่า 100 เยน แลกได้ 1 เหรียญสหรัฐ ครับ
แต่พอองสบู่ของญี่ปุ่นแตกในช่วงยุค 90 ค่าเงินเยนก็ค่อยๆรูดลง จากต่ำกว่า 100 หรือช่วง 100 เยนต้นๆ มาเป็นราวๆ 100 กลางๆ แลกได้ 1 เหรียญ สหรัฐครับ

ส่วนทำไม ค่าเงินของไทยเรา ถึงสูงกว่าค่าเงินเยนของญี่ปุ่น ด้วยตัวเลขเดียวกัน ก็ต้องแจ้งว่า ค่าเงินไทยเรานั้นเคยถูกผูกด้วยระบบตระกร้าเงินมายาวนานมาก โดยอาศัยการปกป้องการไหลเข้าและออกของเงินบาท และมีการแทรกแซงค่าเงินมาตลอด ประกอบกับเศรษฐกิจของเราซบเซา เงินบาทไม่ค่อยได้ไหลออกไปนอกประเทศมากนัก ทำให้ค่าเงินของเราไม่ค่อยไปไหน และธนาคารกลางของไทยยุคก่อนเศรษฐกิจเฟื่องฟู ก็ไม่ค่อยปล่อยกู้เท่าไหร่

ระบบตระกร้าเงินของเราอยู่ได้ เพราะเงินทุนจากข้างนอกไหลเข้ามาน้อยและเงินบาทไหลออกไปน้อย เพื่อไม่มี demand ในการสะสมเงินบาทในตลาดโลก ค่าเงินก็ไม่ค่อยขึ้น และพอไม่มีการสะสม การเทขายก็ไม่มี ทำให้ค่าเงินไม่ค่อยอ่อนตัว ธนาคารแห่งประเทศไทยและกระทรวงการคลังเลยปกป้องค่าเงินบาทได้ตลอดมา

แต่พอยุคป๋าชาติชาย ที่ธนาคารปล่อยกู้กันระนาว มีการไหลเข้าออกของเงินบาทอย่างมหาศาลน ตามมาด้วยการผ่อนคลายทางการเงิน ที่ทำให้เงินบาทถูกนำไปเก็งกำไรได้ เงินคงคลังที่มีก็เอามาพยุงค่าเงินไม่ไหว เราเลยต้องทิ้งระบบตระกร้าเงินในที่สุด