"คนนึง" รู้สึกว่าการเกิดมาเป็นทุกข์ ร่างกายนี้เป็นทุกข์ และไม่อยากเกิดมาอีก จึงหาทางดับทุกข์ฝึกเจริญสติภาวนา

"อีกคน" บอกว่าอย่ายอมแพ้หดหู่ต่อทุกข์ ต้องลุกขึ้นสู้ ไม่มีอะไรที่คนเราทำไม่ได้ อย่าปลงและไม่สู้ อย่าเอาแต่หันหน้าเข้าหาธรรมมะและปล่อยให้ชีวิตดำเนินไป   ล้มแล้วต้องลุกขึ้นให้ได้ มันอยู่ที่ใจ

ขอความเห็นของ 2 ทัศนคติ ข้างต้นนี้หน่อยครับ