เรารู้สึกว่ายิ่งโตยิ่งปัญหาเยอะเหลือเกินค่ะ โดยเฉพาะปัญหาครอบครัว พ่อกับแม่เรากำลังจะแยกทางกัน
ซึ่งมีแต่ปัญหาตามมา พ่อเราไปมีคนใหม่แล้ว แต่พ่อเรามีแต่หนี้เยอะแยะเต็มไปหมด ซึ่งแม่เราเป็นผู้ค้ำ
จึงมีส่วนรับผิดชอบด้วย พ่อเราก็ใช้ตังเก่งมาก มีรถใหม่ไม่รู้ว่าใครซื้อให้ หรือซื้อเอง แต่แม่เราก็ลำบาก
เงินเดือนประมานสามหมื่นแต่ค่าใช้จ่ายเยอะแยะมาก มีหนี้สินแต่ไม่เท่าพ่อ ส่วนตัวเราเองก็ทำงานพิเศษไปด้วย
เรียนด้วย เราอยากช่วยพ่อแม่จ่ายหนี้แต่ว่าเราเป็นแค่เด็กมหาลัย ทำงานก็ได้เงินไม่มาก บริษัทแบงค์ต่างๆก็โทรมาทวงหนี้
แทบทุกวัน แม่ก็คิดหนักว่าควรไปหย่ากับพ่อดีมั้ย ตอนนี้ที่บ้านเราอยู่กับแม่สองคน ส่วนพ่อย้ายไปอยู่ที่อื่นประมานปีกว่าแล้ว
แต่เขาก็ส่งตังให้เราใช้ในการเรียนตลอด เพราะแม่ต้องจ่ายเงินให้พี่สาว เหมือนแยกกันดูแลในเรื่องเงิน
พ่อเราไปอยู่ที่ไหนนอนที่ไหนเรายังไม่รู้เลย เขาเป็นคนไม่พูด ถามก็ไม่บอก เราก็ได้แต่ยอมรับไป
จะมีลูกที่ไหนอยากให้พ่อแม่เลิกกัน เราพูดไปก็ไม่ได้ช่วยอะไร คนจะไปรั้งให้ตายเขาก็ไม่อยู่หรอก
อย่างน้อยเขาทิ้งแม่เรา แต่เขาก็ยังไม่ได้ทิ้งเรา แต่เราก็ไม่รู้ว่าเขาจะทิ้งเราหรือป่าวในอนาคต
แล้วบ้านที่เราอยู่ตอนนี้คือบ้านของครอบครัวพ่อเรา คนอื่นย้ายออกไปหมดแล้ว
ซึ่งพ่อก็จะขายบ้านนี้เพื่อเอาเงินไปใช้หนี้แต่ว่าก็ต้องแบ่งให้พี่น้องก็เหลือเงินไม่มาก
แล้วเราจะไปอยู่ไหน เขาไม่เห็นจะคิดเรื่องนี้เลย เขาเคยคิดไหมว่าเรากับแม่จะอยู่ไหน จะเอาตังที่ไหนซื้อบ้าน
เงินเก็บก็ไม่มี ก็เขาสบายแล้วมีคนใหม่มีบ้านใหม่เลยลอยแพพวกเรา
แล้วรถคันเก่าพ่อเอาไปค้ำ ซึ่งแม่เราเป็นผู้ค้ำ พ่อไม่จ่าย แม่เราก็ต้องมาจ่าย ซึ่งแม่เราก็ไม่ค่อยมีตัง
แม่เครียดสุดๆตอนนี้ เราไม่อยากให้แม่คิดมาก เราก็กลัวแม่เป็นโรคซึมเศร้าด้วยเพราะบางครั้งเราทำงานพาสทาม
เราก็ต้องไปนอนหอพี่แถวมอ ซึ่งแม่เราก็จะอยู่บ้านคนเดียว ยิ่งคิดมากหนักเข้าไปใหญ่
ทั้งสงสารตัวเอง สงสารแม่ เหมือนทางตันไปหมด ไม่มีใครช่วยเหลืออะไรเลย ทำไมตอนเด็กมันมีความสุขมากกว่านี้
มีครอบครัวที่อบอุ่น ไปไหนก็ไปด้วยกัน มีปัญหาก็ช่วยกันแก้ ตอนนี้มันพังหมดแล้ว
เคยคิดว่าปัญหาที่เราเจอมันก็แค่เรื่องเล็ก คนอื่นมีปัญหามากกว่าเรา เขายังผ่านมาได้เลย
เราก็ต้องเข้มแข็งและผ่านมันไปให้ได้ แต่บางทีเราก็ท้อ เราเหนื่อย ผิดหวัง ทำไมชีวิตเราถึงเป็นแบบนี้
ทำไมไม่มีความสุขเหมือนคนอื่นเขาบ้าง ยิ่งโตยิ่งเหนื่อย ยิ่งมีแต่ปัญหา