เห็นมีหลายกระทู้พูดเรื่องวิ่งมาราธอนแรก ผมก็เลยขออนุญาตนำประสบการณ์มาบอกกล่าวบ้างครับ
ตอนปี2540ผมเรียนวิชาการต่อสู้จึงต้องเล่นเวทกับวิ่ง10กม.เพื่อสร้างความแข็งแกร่ง ผมไปวิ่งที่สวนลุมที่แรกวิ่งไปทั้งเสื้อยืดกางเกงยีนส์นี่แหละเพราะเป็นส่วนหนึ่งของการฝึก วันหนึงเพื่อนผมก็ชวนไปวิ่งมินิมาราธอนผมก็ไปซักไม่กี่ครั้งก็เลิก แต่ผมก็วิ่ง10กม.ที่สวนลุมมาตลอด เวลาผ่านไปหลายปีผมก็อยากลงมาราธอนจึงลงฮาพมาราธอนเพื่อลองดูปรากฎว่าวิ่งได้ก็เลยสนุกวิ่งต่อไปอีกหลายงานกะจะลงงานกรุงเทพมาราธอนปี2549เนื่องจากเป็นปีฉลองครองราชย์60ปีของในหลวงร.9 วันที่วิ่งก็คิดว่าจะวิ่งได้หรือเปล่าเพราะมันเป็นทางไกลอีกทั้งผมยังใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ซึ่งเป็นภาระอีก แต่ถึงเวลาวิ่งก็ออกวิ่งได้สบายๆ แต่พอผ่าน30โลก็เริ่มแผ่วและมีเดินสลับวิ่งตลอดจนท้ายๆต้องเดินอย่างเดียวและนึกว่าไม่น่ามาเลยแต่พอใกล้เส้นชัยก็มีแรงฮึดอีกและวิ่งจนเข้าเส้นชัยในเวลาที่กำหนด ผมเคยได้ยินว่าพวกฝรั่งมีสิ่งท้าทายที่เขาอยากจะทำ2อย่างคือกระโดดร่มดิ่งพสุธากับวิ่งมาราธอน ตอนนั้นผมรู้สึกพอใจตนเองมากที่ได้ทำสิ่งที่ท้าทายได้สำเร็จหลังจากนั้นผมก็กลับมาวิ่งมินิมาราธอนอีกไม่กี่ครั้งแล้วก็เลิกจากวงการวิ่งไปเพราะผมถือว่ามาราธอนเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว
                         10ปีผ่านไปผมย้อนนึกถึงวันนั้นและรู้สึกภูมิใจมาก แล้วท่านล่ะครับรู้สึกยังไงกับการวิ่งมาราธอนครั้งแรกของตนเอง ส่วนท่านที่ไม่ได้วิ่งผมก็ขอชวนเชิญมาลองสำผัสกับบรรยากาศนั้นด้วยตนเองแล้วท่านจะรู้ถึงความรู้สึกอันนั้น ขอบคุณครับ