สวัสดีค่ะทุกคน จขกท.พึ่งเจอดีมาตอนคืนปีใหม่ที่บ้าน คือเรื่องราวมันก็ประติประต่อกันบ้างนะเเต่ก็ไม่ยังหาอธิบายกันไม่ได้เลย ที่จริงจขกทเป็นคนไม่เชื่อเรื่องผีเลย เป็นคนที่ยึดอะไรเกี่ยวกับวิทย์มากต้องพิสูจน์ได้ เเต่พอมาเจอจริงๆเเล้ว เออตูเชื่อก็ได้วะว่ามีผีมันมีจริง พิมพ์ในมือถือนะถ้าพิมพ์ผิดยังไงขออภัยด้วยนะคะ


มาตั้งโต๊ะเลยละกันคือบ้านของจขกท.เนี้ยเป็นหมู่บ้านจัดสรรอยู่ชายเเดนกรุงเทพ. (เเถวบางกอกอารีน่า ที่เร่งสร้างทำเเต่ก็ไม่ได้จัดงานอะเเหล่ะ) คือหมู่บ้านของจขกท.เนี้ยจะเข้าไปในซอยลึกมากเเบบลึกมาก ตวัดซ้ายตวัดขวาเข้าไปถือว่าลึกเลย บ้านที่อยู่นี้ก็ไม่ได้นานมากนะ ราวๆ10ปีนิดๆ เรื่องราวมันก็เเบบขอเล่าตั้งเเต่เด็กเลยนะ คือเราเป็นเด็กที่เกิดวันพุธ วันที่7 เวลา7โมง7นาที เเต่ไม่เดือน7นะ ก็มีคนบอกหลายๆคนว่าเป็นเด็กหนีมาเกิดเเต่ก็ไม่ได้อะไรมาก เมื่อก่อนเเม่ก็ชอบไปหาเพื่อนที่เป็นเหมือนร่างทรงที่เป็นเเบบพราหมณ์-ฮินดู ไรพวกเนี้ย ตอนนั้นเราก็เด็กประมาณ6ขวบ จำได้ว่าขึ้นไปบนอาคารกับเเม่ ร่างทรงจ้องหน้าเราเขม่งเลย เเล้วก็พูดใส่อะไรไม่รู้จำไม่ค่อยได้เเต่ได้ยินคำว่า เอาเด็กนี้ออกไป เเกตะโกนดังพอสมควร เเล้วเราก็ร้องโฮออกมาพ่อถึงมาโอ๋เเล้วพาออกไปนอกอาคาร อ่าเเล้วก็เป็นคนที่ไปบ้านที่มีปู่ ฤาษีไม่ค่อยได้ไปก็จะมีอาการ คือไม่ใช่ผีเข้าเเต่เป็นอาการเเน่นหน้าอกอะไรงี้ เดี๋ยวเล่าให้ฟังข้างล่างนะๆ อันนี้เล่าว่าประมาณตัวเองพอมีเซ้นอะไรพวกนี้หน่อยๆ ไม่ได้เห็นจังๆอะไรขนาดนั้นจนกระทั่งอายุ17ปีนี้เเหล่ะ นี้คือเหตุการณ์เเรกที่นึกออกก่อน

    -คือมีวันหนึ่งจขกท.ด้วยความที่ตอนกลางคืนเป็นโรคบ้า(ไม่ได้บ้าจริงๆนะ555)ชอบเดินลงมากินขนมตอนกลางคืน (ประมาณเที่ยงคืน) ทุกวันถ้าไม่ได้กินจะนอนไม่หลับ ก็ด้วยความหิวเเละความง่วงก็เดินไปห้องครัวเล็กของบ้าน (บ้านจขกท.มี2ชั้น ชั้นกลางจะเป็นห้องโถงใหญ่ ห้องรับเเขกเเหล่ะซ้ายมือจะเป็นห้องออฟฟิตเเล้วก็ห้องพระ พอถัดจากห้องโถงจะเป็นห้องครัวเล็กขวามือจะเป็นบันไดไม้ เดินตรงไปอีกก็เป็นห้องครัวใหญ่ เเต่ระหว่างห้องครัวเล็กกับห้องคอมจะมีห้องเล็กกั้นอยู่ (ห้องนี้เพื่อนเจอกันทุกคน) ชั้นบนก็มีห้องเเม่ ห้องจขกท. ห้องน้ำ ตามบ้านจัดสรรทั่วไป ) <--เล่าให้ละเอียดให้นึกภาพออก555555555 อ่าถึงไหนละพอเดินไปหยิบขนมห้องครัวเล็กก็นึกได้ว่าเออยังไม่ได้ทำการบ้านนิ ก็เลยเดินไปยังห้องคอมเเต่มันก็ต้องผ่านห้องโถงใช่มั้ยทุกคนนึกออกนะ พอถึงตรงกลางบ้านปึ้บ ขาจขกท.ก้าวไม่ออก เพราะอะไรรู้มั้ย มันมีเสียงกระซิบเเบบลมเย็น มันไม่มีคำพูดหรืออะไรนะ มันเป็นเสียงลมหายใจอะ ถอนหายใจออกอะเป็นเสียงผู้หญิง คืออยู่ข้างหูจขกท.เลยฝั่งขวาจำได้เเม่นเลย ตอนนั้นเอาจริงฉี่เเทบเเตกอะ ก้าวขาไม่ออกทำอะไรไม่ได้เลยยืนนิ่งไปพักนึงจนสติกลับมา ในใจก็พูดไปนะว่า "อย่าหลอกลูกเลย ดึกดื่นเเล้วอย่าเเกล้งลูกเลย" เเต่ก็ค่อยๆรวบรวมสติดึงตัวเองหันหลังกลับขึ้นห้องไม่ทำการบงการบ้านละค่ะตอนนี้ฉี่ไม่ราดก็บุญหัวเท่าไหร่เเล้ว เดี๋ยวมาต่อๆ