ผมมักจะโดนว่าตลอดเรื่องการทําอะไรไม่เป็น คิดไม่เป็น ตัดสินใจเองไม่ได้ ต้องลําบากเขาตลอด
ทั้งที่จริงมันก็ไม่ใช่ทั้งหมด

เขาจะว่าตลอดว่า ควรคิดเองได้แล้ว ตัดสินใจเอง
พอผมทํา ผมกลับโดนว่าว่าทําไมถึงทําอย่างนี้ ต้องทําแบบนี้สิ แบบนี้สิ บางครั้งก้ด่าทอด้วยถ้อยคํารุนแรงหรือประโยคที่เหน็บแนม

คือ ทุกอย่างที่เขาไม่เห็นด้วย เขาก็จะมองว่าผิดตลอด ต้องทําแบบที่เขาคิดไว้เป๊ะๆ ออกนอกกรอบไม่ได้ ออกคือผิด คือไม่ใช่ ต้องคิดเหมือนเขาหมด

บางครั้งพอคิดผิดผลลัพธ์ออกมาไม่ใช่ก้จะโดนว่าด่า โดยไม่บอกว่าทําไมถึงเป็นอย่างนั้น อย่างนี้เหมือนผิดก็คือผิดครับ ไม่มีการเรียนรู้จากสิ่งที่ผิดจริงๆ
คือรู้ว่าผิด แต่ทําไมถึงผิด?

ถึงผลลัพธ์จะเหมือนกันแต่ถ้าไม่ใช่วิธีคิดแบบแม่ก็ผิดครับ

เป็นแบบนี้ทุกเรื่องครับ รวมไปถึงเรื่องส่วนตัวด้วย ผมจะเลือกอะไรให้ตัวเอง สิ่งนั้นเขาก้ต้องชอบด้วย ถ้าเขาไม่เห้นด้วยก้จะเป็นเรื่องราว โดนว่าอีก
บางทีมันก้ไม่สมเหตุสมผล

เช่น การเลือกเสื้อผ้า เขาเลือกให้ ผมไม่ชอบจะใส่อีกตัว เขาก็จะบอกครับว่าเขาชอบ ต้องใส่ ก็ต้องใส่อ่ะครับ

บางทีผมเหนิ่อยกับการตัดสินใจของตัวเอง ไม่ว่าจะคิดยังไง เขาก็ไม่เห็นด้วยตลอด ทะเลาะกันอีก จะเรียกว่าทะเลาะก็ไม่ได้ เพราะผมไม่มีสิทธิ์พูดต้องเงียบๆ ถ้าพูด(หรือที่ผู้ใหญ่เรียกว่าเถียง) ก้จะโดนหนักขึ้นครับ ถ้อยคําบางอย่างก้รุนแรงไป

ผมจึงไม่อยากตัดสินใจอะไรเลย พอจะทําอะไร ก็จะถามเขาตลอดเพื่อทําในสิ่งที่เขาต้องการ จะได้ไม่มีปัญหาที่ว่าเขาไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เราเลือก

พอถามก็เหมือนเดิมครับ ทําไมไม่รู้จักคิด แค่นี้คิดเองไม่ได้เหรอ ทําไมต้องถาม โตไปแล้วจะทําอะไรกิน

พอผมพูดเรื่องนี้ ก็จะบอกว่า งั้นตั้งแต่นี้จะไม่ยุ่งอะไรกับผมอีก จะเป้นจะตายยังไงก็ไม่สน ไรงี้อ่ะครับ คือสิ่งที่ผมคิดมันก็ไม่ถึงขนาดนั้นมั้ยครับ

พอตัดสินใจเอง ก็ไม่ถูกใจเขาอีก ไม่ยอมรับความคิดของผมอีก สู้ถามเขาแล้วทําในสิ่งที่เขาต้องการดีกว่า ถึงผมจะอยากตัดสินใจเองก้เถอะ

ผมควรทําอย่างไรดีครับ

ปล. เขายังไม่วัยทองนะครับ