เมื่อไม่นานมานี้เราทะเลาะกับแม่ แล้วแม่ก็เป็นคนที่คำพูดค่อนข้างรุนแรง ซึ่งหลายปีมานี้เรามีอาการซึม เบื่อโลก ต้องเล่าย้อนไปก่อนที่เราจะมีอาการนี้
มันเริ่มตั้งแต่ตอนที่พ่อแม่เลิกกัน เราเป็นเหมือนที่ระบายอารมณ์ของแม่ มีตีเราบ้างแต่ไม่ร้ายแรงเลยเราไม่โกรธแม่เลย ตอนนั้นเราอายุ13ปีมันแย่มากที่พ่อแม่ทะเลาะกันจนเหมือนจะฆ่ากันซะให้ได้ หลังจากพ่อแม่หย่ากัน แม่เล่าให้เราฟังว่าพ่อบอกว่าเราไม่มีความรู้สึก เพราะเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันก็เฉยๆ เรารู้สึกผิดมาก ตอนนั้นเราควรจะแสดงความเสียใจที่เราเก็บไว้ออกไป แต่เราในตอนนั้นไม่รู้จะแสดงมันออกไปยังไง พออายุ14เรากับแม่ตัดสินใจย้ายบ้านเพราะบ้านของเราโดนคนงัดถึง5ครั้ง แต่มันไม่เอาอะไรสักอย่าง พอย้ายบ้านเราก็เปลี่ยนโรงเรียนใหม่ ซึ่งมันแย่ตรงที่เราปรับตัวไม่ได้ พยายามเข้าหาเพื่อนในห้องแต่เหมือนไปเดินตามพวกเขาเฉยๆ พวกเขาไม่หันมาพูดกับเรา ไม่ชวนเราไปกินข้าว เราเลยแยกออกมาอยู่คนเดียวซื้อขนมมานั่งกินคนเดียวตอนเที่ยง มันแย่จนไม่อยากไปโรงเรียนแต่ก็กลั้นใจไปเพื่ออนาคตของตัวเอง ช่วงนี้เป็นช่วงที่เราเริ่มซึม เบื่อกับทุกสิ่ง กลับบ้านมาก็ทะเลาะกับแม่ จนตอนนี้อายุ16ปี คำพูดของแม่รุนแรงมากทั้งๆที่เรื่องที่ทะเลาะกันมันเล็กน้อย อย่างเช่นเพราะเป็นแบบนี้ขนาดพ่อถึงไม่ต้องการ คนแบบไม่มีวันเจริญ รีบตายแล้วไปเกิดเป็นลูกคนอื่นซะสิ เรารู้ว่าแม่พูดเพราะอารมณ์ เรารู้ว่าแม่รักเรา แต่อาการของเรามันเริ่มแย่ลง เราเริ่มคิดว่าตัวเองฆ่าตัวตายซ้ำๆด้วยวิธิต่างๆ เริ่มจากแค่คิด เปลี่ยนเป็นลองทำ เริ่มทำร้ายตัวเองไม่ใช่เพราะอยากเรียกร้องความสนใจ แต่ทุกครั้งที่ฟังคำพูดแย่ๆของแม่ การทำร้ายตัวเองจะทำให้เราหายเครียดและรู้สึกดีขึ้น แต่เราไม่เคยทำร้ายตัวเองหนักเท่าครั้งนี้มาก่อน เคยคิดจะฆ่าตัวตายแต่ไม่เหมือนครั้งนี้เพราะทุกครั้งถ้าปล่อยให้เวลาผ่านไปมันจะดีขึ้น แต่ตอนนี้เราปล่อยเวลาผ่านไปจนถึงวันนี้ความรู้สึกอยากตายยังมีอยู่ เราทำร้ายตัวเองหนักขึ้น มันหนักตามความรู้สึกแย่ๆที่เรามี เราทำมันจนกว่าจะรู้สึกดีขึ้นเหมือนกับได้ระเบิดความรู้สึกแย่ๆออกมา เราตัดสินใจโทรสาย1323และได้รับการประเมินว่ามีความเสี่ยงสูงที่จะฆ่าตัวตายและควรไปพบแพทย์ มันยากที่จะไปคนเดียวเพราะยังไงเราก็ต้องบอกแม่ แต่เราไม่รู้จะบอกแม่ยังไงกับสิ่งที่เราเป็น เราเป็นอะไร? เป็นบ้าหรอ เราควรจะบอกแม่ยังไงกับสิ่งที่เราเป็น เราทำร้ายตัวเองก็เพื่อระบายอารมณ์ อยากตายเพราะเหนื่อยกับชีวิต เสียใจเพราะตอนที่เราร้องไห้แม่กลับหัวเราะใส่เราและบอกว่าแม่ไม่ใช่แม่ที่แสนดีนะ หรือแม่ทำแบบนี้เพราะอยากให้เราเข้มแข็ง แต่ตอนนี้เรากลับเหนื่อย เราสัมผัสถึงความรักผ่านการกระทำของแม่ไม่ได้เลย แต่เราบอกตัวเองอยู่เสมอว่าแม่รักเรา แม่คือโลกทั้งใบของเรา
เราคิดว่าถ้าครั้งนี้เราบอกแม่ถึงสิ่งที่เราเป็นแล้วผลลัพธ์ที่ได้คือความเพิกเฉย หรือคำพูดที่รุนแรงเหมือนทุกครั้ง เราจะจบชีวิตตัวเองลง เราอยากจะเลิกเป็นอาการบ้าๆนี้สักที มันทรมานจิตใจสุดๆ อยากให้ทุกคนแนะนำว่าเราวควรบอกแม่ยังไงให้แม่เข้าใจเรา ขอบคุณล่วงหน้านะคะ
เรามีภาวะเสี่ยงในการฆ่าตัวตายสูงและอยากจะลองไปพบแพทย์ควรจะบอกแม่ยังไงดี?
มันเริ่มตั้งแต่ตอนที่พ่อแม่เลิกกัน เราเป็นเหมือนที่ระบายอารมณ์ของแม่ มีตีเราบ้างแต่ไม่ร้ายแรงเลยเราไม่โกรธแม่เลย ตอนนั้นเราอายุ13ปีมันแย่มากที่พ่อแม่ทะเลาะกันจนเหมือนจะฆ่ากันซะให้ได้ หลังจากพ่อแม่หย่ากัน แม่เล่าให้เราฟังว่าพ่อบอกว่าเราไม่มีความรู้สึก เพราะเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันก็เฉยๆ เรารู้สึกผิดมาก ตอนนั้นเราควรจะแสดงความเสียใจที่เราเก็บไว้ออกไป แต่เราในตอนนั้นไม่รู้จะแสดงมันออกไปยังไง พออายุ14เรากับแม่ตัดสินใจย้ายบ้านเพราะบ้านของเราโดนคนงัดถึง5ครั้ง แต่มันไม่เอาอะไรสักอย่าง พอย้ายบ้านเราก็เปลี่ยนโรงเรียนใหม่ ซึ่งมันแย่ตรงที่เราปรับตัวไม่ได้ พยายามเข้าหาเพื่อนในห้องแต่เหมือนไปเดินตามพวกเขาเฉยๆ พวกเขาไม่หันมาพูดกับเรา ไม่ชวนเราไปกินข้าว เราเลยแยกออกมาอยู่คนเดียวซื้อขนมมานั่งกินคนเดียวตอนเที่ยง มันแย่จนไม่อยากไปโรงเรียนแต่ก็กลั้นใจไปเพื่ออนาคตของตัวเอง ช่วงนี้เป็นช่วงที่เราเริ่มซึม เบื่อกับทุกสิ่ง กลับบ้านมาก็ทะเลาะกับแม่ จนตอนนี้อายุ16ปี คำพูดของแม่รุนแรงมากทั้งๆที่เรื่องที่ทะเลาะกันมันเล็กน้อย อย่างเช่นเพราะเป็นแบบนี้ขนาดพ่อถึงไม่ต้องการ คนแบบไม่มีวันเจริญ รีบตายแล้วไปเกิดเป็นลูกคนอื่นซะสิ เรารู้ว่าแม่พูดเพราะอารมณ์ เรารู้ว่าแม่รักเรา แต่อาการของเรามันเริ่มแย่ลง เราเริ่มคิดว่าตัวเองฆ่าตัวตายซ้ำๆด้วยวิธิต่างๆ เริ่มจากแค่คิด เปลี่ยนเป็นลองทำ เริ่มทำร้ายตัวเองไม่ใช่เพราะอยากเรียกร้องความสนใจ แต่ทุกครั้งที่ฟังคำพูดแย่ๆของแม่ การทำร้ายตัวเองจะทำให้เราหายเครียดและรู้สึกดีขึ้น แต่เราไม่เคยทำร้ายตัวเองหนักเท่าครั้งนี้มาก่อน เคยคิดจะฆ่าตัวตายแต่ไม่เหมือนครั้งนี้เพราะทุกครั้งถ้าปล่อยให้เวลาผ่านไปมันจะดีขึ้น แต่ตอนนี้เราปล่อยเวลาผ่านไปจนถึงวันนี้ความรู้สึกอยากตายยังมีอยู่ เราทำร้ายตัวเองหนักขึ้น มันหนักตามความรู้สึกแย่ๆที่เรามี เราทำมันจนกว่าจะรู้สึกดีขึ้นเหมือนกับได้ระเบิดความรู้สึกแย่ๆออกมา เราตัดสินใจโทรสาย1323และได้รับการประเมินว่ามีความเสี่ยงสูงที่จะฆ่าตัวตายและควรไปพบแพทย์ มันยากที่จะไปคนเดียวเพราะยังไงเราก็ต้องบอกแม่ แต่เราไม่รู้จะบอกแม่ยังไงกับสิ่งที่เราเป็น เราเป็นอะไร? เป็นบ้าหรอ เราควรจะบอกแม่ยังไงกับสิ่งที่เราเป็น เราทำร้ายตัวเองก็เพื่อระบายอารมณ์ อยากตายเพราะเหนื่อยกับชีวิต เสียใจเพราะตอนที่เราร้องไห้แม่กลับหัวเราะใส่เราและบอกว่าแม่ไม่ใช่แม่ที่แสนดีนะ หรือแม่ทำแบบนี้เพราะอยากให้เราเข้มแข็ง แต่ตอนนี้เรากลับเหนื่อย เราสัมผัสถึงความรักผ่านการกระทำของแม่ไม่ได้เลย แต่เราบอกตัวเองอยู่เสมอว่าแม่รักเรา แม่คือโลกทั้งใบของเรา
เราคิดว่าถ้าครั้งนี้เราบอกแม่ถึงสิ่งที่เราเป็นแล้วผลลัพธ์ที่ได้คือความเพิกเฉย หรือคำพูดที่รุนแรงเหมือนทุกครั้ง เราจะจบชีวิตตัวเองลง เราอยากจะเลิกเป็นอาการบ้าๆนี้สักที มันทรมานจิตใจสุดๆ อยากให้ทุกคนแนะนำว่าเราวควรบอกแม่ยังไงให้แม่เข้าใจเรา ขอบคุณล่วงหน้านะคะ