คือถ้าเราสังเกตจากในหนังไทยเราอันนี้ไม่รวมหนังฝรั่ง หนังจีนที่พากย์มาจากคำโบราณของไทย นั่นแหละคือถ้าเราสังเกตจากหนังไทยแนวพีเรียดย้อนยุคจะเห็นว่าในสมัยอยุธยาตอนกลางและปลายจะใช้คำว่า"ข้า เจ้า"และ"ข้า ท่าน"หรือ"ข้า เอ็ง" กันเป็นว่าเล่นไม่ว่าจะคุยกับใครก็ตามหรือว่าสูงกว่าก็ตาม(จากหนังอ่ะนะ) แต่พอมาสมัยรัตนโกสินทร์ยุคที่กรุงเทพเป็นเมืองหลวงเนี่ยถ้าเราดูตามหนังหรือละครย้อนยุคหรือในบันทึกไม่ว่าจะเป็นพงศาวดาร จดหมายเหตุ บันทึกต่างๆจะเห็นคำว่า"ข้า เอ็ง"จะใช้กับคนที่สนิทด้วยระดับนึงหรือคนที่ศักดิ์ต่ำกว่า แต่ถ้าคนที่พูดในเชิงให้เกียรคิหรือศักดิ์เสมอกันเราจะหันว่ามาใช้"ฉัน เธอ""ฉัน ท่าน"


อย่างเช่นท่านเจ้าคุณ(เจ้าพระยาหรือพระยา)เรียกคนที่ให้เกียรติหรือศักดิ์ต่ำกว่าไม่มากจะแทนตัวเองว่าฉัน หรือพระเจ้าอยู่หัวพูดกับคนทั่วๆไปก็แทนตัวเองว่าฉัน แน่นอนตอนนั้นน่าจะไม่นิยมคำว่าผม มีแต่กระผม อย่างร.5ทรงตรัสกับบุคคลทั่วไปในแบบลำลองจะทรงแทนพระองค์เองว่าฉัน กล่าวคือเป็นคำที่ชนชั้นสูงนิยมใช้ด้วย คือผมสงสัยว่าการเริ่มใช้คำว่าฉัน อะไรพวกนี้ในการแบ่งระดับให้ดูให้เกียรติหรือสุภาพเริ่มมีมานานยัง แล้วจริงหรือไม่ที่แต่เดิมมีแต่ใช้ข้าแบบในหนังเพราะข้าน่าจะสุภาพสุดแล้วในช่วงนั้น เท็จจริงเป็นยังไงรบกวนทุกท่านช่วยชี้แจงทีฮะ อิอิ

ขอบคุณฮะ