จริงๆเราเป็นแบบนี้มาทั้งชีวิตแล้วค่ะ คือกลัวการพูดในที่สาธารณะและกลัวการพูดกับคนอื่นมากๆ แม้แต่กับเพื่อนร่วมห้องที่เจอหน้ากันบ่อยๆเราก็อึดอัดที่จะคุยกับเค้าคือกระอักกระอ่วนไปหมด ตอนเด็กๆอ้วนมากค่ะ พูดน้อย มีเพื่อนสนิทคนเดียว เป็นคนที่ใครว่าหรือล้ออะไรก็จะเงียบ แต่พอกลับไปบ้านหรือไม่มีคนจะร้องไห้หรือเก็บมาคิดได้เป็นเดือนๆเลย ด้วยความที่เราอ้วน เพื่อนผช.ก็จะมีหัวเราะเยาะ แต่งเพลงล้อ ผลักหรือต่อยแรงๆ สมัยประถมชอบแต่งตัวมาก เคยมาโรงเรียนแล้วอาจารย์ให้แต่งไปรเวทมา เราก็แต่งตามที่ชอบ เพื่อนผช.กลุ่มใหญ่ๆหกเจ็ดคนตะโกนใส่ว่า "แต่งตัวไม่อายฟ้าอายดิน" จำได้แม่นเลย คนอื่นก็มองมาที่เราแล้วหัวเราะเยาะ หลังจากนั้นเลยใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงมาตลอดจนถึงปัจจุบัน เราเป็นตัวตลกโดยสมบูรณ์ค่ะ ไม่ว่าจะทำอะไรจะถูกหัวเราะเยาะตลอด วันไหนมีคาบพละคือจะทำทุกวิถีทางให้ไม่ต้องเรียน แกล้งป่วย หยุดโรงเรียน ทำแบบนี้ตลอด เวลามีคาบพละแล้วต้องวิ่งหรือเล่นกีฬาอะไร คนจะจ้องมาที่เราแล้วหัวเราะ เกลียดที่สุดคือเวลาเดินแล้วมีเพื่อนผช.ผลักเพื่อนในกลุ่มมาหาเรา แล้วก็บอกแฟนเมิงมาอ่ะๆ เหมือนเราเป็นขยะ ไม่เคยมองว่าเราเป็นผญ.คนนึง เราเลยไม่มีความมั่นใจในตัวเองสักนิดค่ะ ปัจจุบันเราหนัก 47-49 คงที่ไม่เกินนี้ ลดจาก 80 กว่าๆแต่ข้างในยังเหมือนเดิมคือไม่กล้าคุยกับใคร ตัวสั่นเวลามีคนเข้ามาคุยด้วย ไม่ส่องกระจก รู้สึกว่าตัวเองน่าเกลียดตลอดเวลา มีคนเข้ามาจีบเยอะมากแต่จากมุมมองผช.ในวัยเด็กทำให้เรากลัวการมีแฟนไปเลย อาการของเราเวลาพูดหน้าชั้นหรือเจอคนเยอะๆคือจะเตรียมตัวเป็นสัปดาห์เพื่อออกมาพูด จำได้ทุกคำ เตรียมตัวอย่างดี ท่องซ้ำไปซ้ำมาแต่พอถึงเวลาเข้าจริงๆทุกอย่างขาวไปหมดเลย ไม่มีอะไรในหัว ใจสั่น มือเย็น เหงื่อออกมือ ตัวสั่น ยิ่งเวลาหน้าซีดเพื่อนยิ่งหัวเราะเยาะก็ยิ่งพัง ตอนประถมมัธยมปัญหานี้มันยังไม่แย่เท่าไรค่ะ แต่ตอนนี้มหาลัยแล้ว กำลังออหมาใช้ชีวิตจริงๆแต่เรายังมองตัวเองในแง่ลบและยังไม่มีความกล้าแบบนี้ ควรทำยังไงดีคะ ไปสมัครพาร์ททามเค้าก็บอกเร่หน้าตาดีแต่บุคลิกภาพแย่มากเลย ขอโทษทีนะคะพิมพ์ยาวไปหน่อย ออกแนวระบาย