สวัสดีค่ะ วันนี้ขอมาปรึกษาหน่อยนะคะ คือเราอยู่ม.3แล้ว เราไม่มีเพื่อนเลยค่ะ
  สาเหตุเราจะขอเล่าตั้งแต่ช่วงประถมเลยนะคะ

  ช่วงประถม ประถมต้น เราโดนเพื่อนในห้องบูลลี่มาตลอดเลยค่ะ โดยเฉพาะคาบพละ เราเป็นคนที่เรื่องต้องออกกำลังกาย อ่อนมากค่ะ เพื่อนในห้องเลยจะไม่ค่อยชอบเรา เพราะต้องจับกลุ่มซึ่งเราชอบทำทีมแพ้ แต่เราก็พยายามถึงที่สุดของเราแล้ว ตอนประถมต้น เราร้องไห้แทบทุกครั้งที่เรียนพละ

  ทำไมไม่มีใคร เข้าใจเราเลยว่าเราทำเต็มที่แล้ว

   พอขึ้นประถมปลาย เรามีความสุขดีค่ะ ช่วงป.4-ป.6 ทุกอย่างดีมาก จนกระทั่ง ช่วงป.6 ตอนใกล้จบ เราตัดสินใจ บอกชอบ เพื่อนสนิทตัวเอง ซึ่งเป็นผู้หญิงออกไป แล้วก็นั้นแหละ เขาคิดกับเรา 'แค่เพื่อน' แล้วตอนนั้น เพื่อนผช.ผ่านมาได้ยิน

   มันก็เลยล้อว่าเราเป็นเลสค่ะ..(ความจริง เราชอบทั้งผช.ผญ. แต่ส่วนตัวเราชอบผญ.มากกว่าค่ะ)
   ตอนนั้นเราร้องไห้เลย แลดูขี้แพ้สิ้นดี เราหวังว่า เราจะจบจากโรงเรียนประถม เร็วๆ พอขึ้นมา มัธยม ตอนนั้นม.1 เราต้องเรียนออนไลน์เพราะโควิด

   เราได้คุยกับเพื่อนในห้องคนนึงในไลน์ เราคิดว่าเปิดเทอม ต้องสนิทกันได้แน่ๆ แต่พอเปิดเทอมมา เขากลับไปสนิท กับคนอื่นมากกว่าเรา

   เรารู้ค่ะ ว่าเรางี้เง่า แต่เรารู้สึกอิจฉา เพื่อนคนนั้น ที่เขาไปสนิทด้วย แล้วหลังจากนั้น เวลาเราจะทักเพื่อนคนไหน เราก็ไม่กล้าพูดเลยค่ะ ตลอดป.6-ม.3 ปัจจุบัน เราพยายามฝึกพูด เพื่อจะให้มีเพื่อน แต่ว่า เวลาจะทักใคร เสียงมันไม่ยอมออกมาเลยค่ะ

เวลาพักเราต้องนั่งกินข้าวคนเดียว เราเกลียดตอนพัก เราเกลียดการนั่งกินข้าวอยู่คนเดียว เราเกลียดตัวเอง ที่อิจฉา คนอื่นที่เขามีเพื่อนกัน คุยกันได้สนุกสนาน ในขณะที่ เรากลัวว่า ถ้าพูดอะไรแปลกๆ จะต้องโดนเกลียด

   เรากลัวว่า จะโดนทิ้งอีก แถมเราไม่อยาก รู้สึกอิจฉาเพื่อนคนอื่น ไปมากกว่านี้ด้วย ทั้งๆที่ เขาไม่ได้ผิดอะไร แต่เป็นเราเอง ที่ไม่ยอมปรับตัว

อีกอย่างเรากลัวว่า ถ้าเขารู้ว่า เราชอบผญ.มากกว่าผช. เราจะโดนรังเกียจอีก เราไม่อยาก นึกถึงสายตา มองเราเป็นตัวตลกของเพื่อนในห้อง วันที่เราบอกชอบเพื่อนสนิทตัวเองอีกค่ะ

  เราอยากมีเพื่อน แต่การเคยโดนทิ้ง มันก็ทำให้เราเจ็บ จนไม่กล้า เดินไปข้างหน้าค่ะ

  เราควรจะทำยังไงดีคะ?