จันทร์ที่ 5 ธันวาคม 2559
เป็นความบังเอิญอย่างเหลือเชื่อ หลังจากที่วนเวียนขึ้น-ลง อยู่บนดอยสูงลูกแล้วลูกเล่า ระหว่าง อ.ฮอด จ.เชียงใหม่ กับ
อ.แม่สะเรียง จ.แม่ฮ่องสอน จนพบว่าหมู่บ้านป่าแป๋อยู่ห่างไปแค่ไม่ถึงกิโล แต่ด้วยประเพณีเก่าแก่ที่ยึดถือกันมานานของหมู่บ้าน
ที่ห้ามคนในออก-คนนอกเข้าตลอด 1 วัน มาประจวบเหมาะเอาวันที่เราไปถึง ทำให้ต้องหันรถกลับไปพักที่อื่น 1 คืน ก่อนที่จะย้อน
กลับมาอีกครั้งในวันที่... 5 ธันวาคม 2559 พอดิบพอดี





โฮมสเตย์หลังที่ 1 บ้านป่าแป๋
ปลายบ่าย ก่อนแสงอาทิตย์จะลับพ้นขอบฟ้าไม่กี่ชั่วโมง ด้วยน้ำใจอันงดงามของชาวบ้านป่าแป๋ เส้นทางแคบๆ ที่เลี้ยวเลาะไปตาม
หมู่บ้านก็พาเรามาถึงโฮมสเตย์หลังที่ 1 ของพี่รุ่งแสง ไพรมีค่า ที่ที่คืนนี้จะเป็นทั้งห้องอาหาร ห้องนอน และเป็นหอสมุด ให้พวกเรา
ได้เรียนรู้เรื่องราวความเป็นมาของชาว “เลอเวือะ” รวมถึง “ธนาคารข้าว” อันเป็นจุดหมายสำคัญของการเดินทางครั้งนี้










ธนาคารข้าวแห่งแรกของไทย
ท่ามกลางค่ำคืนที่หนาวเย็น อาหารมื้อค่ำและเครื่องดื่มพื้นถิ่นถูกจัดวางอยู่กลางวง เรื่องราวย้อนอดีตถูกถ่ายทอดผ่านถ้อยคำ
ที่เจือด้วยรอยยิ้มแห่งความภูมิใจจากพ่อหลวง “ส่างลา” ผู้ใหญ่บ้านวัยต้น 50 ของบ้านป่าแป๋ พร้อมลูกบ้านและภรรยาคู่ชีวิต
พี่รุ่งแสง ไพรมีค่า

“...วิถีชีวิตของชาวบ้านที่ป่าแป๋นี่ เป็นไปตามวิถีชีวิตพอเพียงตามทิศทางที่องค์พ่อหลวงทรงให้ไว้ เงินทองแทบไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไร
ใช้ชีวิตอยู่กับธรรมชาติแบบเดิมๆ แค่ปลูกข้าวพอกินกันในครอบครัว เหลือก็เก็บไว้ในยุ้งของตัวเอง เช้ามาก็ให้อาหารหมู ไก่ ปลา
ตกเย็นก็ไปรดน้ำผักผลไม้ไว้เก็บกิน”












“...ก่อนได้รับพระราชทานธนาคารข้าว บ้านป่าแป๋เราเคยขาดแคลนข้าวอย่างหนัก เพราะยุ้งข้าวของหมู่บ้านถูกไฟไหม้หมด
เมื่อพระองค์ทราบจึงโปรดเกล้าพระราชทานทรัพย์ส่วนพระองค์ 20,000 บาท ใส่กล่องเหล็กให้เป็นทุนก่อตั้ง “ธนาคารข้าว” แห่งแรก
ของเมืองไทยเลยนะ เงิน 20,000 บาท นั่นตั้งแต่สมัยพ่อผมแล้ว ท่านพระราชทานเป็นทุนหมุนเวียนในการซื้อข้าวเก็บไว้ ให้ชาวบ้านป่าแป๋
กู้ยืมไปกินไปใช้เวลาไร่นาเกิดปัญหาฝนแล้ง ขาดแคลนน้ำ แล้วค่อยเก็บเกี่ยวมาส่งคืนพร้อมดอกเบี้ยอีกนิดหน่อยใช้เป็นกองทุนหมุนเวียน
เมื่อธนาคารสะสมข้าวจนเหลือใช้จึงทูลเกล้าฯ ถวายคืนเพื่อพระราชทานให้กับธนาคารข้าวที่อื่นต่อไป ธนาคารข้าวที่นี่ พระองค์ทรงเสด็จ
พระราชดำเนินมาเปิดด้วยพระองค์เองเมื่อ 1 มีนาคม ปี 13 ด้วยนะ...
    
“...ก็เพราะธนาคารข้าวนี่แหละที่ช่วยให้พวกเรามีความเป็นอยู่ดีขึ้น พึ่งพาตนเองได้ เลิกปลูกฝิ่นอย่างเมื่อก่อน ทุกวันนี้นอกจากจะพอกิน
กันไปในแต่ละปี หลายบ้านยังส่งขายไปที่อื่น อย่างข้าวกล้องดอยคำที่ขายกันอยู่ที่โครงการหลวงนั่นก็ใช่ ที่บ้านป่าแป๋นี่ วันที่ 1 มีนาคม
เราจัดงานวันรำลึกธนาคารข้าวพระราชทานแห่งแรกของประเทศ เพื่อเทิดพระเกียรติพระองค์ท่านอยู่เป็นประจำทุกปี...”







หลังบทสนทนาหลากหลายเรื่องราวเกือบตลอดค่ำคืนผ่านไป จึงทราบและซึ้ง ทั้งจากตาที่ได้เห็น หูที่ได้ฟัง สองเท้าที่ได้มีโอกาสก้าวตาม
รอยเท้า “พ่อ” ที่เคยย่ำเดินมาเมื่อครั้งอดีต จนในที่สุดก็ตกผลึกความคิดที่ว่า “พ่อ” ต้องเหน็ดเหนื่อยพระวรกายขนาดนี้ไปทำไม?

ถ้าไม่ใช่... เพราะ “พวกเรา” ที่ไม่ว่าจะมีวิถีชีวิตอยู่ใกล้หรือไกลเพียงไหน สายพระเนตรของพระองค์ยังคงทอดไกลไปถึง ทุกคนต่างคือ “ลูก”
ที่ทรงห่วงใยไม่แพ้กัน ถ้อยคำที่เราเคยได้ยินกันมาว่า... ไม่มีผืนดินแห่งไหนในเมืองไทยที่พระองค์ไม่เคยเสด็จไป จึงเป็นเรื่องที่ไม่ได้เกินเลย
แต่อย่างใด

ท้ายนี้ ขอกราบแทบฝ่าพระบาท... พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช “พ่อ” ของชาวไทยทุกคน และ “พ่อ” ของลูกคนนี้
ขอขอบคุณ... ธรรมชาติท่ามกลางหุบดอยของ จ.แม่ฮ่องสอน ที่ยังคงความสด สวย และงดงาม รวมถึงดวงใจทุกดวงของชาว “เลอเวือะ”
แห่งบ้านป่าแป๋

ปีใหม่นี้เที่ยวให้สนุก และมีความสุขทุกท่าน

จนกว่าจะพบกันใหม่ครับ...

ฝากติดตามผลงานชิ้นที่ 1 ที่ http://ppantip.com/topic/35539656