เราขอเกริ่นไว้ก่อนนะคะ ว่าเราเป็นคนไม่ค่อยพูด ไม่ว่าจะอยู่คนเดียว หรืออยู่กับใคร ไม่ว่าที่ไหนก็ตาม
เวลาพูดแต่ละครั้งก็เสียงเบา จนฝ่ายที่ฟังต้องบอกให้พูดอีกรอบ หรือบางครั้งก็ไม่ได้ยินเราเลย
เราจะชอบเล่นอยู่เงียบๆ คิดอยู่เงียบๆ เหมือนคุยอยู่กับแค่ตัวเองในใจ และไม่ค่อยเปลี่ยนสีหน้า
ฮัมเพลงก็มีบ้างแต่ก็แค่ขยับปากเปล่าๆ หรือไม่ก็จินตนาการเสียงในใจเอา (เพราะร้องเพี้ยนด้วย)
#หนักสุดคือพิมพ์ 55555555555555 แต่ทำหน้าตาย(แต่ในใจเราขำจริงๆนะ) -โดนเพื่อนแซวมา

เคยมีครั้งนึงที่ทำให้ไม่มั่นใจตัวเองเลยก็ตอนประมาณม.5 ซึ่งได้เป็นรองหัวหน้าห้อง
แล้วมีวันนึงที่หัวหน้าห้องไปทำธุระ ก็ต้องเป็นเราที่บอกทำความเคารพ ซึ่งเพื่อนยังคุยเล่นกันอยู่
เราก็บอกไปด้วยเสียงที่คิดว่าเพื่อนน่าจะได้ยินทั้งหมด(ซึ่งเทียบกับเสียงพูด เรารู้สึกว่าตัวเองกำลังตะโกน)
..."นักเรียนเตรียม!!"...................ทุกคนยังคงคุย มีเพียง2 คนซ้ายขวาที่ได้ยินเราและเตรียมพนมมือ....
เราช็อคเลยนะตอนนั้นให้พูดอีกรอบก็พูดไม่ออกแล้ว เลยยื่นไปสะกิดคนที่เป็นอดีตรองให้บอกแทน
ซึ่งมันก็ทำหน้างงๆประมาณว่าทำไมเราไม่บอกเอง (ชั้นบอกไปแล้วววว แกไม่ได้ยินชั้นน~)
หลังจากวันนั้น เราก็ไม่เคยบอกทำความเคารพเลย (สะกิดตลอด จึ้กๆ)
#และยังคงจำฝังใจมาตลอด

แต่พอขึ้นมหาลัยเราว่าเราก็ดีขึ้นนะ เพราะตอนเข้าห้องเชียร์ได้ตะโกนให้เตรียมตั้งหลายรอบ (ไม่แป้กด้วยนะเออ)
และเราก็ดันได้รับหน้าที่สำคัญมา ซึ่งเวลาไปคุยงานก็รู้สึกลำบากอยู่พอตัวเพราะไม่ค่อยพูดออกความเห็น พูดทีก็เสียงเบา
แล้วก็ไม่ค่อยพูดอะไรรุนแรงใส่ใครเท่าไหร่ (แต่ก็ชอบทักเพื่อนว่า อ้วนขึ้นนะ)
คนอื่นเลยมองว่าเราเป็นคนยอมคน ซึ่งเราก็แค่ไม่อยากมีปัญหาแค่นั้นเอ๊งงง(นั่นแหล่ะเขาเรียกว่ายอมคน!)

ก็เคยอยากเปลี่ยนตัวเองแต่สุดท้ายเราก็ยังคงพูดเสียงเบา และพูดน้อยเหมือนเดิม มีวิธีแก้บ้างไหมคะ



#รู้สึกเหมือนระบายมากกว่าคำถามนะคะเนี่ย