คือผมพึ่งอกหักมาอ่ะครับ ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติแล้วเวลาจะจริงจังกับใคร แต่คนล่าสุดนี่ผมยอมรับว่าเสียใจจริงๆ เสียใจมาก เค้าเป็นคนที่น่ารักมากสำหรับผมตรงสเปคผมเลย  แม้กระทั่งไลฟสไตล์ของเขา


ทีแรกผมกับเค้าก็เหมือนจะไปด้วยดีครับแต่ไม่รู้มาเป็นแบบนี้ได้ยังไง เริ่มคุยกันน้อยลง จากที่เคยโทรหากันตลอด คุยกันวันละหลายชั่วโมง ก็เริ่มลดลงเรื่อยๆ เค้าบอกเค้าเรียนหนัก ตอนนั้นผมไม่รู้จะทำยังไงครับผมก็แค่บอกเค้าว่าผมเข้าใจ แล้วมันก็แย่ลงเรื่อยๆ จนวันที่ 12 พ.ย. ที่ผ่านมา เค้าทักมาบอกลาผม ผมไม่รู้ว่าที่มันเป็นแบบนี้เพราะผมผิดอะไร ทำไมเค้าเลือกที่จะบอกลาผมแบบนี้


ตอนนั้นผมยอมรับว่าเสียใจมาก แต่ก็แปลกไม่มีน้ำตาสักหยดเลย ตอนนั้นผมคิดว่าผมคงเข้มแข็งครับ ผมคงชินแล้ว อกหักแค่เรื่องจิ๊บๆ ทำตัวเป็นตัวผมปกติแบบที่เคยเป็น แต่พออยู่กับตัวเองทีไรคิดแต่เรื่องเค้าตลอด ก็ได้ตัวเองว่าต้องเข้มแข็ง ต้องลืมให้ได้ บอกตัวเองแบบนี้มาเรื่อยๆ จนเมื่อวานผมได้ดูเพื่อนมันแชร์คลิปวิดีโอของ Club fridy show ตอนของป๋อมแป๋ม ผมได้ยินคำพูดหนึ่งที่ "เราก็คนธรรมดา ร้องไห้ก็ได้ เสียใจก็เป็น" ไม่รู้ทำผมถึงรู้สึกจุก น้ำตาไหลมาแบบงงๆ ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่พอได้ยินแบบนั้น ผมรู้สึกว่าผมโคตรอ่อนแอเลย ผมยังลืมเค้าไม่ได้ ผมคิดถึงเค้ามาก ผมไม่ใช่คนเข้มแข็งเลย


แต่ก็แปลกนะครับทำไมผมถึงรู้สึกโล่งกว่าแต่ก่อน ดีกว่าตอนที่ผมคิดว่าตัวเองเข้มแข็งซะอีก บางทีถ้าเรายอมรับความเสียใจมันอาจจะไม่แย่อย่างที่เราคิด มันอาจทำให้เราอ่อนแอแต่มันก็ยังทำให้เราคิดอะไรได้หลายอย่าง ตอนนี้ผมรู้ว่าผมคิดถึงเค้า ผมยังลืมเค้าไม่ได้ แต่ผมก็ต้องรับมันให้ได้