เราและแฟนตัดสินใจแยกทางกัน เพราะไปต่อกันไม่ไหว ด้วยหลายๆสาเหตุ (อันนี้ขอไม่พูดถึง) หลังจากที่ตกลงกันแล้วว่าจะแยกทางกันจริงๆ เราเลยตัดสินใจลาออกจากงานประจำ เพราะอยากกลับไปพักผ่อนสักระยะ เพื่อว่าจิตใจจะดีขึ้น แต่เราก็แอบกังวนที่จะตกงานในสภาวะเศรษฐกิจแบบนี้ หลังจากเขียนใบลาออกล่วงหน้าก่อนออก 1 เดือน (เราตกลงกันว่าเขาจะอยู่ดูแลเราไปก่อนจนกว่าเราจะออกจากงาน) เราใช้เวลาที่เหลือเริ่มหางานใหม่ และในที่สุดสิ่งที่เรากังวนก็ไม่เกิดขึ้น เราได้งานใหม่ และเริ่มทำงานเดือนหน้านี้ เราดีใจมากที่ได้ที่ดีกว่าเดิมและอนาคตงานไปได้ไกลกว่าเดิม แต่ความดีใจก็มาพร้อมกับความเสียใจ ถึงเวลาที่เรากับแฟนต้องแยกทางกันจริงๆแล้ว ตอนแรกก็คิดว่าคงทำใจได้แหละ แต่เอาเข้าจริงๆแล้ว ป่าวเลย โคตรเสียใจ ไม่อยากจะยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นตรงหน้าเลย เหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่วันที่จะต้องยอมรับความจริง
ตอนนี้เราออกจากงานก่อนกำหนด 1 อาทิตย์ กลับมาอยู่บ้าน แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าสิ่งที่จะกลับไปเจอในอีกไปช้าคือความจริง ทุกวันนี้กลับมาบ้านทั้งน้ำตา ร้องไห้ทุกวัน ครอบครัวเห็นเราร้องไห้เขาก็เสียใจตามเราที่เห็นเราเป็นแบบนี้ ข้าวปลาไม่ยอมกิน  เราเองก็ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย อยากเข้มแข็งให้ได้ อยากทำให้ครอบครัวรู้ว่าเราเข้มแข็ง แต่เราทำไม่ได้ วันนี้เรายอมรับว่าเราเสียใจมาก ทำให้ครอบครัวไปสบายใจตามไปด้วย แต่ก็ต้องฟื้นตัวเองให้ไวเพื่อที่จะไปเริ่มงานใหม่ ไปหาหาที่อยู่ใหม่ (ห้องเราให้แฟนอยู่ต่อเพราะใกล้ที่ทำงานเค้า เราเลยเลือกที่จะออกมาเอง)

ปล.อยากผ่านช่วงเวลานี้ไปให้เร็วที่สุด ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย เพื่อนๆพอจะมีวิธีจัดการกับสภาวะแบบนี้ยังไง เราอ่อนแอเหลือเกิน
#พิมพ์ไปร้องไห้ไป😢😢😢