เมื่อปีที่แล้ว เพื่อนบ้าน (ครูสม) สร้างรั้วกั้นทาง ปิดทางเข้าออก บ้านพ่อแม่ของเราซึ่งอยู่สุดซอย และเป็นที่ตาบอด ไม่มีทางออกทางอื่น ครอบครัวของเราซื้อที่ดินจากแม่ของครูสมตั้งแต่ห้าสิบปีที่แล้ว และใช้เส้นทางนี้เข้าออกมาตั้งแต่ต้น  
นึกถึงที่ดินในซอย รูปตัวยูนะคะ บ้านพ่อแม่เราอยู่ตรงตำแหน่งก้นของตัวยู และทีบ้านของเราอยู่ติดขึ้นมาตรงปีกขวา  ส่วนบ้านครูสมอยู่ติดกับบ้านพ่อแม่ของเราทางปีกซ้าย และอยู่ตรงข้ามบ้านเรา ตรงกลางระหว่างบ้านเรากับบ้านครูสมคือทางถนนที่คนในซอย รวมทั้งบ้านเราใช้เข้าออกสู่ทางสาธารณะ ซึ่งเทศบาลก็ได้มาสร้างถนนให้แล้วด้วย เราและครอบครัวเข้าใจมาตลอดว่า เป็นถนนสาธารณะ เพราะมีการเทคอนกรีต และสร้างท่อระบายน้ำจนกระทั่งมาโดนปิดทางเข้าออก เลยได้มีโอกาสทราบว่า ถนนนี้ยังไม่ได้โอนให้เป็นถนนสาธารณะ และครูสมก็ยังอ้างสิทธิ์ในความเป็นเจ้าของอยู่
เมื่อปีที่แล้วลูกสาวของนายสม ทะเลาะกับแม่ของเรา ครูสมเลยพาลโกรธ สร้างรั้วปิดทางไม่ให้ครอบครัวเราเข้าออกได้   บ้านเราเดือดร้อนไปแจ้งความและยื่นเรื่องฟ้องศาล
ศาลนัดไกล่เกลี่ย เมื่อเดือนตุลาคมที่ผ่านมา ปรากฎว่าครอบครัวของเราโดนบีบบังคับให้ยินยอมประณีประณอม ในช่วงเวลาของการประณีประณอมเค้าไม่ยอมให้เราพูดอะไรเลย และใข้คำพูดค่อนขอดว่าเราและครอบครัวของเราไม่ยอมถอยกันคนละก้าว สุดท้ายทางเราจำต้องยอมเซ็นต์ เพราะโดนบีบคั้นจิตใจมาก  และคิดว่าต้องการให้เรื่องจบลงไปทั้งๆที่เราเป็นฝ่ายเสียเปรียบเต็มประตู (อย่าซ้ำเติมว่าเราโง่ เลยค่ะ เราแค่อยากให้เรื่องมันจบๆกันไปด้วยดี)
ศาลมีคำสั่งดังนี้
๑  ครูสมอนุญาตให้ครอบครัวของเราใช้ทางเข้าออกได้จนกว่าพ่อแม่ของเรา พี่สาวเรา และเราจะตายจากไป  (หลังจากนั้น ลูกหลานเราคงจะโดนครอบครัวปิดทางอีก )
๒  เราต้องยอมให้ครูสมใช้ที่ดินว่างของเราที่ติดกับบ้านเราให้ครูสมจอดรถ เพราะเค้ามีรถหลายคันและไม่มีที่จอดรถ  (หมายเหตุครูสมมีรถประมาณสามคัน ซึ่งก่อนหน้านั้นก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าเค้าจอดไว้ที่ไหน แต่พอมีเรื่องและไปขึ้นศาลกลับเอาเรื่องความยากลำบากในการจอดรถของเค้ามาเป็นข้ออ้าง ให้เราต้องยินยอมให้เค้าจอดรถในที่ดินของเรา )
ผู้ที่ทำหน้าที่ไกล่เกลี่ย ค่อนขอดเราว่า ครอบครัวของเราไม่มีน้ำใจ ครูสมเค้าอุตส่าห์ให้เราใช้ทาง ทำไมเราถึงไม่ยินยอมให้เต้าจอดรถ ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมเค้าถึงต้องทำกริยาแบบนั้น เพราะเราเป็นฝ่ายเสียหาย ที่ดินที่ครูสมอ้างเป็นกรรมสิทธิ์ คือที่ดินที่แม่ของครูสมแบ่งไว้เป็นเส้นทางเข้าออกกันมาตั้ง 40 กว่าปีแล้ว ซึ่งเรายังมีจดหมายที่แม่ครูสมเขียนไว้ให้ด้วยว่าให้เราใช้เส้นทางได้ตลอดไป แต่เนื่องจากทุกอย่างมาจบที่ขั้นตอนประณีประณอมเพราะอย่างที่บอกตอนแรกค่ะ ว่าครอบครัวของเราโดนบีบคั้น และเราก็ไม่ได้อยากมีเรื่องมีราวต้องขึ้นโรงขึ้นศาลอะไร พวกเราเลยเซ็นต์ยินยอม ทั้งๆที่เสียเปรียบเต็มประตู
ปัญหาไม่ได้จบตรงนั้น เพราะหลังจากศาลมีคำสั่งเรื่องการประณีประณอมยอมความกัน ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วครูสมก็ยังไม่ทำตาม เอารถจอดไว้บนถนนตรงหน้าบ้านเราไว้ตลอด ทำให้เรายังไม่สามารถเอารถเข้าออกได้สะดวก แถมมีการส่งจดหมายมาขู่ว่าเพราะเราไม่ยอมทำตามคำสั่งศาล เค้าจะยื่นเรื่องฟ้องศาลเอาเรื่องเราอีก
เราไม่เคยรุกรานหรือราวีใคร แต่กลับมาโดนกระทำแบบนี้  เราไม่รู้ว่าทำไมมันกลับเป็นแบบนี้ไปได้ ทั้งๆที่เมื่อเราไปถามและปรึกษาใครๆ เค้าก็บอกว่า เราควรจะได้สิทธิ์ใช้ทางนั้นเป็นทางจำเป็น หรือภาระจำยอม แต่พอมาถึงขึ้นนี้ ไม่เฉพาะแต่เราจะไม่ได้สิทธิ์ใช้ทางแล้ว เราอาจจะต้องเสียที่ดินที่ว่างของเราที่ศาลสั่งให้เราอนุญาตให้ครูสมมาจอดรถของเค้าได้ด้วย (เราแอบได้ยินครูสมพูดกับลูกเค้าว่า เค้าได้ที่ดินเรามาฟรีๆ)
คำถามคือเราอยากจะถามท่านผู้รูว่าเราสามารถทำอะไรได้บ้างคะ ที่จะทำให้เราได้สิทธิ์การใช้ทางเข้าออก บ้านได้เหมือนเดิม และเราจะป้องกันตัวเองไม่ให้ต้องเสียที่ดินให้ครูสมฟรีๆ  ได้อย่างไร  ขอบคุณทุกๆคำตอบล่วงหน้าค่ะ