คือเราก็ยอมรับนะว่าเรามีปัญหากับเพื่อนในห้องคือ ที่จริงเรารู้นะว่าเราเป็นคนผิด เพราะเราเป็นค่อนข้างเห็นแก่ตัว
เราชอบเตือนเวลาครูสอบ ชอบเตือนครูว่ามีงานต้องส่ง จนเราลืมนึกไปว่าเพื่อนในห้องจะรู้สึกยังไง เพราะงานค้างๆของเพื่อนมันก็เยอะอยู่แล้ว เรายอมรับว่าเราพึ่งมาสำนึกได้ตอนที่เพื่อนในห้องไม่ค่อยมีใครยอมพูด กับเรา เราจึงเข้าใจว่าสิ่งที่เราทำมันผิดเราเลยไม่ทำอีก แต่ก็ไม่ใช่ว่าในห้องเราไม่มีเพื่อนนะเรามีเพื่อนอยู่แค่ ห้าคนในกลุ่ม มันทำให้เรารู้สึกว่าเราอยากจะรักษาเพื่อนพวกนี้ไว้มันดีกับเรามากๆเลย ขนาดเราอยากย้ายห้องมันก็ยื้อเราไว้แต่ถึงในห้องเราจะไม่ได้อึดอัดมากนัก แต่เราก็อยากขอโทษเพื่อนที่เราเข้ามาสร้างปัญหาให้ถึงเพื่อนในห้องจะดูปกติกับเราแต่ความรู้สึกอึดอัดและอารมณ์ที่อยากขอโทษมันก็อัดอั้นอยู่ในใจของเรามันอธิบายไม่ถูกอ่ะ เรายอมรับนะว่าเราเป็นคนอะไรที่ไม่รู้จักคิด เรายอมรับว่าเราตั้งใจจนเกินไปหรือเกินเหตุนั้นแหละ ฮ่าๆๆ เพราะเราติดนิสัยเดิมที่เคยแข่งกันเรียนกับเพื่อนที่โรงเรียนเก่า เรายอมรับนะว่ามันเป็นนิสัยที่แย่มากสำหรับที่นี้และทุกๆที่ เอาเป็นว่าเราไม่รู้ว่าถ้าจะขอโทษควรพูดออกไปตรงๆเลยหรือว่าควรทำยังไงได้บ้างเพราะเราก็กลัวว่าเพื่อนจะมองว่าเราไม่ได้พูดอย่างจริงใจอยู่ดี