เราคุยกับคนนึงที่เรียนอินเตอร์​ตั้งแต่มัธยม​ มหาลัยไปเรียนอเมริกา​ ตอนนี้เรียนจบเลยกลับมาทำงานที่ไทย​ เราเคยถามเขาว่าเคยคบคนไทยไหม​ เขาเคยคบ​ แต่ผญที่คบก็เป็นคนจบอินเตอร์​ จบนอกมาเหมือนกัน​ ซึ่งเขาไม่เคยคบกันคนที่​ local ไทยจริงๆแบบเรา​ จากที่คุยมาเราไม่ค่อยเข้าใจนิสัยเขาเลยค่ะ เจอกันวันแรกเขาดูประทับใจเรามากจากคำพูดและการกระทำของเขา​ แต่พอหลังๆ​เราเริ่มสนิทกัน​ เขาเริ่มวิจารณ์​เรื่องหน้าตาการแต่งหน้า​ ซึ่งผู้หญิงถ้าโดนวิจารณ์​ก็คงไม่มีใครแฮปปี้​ เราก็แสดงอาการว่าเราไม่โอเค​ เขาก็ขอโทษแต่ดูไม่จริงจังที่จะขอโทษ​ ยังมองว่าเป็นเรื่องขำ​ เพราะตอนขอโทษ​เขามักจะยิ้ม และขำ​ เขาดูไม่เข้าใจว่าทำไมแค่นี้เราต้องน้อยใจ​ เขาดูไม่รู้สึกสำนึกผิดเลย​ ด้วยความที่เป็นแบบนี้รอบที่สอง​ เราเลยพยายามตีตัวออกห่าง​ อธิบายความรู้สึกเราตรงๆว่าเราไม่โอเคที่มาพูดแบบนี้​ เขาก็พูดขอโทษ​ แต่เวลาขอโทษก็ขอโทษ​แบบไม่ง้อ​ ไม่สำนึกผิด​ตามเดิม เราก็เลยพูดว่าถ้านิสัยเราเข้ากันไม่ได้ก็บอกเราได้​ เราพูดอ้อมๆให้เขาคิดให้ได้ว่าเราควรเลิกคุยกัน​ แต่เขากลับตอบว่า​ ลองดูๆกันไปก่อนเดี๋ยวก็รู้​ และเขาก็ยังอยากคุยกับเราอีกต่อๆไป เรายิ่งไม่เข้าใจเลยค่ะว่าเพราะอะไร​ ปกติถ้าเราไม่พอใจใครและพูดตรงๆ​ แปลว่าเราจะตัดความสัมพันธ์​ คนๆนั้นจะรู้ตัวและหายไปเอง แต่คนนี้ดูไม่ยอมจบ​  พอเราขู่ว่าเราอาจจะหายไปจากเขา​ เขาก็ยื้อเรา

เขาอยากคุยกับเราแต่ทำไมพูดให้เรารู้สึกแย่​ และขอโทษแบบจริงใจไม่เป็น​ มีอะไรให้พูดตรงๆอย่างเดียว​แต่พูดจา​แบบsoftๆเพื่อรักษาน้ำใจไม่เป็น​​​

คนที่อยู่ในสังคมอินเตอร์​เป็นแบบบนี้กันหมดรึป่าวคะ​ ถ้าเป็นเราจะได้ทำใจและปรับตัว​ เราอาจจะอ่อนไหวง่ายเอง​