ของรักของคนแต่ละคน ไม่เหมือนกัน  บางคนรนักรถ บางคนรักบ้าน รักวัตถุ สิ่งของต่างกัน  หรือรักคนรัก สัตว์เลี้ยง
แต่สำหรับผม   เกมส์ คือของรักของผม  มันทรงคุณค่า เป็นดั่งพี่น้อง แขนขา
โดยเฉพาะเกมส์เก่า   สำหรับท่านไดที่มองข้าม  มองว่าเกมส์ที่เป็นของรักนั้นมันไร้สาระ ก็โปรดมองข้ามกระทู้นี้ไปเถอะครับ
ผมเชื่อว่ายังมีอีกหลายท่าน ที่มีความรู้สึกเหมือนผม  มีเกมส์เป็นเพื่อน  มากกว่าเพื่อนในชีวิตจริง
บางท่านอาจมีฟิกเกอร์     สัตว์เลี้ยง ฯลฯ  แต่  ทุกอย่าง นั้น คือของรักของแต่ละคน
แล้ววันหนึ่ง  หากคุณต้องสูญเสียสิ่งเหล่านั้นไป   โดยที่คุณต้องจำใจจากไปนั้น คุณจะต้องสะเทือนใจ  ปวดใจ ปวดตับเป็นแน่

วันนี้ผมปวดใจหนักมากถึงขั้นเสียน้ำตาอยู่คนเดียว
ผมต้องตัดใจขายเกมส์ที่รักยิ่งทิ้งไป  โดยเริ่มจาก PS3 ราคาเท่าไรนั้น ในกูเกิลมีให้หาอยู่ครับ
ตอนนี้ ที่ยังไม่ได้ขาย  แต่เตรียมขายไป ก็ เซ็๋ท ดรากอนเควส 1-9
เครื่องแฟมิคอม ซุปเปอแฟมิคอม
เกมส์พกพาต่างๆ  ที่ต้องขายออกไป เพื่อใช้หนี้ เซ่นสังเวยเศรษฐกิจที่มันแย่


พวกเขาเหล่านี้ คือเพื่อน  คือที่พึงทางจิตใจ  คือทุกอย่างในชีวิต ที่หากสูญเสียไป  มันกระทบกระเทือนจิตใจอย่างสูงมาก
อาจจะมีบางท่าน ที่มองสิ่งเหล่านี้เป็นของไร้ค่า  
แต่ถึงจะไร้ค่าสำหรับไครบางคน   แต่สำหรับผม  สิ่งเหล่านี้คือชีวติ
ผมทุ่มเททำงาน เพื่อที่จะได้กลับบ้าน มาหาสิ่งที่ผมรัก
แต่พอถึงเวลาที่ต้องจำจากไป(ต้องขายพวกเขาไป  กำลังจะลงขายในกลุ่มขายเกมส์เก่า)
มันปวดใจ  มันเจ็บ  ทุกการเต้นของหัวใจ มันปวดเป็นจังหวะ  น้ำตามันเอ่อล้นออกมา  
พร้อมๆกับรอยยิ้มที่ต้องฝืนเอาใว้ เม้มริมฝีปาก และส่งรอยยิ้มให้กับพวกเขาเหล่านี้ พลางตอบตัวเองว่า
"ชีวิต มีขึ้น มีลง มีพบ มีจาก"๐
มันปวดนะครับ มันเจ็บ

สำหรับทุกท่านพี่น้อง ที่เข้าถึงความรู้สึกนี้
ทุกท่านที่เคยสูญเสียของรัก ที่ในสายตาคนอื่นมันเป็นแค่สิ่งด้อยค่า
แต่สำหรับพวกเรานั้น  คือสิ่งเลอค่าหาสิ่งไดเปรียบเปรยมิได้

หากความรู้สึกเหล่านี้  พวกเรามีเหมือนกัน
"พวกเรา คือเพื่อนกันครับ"