สวัสดีครับ ผมมีเรื่องอยากปรึกษาเพื่อน ๆ พันทิปทุกคน
เป็นเรื่องของตัวผมเองครับ ผมยืมไอดีล็อคอินของเพื่อนผู้หญิงคนนึงมาเล่า
เริ่มเลยครับ ผมเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 3 ของมหาวิทยาลัยรัฐ ทางภาคกลางแห่งหนึ่ง ผมมาเรียนที่นี่เพราะผมสอบติด
วัน ๆ ก็ไม่มีอะไรมากครับ เรียน เรียนเสร็จแล้วก็หาอะไรกิน แล้วก็กลับมานอน วนลูปอยู่แบบนี้ ผมสนิทกับเพื่อน ๆ หลายคน ชายบ้าง หญิงบ้าง ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ แต่มีเพื่อนผู้ชายคนนึงที่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมพิเศษกับเพื่อนคนอื่น ตอนแรกผมก็ไม่รู้ครับ คิดว่ามันทำแบบนี้ให้เพื่อนทุกคน ทักมากวนตีนก่อนนอนบ้างล่ะ ชวนไปกินข้าวบ้างล่ะ ชวนเล่มเกมส์บ้างล่ะ เวลาข้ามถนนก็จับมือผมตลอด เพราะผมเคยเล่าให้มันฟังว่าผมเคยเกือบโดนรถชนตอนข้ามถนน ชวนไปเที่ยวบ้าง มีหยุมหยิมเยอะแยะมากมาย เอาเป็นคร่าว ๆ แค่นี้
เวลาผมไถฟีดดูนั่นนี่ เห็นมันเพ้อบ่น ๆ ผมก็กดไลค์ไปเรื่อยเปื่อย ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก จนผมไปสะดุดตากับสเตตัสภาษาอังกฤษอันนึง แปลได้ประมาณว่า ทำไมเราต้องมีทุกอย่างเหมือนกัน หรือ ทำไมเรามีทุกอย่างด้วยกัน ผมก็ไม่เข้าใจมาก แต่ผมคิดว่ามันโพสต์ถึงผมหรือเปล่า ผมก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นคุยกับมันปกติ
อ้อ ตลอดเวลาที่ผ่านมาที่ผมคุยกับมันนี้ ผมก็คุยกับเพื่อนทุกคนปกติ จนวันนึงมีเพื่อนอีกคนนึงบอกว่า ทำไมเมิงโง่จังวะ เรื่องราวมันยาวแต่ผมมาสะดุดกบัประโยคนี้ ผมก็กลับมาคิดว่าเราโง่ขนาดนั้นเลยหรอ ผมเลยไปมัน คนที่ชอบเทคผมอ่ะ ว่า เมิงคิดว่ากูโง่ไหม มันก็บอกว่า กูพูดตรง ๆ เลยนะ เมิงเหมือนโง่แต่เมิงไม่โง่ เมิงฉลาดกว่ากู เก่งกว่ากูหลาย ๆ เรื่อง แต่บางครั้งเมิงก็เข้าใจอะไรยากไปหน่อยเหมือนคนซื่อล่ะมั้ง แล้วมันก็พูดต่อว่า น่ารักมากนะ กูอยากจะชอบเมิงแต่กูชอบไม่ได้ กูอยากรักเมิงแต่กูรักไม่ได้ ผมได้ยินมันพูดแบบนั้น ผมก็เฉย ๆ นะ ไม่ได้โกรธหรือรังเกียจอะไร แล้วอะไรไม่รู้ดลใจให้ผมถามมันไปว่า ทำไม ผมก็ไม่เข้าใจคำถามของตัวเองเหมือนกันว่า ที่ผมถามมันว่า ทำไม นั่นคือทำไมเมิงถึงชอบกู หรือทำไมเมิงชอบกูไม่ได้ รักกูไม่ได้
มันเหมือนรู้ความคิดผม มันจ้องหน้าผมแล้วพูดว่า กูเป็นลูกชายคนเดียว กูมีน้องสาวอีกคน กูไม่อยากทำให้พ่อแม่กูเสียใจ ผมเลยพูดกับมันไปว่า อะไรกำหนดให้ชายต้องคู่กับหญิงวะ มันตอบผมมาแค่ว่า นั่นสิ
ทุกวันนี้เราก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ทำทุกอย่างด้วยกันเหมือนเดิม มันก็ยิ่งแซวผมหนักขึ้นบ้าง เมียมันบ้างล่ะ เมียน้อยบ้างล่ะ จนผมระอาขี้เกียจเถียงกับมัน ผมไม่เคยมีแฟน ผมยังไม่เคยชอบผู้หญิง แต่ผมรู้สึกดีกับมัน ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นเกย์ แต่ถ้ามันไม่ทำให้ใครเดือดร้อนผมก็พุ่งชนได้ทุกอย่าง ผมกลัวว่าวันนึงผมมีแฟน มันจะเป็นจุดแตกหักความสัมพันธุ์เพื่อนระหว่างผมกับมัน ผมสนิทกับมันมาก ผมไม่อยากเสียมันไป
ความรู้สึกมันคืออยากรักแต่รักไม่ได้ ของผมยังไงก็ได้แต่ไม่อยากเสีย
ผมควรทำยังไงดีครับ ผมคิดเรื่องนี้ไม่ตกมาสักพักนึงแล้ว ผมคิดไม่ออกว่าจะเอายังไงดี ผมปรึกษารุ่นพี่ที่สนิท เพื่อนสมัยมัธยม เขาแนะนำให้ผมลองมาตั้งกระทู้
ผมอาจจะเล่างง ๆ ตอนแรกผมใส่รายละเอียดไปเยอะกว่านี้แต่แบตโน็ตบุคผมหมดพอดีตอนกำลังจะกดส่ง เลยมานั่งเรียบเรียงใหม่ ผมเรียบเรียงไม่เก่ง แล้วถ้าผมแท็กผิดห้องยังไงก็ขออภัยด้วยครับ ผมอ่านอย่างเดียว ไม่เคยตั้งกระทู้
ขอบพระคุณทุกท่านที่อ่านจนจบครับ
ผมมีปัญหาหัวใจกับเพื่อนชายผมครับ รบกวนขอคำปรึกษา
เป็นเรื่องของตัวผมเองครับ ผมยืมไอดีล็อคอินของเพื่อนผู้หญิงคนนึงมาเล่า
เริ่มเลยครับ ผมเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 3 ของมหาวิทยาลัยรัฐ ทางภาคกลางแห่งหนึ่ง ผมมาเรียนที่นี่เพราะผมสอบติด
วัน ๆ ก็ไม่มีอะไรมากครับ เรียน เรียนเสร็จแล้วก็หาอะไรกิน แล้วก็กลับมานอน วนลูปอยู่แบบนี้ ผมสนิทกับเพื่อน ๆ หลายคน ชายบ้าง หญิงบ้าง ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ แต่มีเพื่อนผู้ชายคนนึงที่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมพิเศษกับเพื่อนคนอื่น ตอนแรกผมก็ไม่รู้ครับ คิดว่ามันทำแบบนี้ให้เพื่อนทุกคน ทักมากวนตีนก่อนนอนบ้างล่ะ ชวนไปกินข้าวบ้างล่ะ ชวนเล่มเกมส์บ้างล่ะ เวลาข้ามถนนก็จับมือผมตลอด เพราะผมเคยเล่าให้มันฟังว่าผมเคยเกือบโดนรถชนตอนข้ามถนน ชวนไปเที่ยวบ้าง มีหยุมหยิมเยอะแยะมากมาย เอาเป็นคร่าว ๆ แค่นี้
เวลาผมไถฟีดดูนั่นนี่ เห็นมันเพ้อบ่น ๆ ผมก็กดไลค์ไปเรื่อยเปื่อย ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก จนผมไปสะดุดตากับสเตตัสภาษาอังกฤษอันนึง แปลได้ประมาณว่า ทำไมเราต้องมีทุกอย่างเหมือนกัน หรือ ทำไมเรามีทุกอย่างด้วยกัน ผมก็ไม่เข้าใจมาก แต่ผมคิดว่ามันโพสต์ถึงผมหรือเปล่า ผมก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นคุยกับมันปกติ
อ้อ ตลอดเวลาที่ผ่านมาที่ผมคุยกับมันนี้ ผมก็คุยกับเพื่อนทุกคนปกติ จนวันนึงมีเพื่อนอีกคนนึงบอกว่า ทำไมเมิงโง่จังวะ เรื่องราวมันยาวแต่ผมมาสะดุดกบัประโยคนี้ ผมก็กลับมาคิดว่าเราโง่ขนาดนั้นเลยหรอ ผมเลยไปมัน คนที่ชอบเทคผมอ่ะ ว่า เมิงคิดว่ากูโง่ไหม มันก็บอกว่า กูพูดตรง ๆ เลยนะ เมิงเหมือนโง่แต่เมิงไม่โง่ เมิงฉลาดกว่ากู เก่งกว่ากูหลาย ๆ เรื่อง แต่บางครั้งเมิงก็เข้าใจอะไรยากไปหน่อยเหมือนคนซื่อล่ะมั้ง แล้วมันก็พูดต่อว่า น่ารักมากนะ กูอยากจะชอบเมิงแต่กูชอบไม่ได้ กูอยากรักเมิงแต่กูรักไม่ได้ ผมได้ยินมันพูดแบบนั้น ผมก็เฉย ๆ นะ ไม่ได้โกรธหรือรังเกียจอะไร แล้วอะไรไม่รู้ดลใจให้ผมถามมันไปว่า ทำไม ผมก็ไม่เข้าใจคำถามของตัวเองเหมือนกันว่า ที่ผมถามมันว่า ทำไม นั่นคือทำไมเมิงถึงชอบกู หรือทำไมเมิงชอบกูไม่ได้ รักกูไม่ได้
มันเหมือนรู้ความคิดผม มันจ้องหน้าผมแล้วพูดว่า กูเป็นลูกชายคนเดียว กูมีน้องสาวอีกคน กูไม่อยากทำให้พ่อแม่กูเสียใจ ผมเลยพูดกับมันไปว่า อะไรกำหนดให้ชายต้องคู่กับหญิงวะ มันตอบผมมาแค่ว่า นั่นสิ
ทุกวันนี้เราก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ทำทุกอย่างด้วยกันเหมือนเดิม มันก็ยิ่งแซวผมหนักขึ้นบ้าง เมียมันบ้างล่ะ เมียน้อยบ้างล่ะ จนผมระอาขี้เกียจเถียงกับมัน ผมไม่เคยมีแฟน ผมยังไม่เคยชอบผู้หญิง แต่ผมรู้สึกดีกับมัน ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นเกย์ แต่ถ้ามันไม่ทำให้ใครเดือดร้อนผมก็พุ่งชนได้ทุกอย่าง ผมกลัวว่าวันนึงผมมีแฟน มันจะเป็นจุดแตกหักความสัมพันธุ์เพื่อนระหว่างผมกับมัน ผมสนิทกับมันมาก ผมไม่อยากเสียมันไป
ความรู้สึกมันคืออยากรักแต่รักไม่ได้ ของผมยังไงก็ได้แต่ไม่อยากเสีย
ผมควรทำยังไงดีครับ ผมคิดเรื่องนี้ไม่ตกมาสักพักนึงแล้ว ผมคิดไม่ออกว่าจะเอายังไงดี ผมปรึกษารุ่นพี่ที่สนิท เพื่อนสมัยมัธยม เขาแนะนำให้ผมลองมาตั้งกระทู้
ผมอาจจะเล่างง ๆ ตอนแรกผมใส่รายละเอียดไปเยอะกว่านี้แต่แบตโน็ตบุคผมหมดพอดีตอนกำลังจะกดส่ง เลยมานั่งเรียบเรียงใหม่ ผมเรียบเรียงไม่เก่ง แล้วถ้าผมแท็กผิดห้องยังไงก็ขออภัยด้วยครับ ผมอ่านอย่างเดียว ไม่เคยตั้งกระทู้
ขอบพระคุณทุกท่านที่อ่านจนจบครับ