แม่ชอบพูดบอกน้องว่า "เราเป็นลูกรักของพ่อ" แม่พูดกับน้องต่อหน้าเราว่าเราเป็นลูกรักของพ่อทำอะไรก็ดีไปหมดทุกอย่าง
เราทำให้น้องร้องไห้แต่พ่อดุเราแค่นิดเดียวแม่ก็พูดปลอบน้องแล้วแม่ก็บอกน้องว่านั้นเป็นเรื่องปกติของลูกรักเราไม่ใช่ลูกรัก
**เราทำไรเขาไม่ได้หรอก *พอเราเรียนมหาลัย*เวลาเรากลับบ้านแต่ละอาทิตย์แม่ก็จะมาพูดบอกเรากับน้องว่า**ตอนพี่ไม่อยู่พ่อกลับมาจากงาน (พ่อเราทำงานดึกไปนอนเฝ้าของ)พ่อจะเปิดประตูแรงและเสียงดัง แล้วตะโกนเรียกน้องให้รีบตื่น แต่พอพี่มาตอนแรกก็เปิดประตูเสียงดังแต่พอเข้ามาเห็นรถพี่อยู่แล้วพ่อก็ทำกับข้าวใว้ให้แล้วกไปแต่ปิดประตูเบาๆกลัวพี่ตื่น** แม่จะออกแนวพูดแบบนี้บ่อยๆทั้งต่อหน้าเราและพ่อ (แต่พูดสอนน้องน่ะ) เราสงสารพ่อเราอ่ะ ทำงานหนักแล้วยังมาเจอพูดแบบนี้ๆ
เราก้อเสียใจที่แม่พูดแบบนี้จนเราต้องแอบร้องไห้บ่อยๆกลัวว่าพ่อจะเห็นว่าเราเสียใจกับสิ่งที่แม่ทำ***
เราจะทำยังไงดีถ้าไม่มีเราคนบ้านคงดีกว่านี้และพ่อคงไม่ต้องมารู้สึกไม่ดีเพราะว่าแม่พูดกระแทก-ดันเราบ่อยๆ

ป.ล. ตอนเรา 3ขวบ เราร้องไห้อยากได้ของเล่นและแม่ไม่ซื้อให้ แต่เราก็ร้องอยากได้จนแม่ต้องหามาให้แต่เราก็ยังร้องไห้ไม่หยุด**จนพ่อกลับจากทำงาน
พอพ่อเห็นเราร้องไม่หยุดพ่อก็ต่อว่าแม่แล้วก็ทำให้พ่อทะเลาะกับแม่แรงที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา และทำให้แม่เกลียดพ่อจนถึงวันนี้ แต่เรื่องก็ผ่านมาประมาณ15-16 ปีแล้ว
***เพราะเรื่องนี้รึป่าวที่ทำให้แม่ทำกับเราแบบนี้???