ผมเคยดูสี่แผ่นดินทั้งที่เป็นละครเวที และละครฉบับปี 2546 จนจบแล้ว ซึ่งในเวลานั้น ในฉากการผลัดเปลี่ยนแผ่นดิน ผมยังไม่ได้รู้สึกอินมากนัก ถึงแม้ว่าผมจะจงรักภักดีในสถาบันพระมหากษัตริย์ก็ตาม แต่ในเวลานั้น การสวรรคต การผลัดเปลี่ยนแผ่นดินยังเป็นเรื่องที่ไกลตัวนัก

แต่เมื่อไม่นานมานี้ ผมได้มานั่งอ่านหนังสือสี่แผ่นดินตั้งแต่ต้นจนจบ ในฉากที่รัชกาลที่ 5 สวรรคต เมื่ออ่านแล้ว ทำให้ผมอินมาก และภาพในวันที่ 14 ตุลาคมที่ผมได้ไปนั่งรับขบวนเคลื่อนพระบรมศพที่สนามหลวงก็ผุดขึ้นมา

เริ่มตั้งแต่ตอนที่แม่พลอยรู้ข่าวสวรรคตและไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับผมในวันที่ 13 ตุลาคม ก่อนที่จะมีการแถลงการณ์เสียอีก ตอนนั้นสภาพจิตใจผมแย่มาก ไม่มีใจจะทำอะไรทั้งนั้น ไม่อยากนึกว่าวันนี้จะมาถึง และพยายามทำใจที่จะไม่เชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง

ต่อมา แม่พลอยได้ไปรับขบวนพระบรมศพ โดยลงรถที่สะพานช้างโรงสี ซึ่งก็คล้ายคลึงกับผม แต่ของผมวันนั้นผมไปลงรถเมล์แถว ๆ ดิโอลด์สยาม และเดินไปเรื่อย ๆ จนไปข้ามที่สะพานช้างโรงสีเหมือนกัน ผมปะปนไปกับคนใส่ชุดดำ ก็เหมือนกับแม่พลอยอีกเช่นกัน

แต่จุดที่ไปนั่งรับขบวนพระบรมศพของผมกับแม่พลอยอาจจะต่างกันหน่อย แต่ที่เหมือนกันคือมีพสกนิกรมานั่งกันอย่างมืดฟ้ามัวดิน เมื่อขบวนพระบรมศพผ่านมา ก็มีเสียงสะอื้นดังแทรกความเงียบขึ้นมาพร้อมกับคนที่ร่ำไห้ด้วยความอาลัย ซึ่งบรรยากาศตรงนี้เป็นจุดที่อินและอ่านแล้วจุกที่สุด...