เราไม่มีน้ำใจ หรือเค้าไม่รู้จักเกรงใจ
อาศัยอยู่คอนโดมาเนิ่นนาน จนวันนึงมีคนย้ายเข้ามาใหม่อยู่ห้องฝั่งตรงข้าม อายุอานามมากกว่าเราแน่นอน แต่ไม่อยากเรียกว่า "ป้า" เพราะพี่สาวแม่ไม่ได้เป็นแบบนี้ ขอเรียกสรรพนามว่า "หญิงป่วย"
ไม่ได้รู้จัก ไม่ได้สนิท เคยยิ้มทักครั้งเดียวตอนจะเปิดประตูเข้าห้อง โดยหญิงป่วยยืนรอเปิดประตูห้องตัวเองอยู่นานแบบเหมือนช้าเพื่อ..ต้องการรอคุย....พอเราเดินถึงหน้าห้อง หญิงป่วยจึงชวนเราคุยว่า "ส่งผ้าซักที่ไหน? คุยสัพเพเหระ จนเล่าถึงอาการป่วยที่ตัวเองเคยผ่าตัดหมอนรองกระดูกจากเคยอัมพาต จนลุกเดินได้ถึงวันนี้ บ่นยาวมากถึงชีวิตที่รันทด ต้องอยู่คนเดียวในห้อง แต่มีญาติอยู่อีกห้องหนึ่ง ....เราไม่มีจังหวะขัดเลย เราก็เหนื่อยมากเวลาจะ 5ทุ่ม ง่วงก็ง่วง จนผ่านวันนั้นไปได้ ซึ่งก็เหมือนไม่มีอะไรน่าหนักใจ
จนกระทั่ง!!! เมื่อคืนขณะที่เราออกไปกินข้าวกับเพื่อน แฟนเล่าให้ฟังตอนกลับมาห้องว่า "หญิงป่วย ขอขนขวดน้ำขนาด 1.5 ลิตรบรรจุแพคๆละ 6 ขวด จำนวน 10แพค มาขอวางในห้องเรา เนื่องจากพรุ่งนี้ญาติหญิงป่วยจะมา อยากให้ห้องแลดูเรียบร้อยไม่รก แล้วเดี๋ยวอีกวันจะมารับคืนไปวางห้องตัวเอง"
!!!!......แต่แฟนบอกกลับไปว่า "ไม่ได้หรอกคับเพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดต้องใช้พื้นที่ห้องทำอะไรหลายอย่างเลย"
หญิงป่วยจึงบอกว่า "งั้นช่วยขนขึ้นไปวางที่ห้องญาติชั้นบนให้หน่อยได้ไหม?" ซึ่งขณะนั้นแฟนต้องรีบออกไปรับเราได้แล้ว หญิงป่วยไม่ลดละความพยายามขอร้องต่อ "แค่ 2-3นาทีเองนะ" แฟนจึงช่วยขนขึ้นไปให้ และนี่คือที่มาของการไปรับเราช้า!
เราสงสัยว่า....สังคมสมัยปัจจุบัน ที่อยู่กันแบบตัวใครตัวมัน ชีวิตคอนโดต่างคนต่างอยู่แทบไม่รู้จักกัน การได้ผูกมิตรกับผู้อื่นก็เป็นสิ่งที่ดี สังคมจะได้น่าอยู่ขึ้น แต่การได้เจอคนแบบ"หญิงป่วย" เราเริ่มไม่แน่ใจว่า..เราควรเปลี่ยนความคิดไหม?
น้ำใจควรมีให้ระดับไหน?
ความเกรงใจควรมีจิตสำนึกระดับใด?
เราไร้น้ำใจ หรือเค้าไม่รู้จักเกรงใจ
อาศัยอยู่คอนโดมาเนิ่นนาน จนวันนึงมีคนย้ายเข้ามาใหม่อยู่ห้องฝั่งตรงข้าม อายุอานามมากกว่าเราแน่นอน แต่ไม่อยากเรียกว่า "ป้า" เพราะพี่สาวแม่ไม่ได้เป็นแบบนี้ ขอเรียกสรรพนามว่า "หญิงป่วย"
ไม่ได้รู้จัก ไม่ได้สนิท เคยยิ้มทักครั้งเดียวตอนจะเปิดประตูเข้าห้อง โดยหญิงป่วยยืนรอเปิดประตูห้องตัวเองอยู่นานแบบเหมือนช้าเพื่อ..ต้องการรอคุย....พอเราเดินถึงหน้าห้อง หญิงป่วยจึงชวนเราคุยว่า "ส่งผ้าซักที่ไหน? คุยสัพเพเหระ จนเล่าถึงอาการป่วยที่ตัวเองเคยผ่าตัดหมอนรองกระดูกจากเคยอัมพาต จนลุกเดินได้ถึงวันนี้ บ่นยาวมากถึงชีวิตที่รันทด ต้องอยู่คนเดียวในห้อง แต่มีญาติอยู่อีกห้องหนึ่ง ....เราไม่มีจังหวะขัดเลย เราก็เหนื่อยมากเวลาจะ 5ทุ่ม ง่วงก็ง่วง จนผ่านวันนั้นไปได้ ซึ่งก็เหมือนไม่มีอะไรน่าหนักใจ
จนกระทั่ง!!! เมื่อคืนขณะที่เราออกไปกินข้าวกับเพื่อน แฟนเล่าให้ฟังตอนกลับมาห้องว่า "หญิงป่วย ขอขนขวดน้ำขนาด 1.5 ลิตรบรรจุแพคๆละ 6 ขวด จำนวน 10แพค มาขอวางในห้องเรา เนื่องจากพรุ่งนี้ญาติหญิงป่วยจะมา อยากให้ห้องแลดูเรียบร้อยไม่รก แล้วเดี๋ยวอีกวันจะมารับคืนไปวางห้องตัวเอง"
!!!!......แต่แฟนบอกกลับไปว่า "ไม่ได้หรอกคับเพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดต้องใช้พื้นที่ห้องทำอะไรหลายอย่างเลย"
หญิงป่วยจึงบอกว่า "งั้นช่วยขนขึ้นไปวางที่ห้องญาติชั้นบนให้หน่อยได้ไหม?" ซึ่งขณะนั้นแฟนต้องรีบออกไปรับเราได้แล้ว หญิงป่วยไม่ลดละความพยายามขอร้องต่อ "แค่ 2-3นาทีเองนะ" แฟนจึงช่วยขนขึ้นไปให้ และนี่คือที่มาของการไปรับเราช้า!
เราสงสัยว่า....สังคมสมัยปัจจุบัน ที่อยู่กันแบบตัวใครตัวมัน ชีวิตคอนโดต่างคนต่างอยู่แทบไม่รู้จักกัน การได้ผูกมิตรกับผู้อื่นก็เป็นสิ่งที่ดี สังคมจะได้น่าอยู่ขึ้น แต่การได้เจอคนแบบ"หญิงป่วย" เราเริ่มไม่แน่ใจว่า..เราควรเปลี่ยนความคิดไหม?
น้ำใจควรมีให้ระดับไหน?
ความเกรงใจควรมีจิตสำนึกระดับใด?