ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณ คุณ สมาชิกหมายเลข 3415748, คุณแอนนี่ annie <harmonica>, คุณ เป่าชาง, คุณนัน turtle_cheesecake, จารย์จี GTW, คุณลิ ลายลิขิต, น้องดาว Lady Star 919, น้องนุ้ย ณวลี, คุณ PuPaKae, คุณ ป้าทุยบ้านทุ่ง, คุณ มานีโอลา
ขอบคุณทุกคะแนนโหวตด้วยค่ะ


บทก่อนๆ ค่ะ
บทแรก - บทที่ 1  http://ppantip.com/topic/35638204
บทที่ 2 - บทที่ 3  http://ppantip.com/topic/35648626
บทที่ 4  http://ppantip.com/topic/35655325
บทที่ 5  http://ppantip.com/topic/35665748
บทที่ 6  http://ppantip.com/topic/35669708
บทที่ 7  http://ppantip.com/topic/35673616
บทที่ 8  http://ppantip.com/topic/35680516
บทที่ 9  http://ppantip.com/topic/35683775
บทที่ 10 http://ppantip.com/topic/35688063
บทที่ 11  http://ppantip.com/topic/35695077
บทที่ 12  http://ppantip.com/topic/35729742
บทที่ 13  http://ppantip.com/topic/35740950
บทที่ 14  http://ppantip.com/topic/35748347
บทที่ 15  http://ppantip.com/topic/35759445
บทที่ 16  http://ppantip.com/topic/35763053
บทที่ 17  http://ppantip.com/topic/35770302
บทที่ 18  http://ppantip.com/topic/35774270
บทที่ 19  http://ppantip.com/topic/35780919
บทที่ 20  http://ppantip.com/topic/35788258

บทที่ 21

    ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไรไอรีนก็ยิ่งร้อนใจขึ้นเท่านั้น สำนึกตลอดเวลาว่าตัวเองแท้ๆ ที่เป็นคนทำให้กริชต้องเดือดร้อน นายดาบเรืองซึ่งรับคำสั่งจากเขาให้พาเธอออกมาจากบริเวณนั้นพร้อมกับพลตำรวจที่บาดเจ็บเล่าให้ฟังว่าแท้จริงแล้วกริชตั้งใจจะใช้เวลาอย่างน้อยก็วันหนึ่งเพื่อวางแผนทลายแหล่งกบดานของเสือเมฆ และเพื่อประสานกับเจ้าหน้าที่ของท้องที่ จะได้ไม่เป็นการทำงานทับซ้อนกัน แต่พอเขาออกจากสวนมะพร้าวมาถึงที่ทำการอำเภอและรู้ว่าเสือร้ายผู้นั้นได้ตัวเธอไปแผนก็เปลี่ยนทันควัน เขานำกำลังตำรวจเพียงสี่นายไปช่วยเธอออกมาโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง ไม่มีโอกาสแม้แต่จะแจ้งให้นายอำเภอหัวหินได้รู้เสียก่อนด้วยซ้ำ

    ‘ตรงนั้นมันเป็นพื้นที่ต่อกันระหว่างหัวหินกับชะอำ คงไม่เป็นไรหรอกน่ะ กริชสั่งให้หมวดสมบูรณ์บอกไปทางหัวหินแล้วด้วย ทางนั้นเขาก็ส่งคนไปทันไม่ใช่รึ’

อดีตนายอำเภออรุณซึ่งพลอยเป็นเดือดเป็นร้อนไปด้วยพยายามมองไปในแง่ดี ท่านปกป้องกริชอย่างถึงที่สุด เธอเองก็รู้ รู้และพยายามทำใจให้มองไปในแง่นั้นด้วยเช่นกัน

ตำรวจหัวหินไปถึงหลังจากที่สมุนห้าคนของเสือเมฆยอมจำนนแล้ว และกริชก็ให้ตัวทั้งห้าคนไปกับฝ่ายนั้น ถือว่าเป็นผลงานของอำเภอหัวหิน ไม่ใช่ของเขา แต่ปัญหาคือตัวเสือเมฆเองกับลูกน้องอีกกี่คนก็ไม่อาจรู้ได้ไม่อยู่ในกลุ่มนั้นด้วย กริชกับกำลังตำรวจของหัวหินจึงได้ออกติดตาม ตามไปทั้งๆ ที่เขาเจ็บอยู่อย่างนั้น

เธอแน่ใจว่ากริชกำลังเจ็บ แน่ใจว่าถูกยิง เลือดซึ่งติดอยู่ที่ปลายนิ้วบอกเช่นนั้น แม้เวลานี้จะล้างออกไปหมดสิ้นแล้ว หากภาพมือขวาเปื้อนเลือดยังคงติดตาอยู่จนบัดนี้ พอเดาได้ด้วยว่าเขาถูกยิงตอนไหนไม่ว่าเวลานั้นจะกำลังชุลมุนวุ่นวายเพียงไรก็ตาม

กริชพยายามพาเธอออกมาจากกระท่อมทางประตูหน้า แต่เมื่อถูกซุ่มยิงเพื่อดักทางไว้จนเห็นว่าเป็นไปไม่ได้ เขาจึงต้องเลี่ยงไปหาทางออกที่ฝั่งตรงข้ามแทน ฝาขัดแตะด้านนั้นเริ่มลุกติดไฟบ้างแล้วเมื่อกริชใช้ไหล่กระแทกจนแหวกเป็นช่องให้พอแทรกตัวผ่านออกไปได้ เขาส่งเธอออกไปก่อนโดยใช้ตัวเองเป็นเกราะกำบังให้ ในชั่วขณะนั้นเองที่ไอรีนรู้สึกว่าร่างใหญ่โตและมั่นคงราวกำแพงหินที่กำลังปกป้องอยู่นั้นชะงัก หากก็เพียงชั่วเสี้ยววินาที ไม่มีเสียงร้องโอดโอยจากเขา ไม่มีอาการผิดปกติใดๆ ที่พอบอกให้รู้ได้ จนเมื่อเขาพาเธอมาส่งให้นายดาบเรืองแล้วสั่งให้ออกไปจากบริเวณนั้นโดยเร็วที่สุด  นั่นแหละเธอจึงเห็นว่ามือขวาของตัวเองที่เกาะอยู่บนแผ่นหลังของเขามาตลอดทางนั้นเปื้อนเลือด

‘กริชถูกยิงค่ะ’ เธอยืนยันกับอดีตนายอำเภอสูงวัยอย่างมั่นอกมั่นใจ ‘เจ็บอยู่อย่างนั้นน่าจะให้คนอื่นตามเสือเมฆไปนะคะ กริชไม่ควรไปเอง’

‘ท่านเป็นอย่างนั้นแหละครับคุณ’ นายดาบเรืองผู้นั่งเฝ้าวิทยุคอยฟังข่าวจากผู้เป็นนายชนิดไม่ยอมขยับลุกไปไหนเสริมขึ้น

‘ถ้าเป็นเรื่องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายแล้วท่านจะไม่ยอมให้ใครต้องไปเสี่ยงกับท่านด้วย’ น้ำเสียงนายดาบวัยกลางคนชื่นชมจนเธอพลอยปลาบปลื้มไปด้วย
‘ยังไงพ่อกริชก็ต้องเอาตัวเสือเมฆมาให้ได้อยู่ดีนั่นแหละ ถ้าได้ตัวเสือเมฆไม่ว่าเป็นหรือตายนะ…’

นายอำเภออรุณชี้ให้เธอเห็นเช่นนั้น ว่าอีกสาเหตุที่กริชจำต้องติดตามเสือร้ายไปด้วยตัวเองแม้กำลังบาดเจ็บเพราะอะไร และแม้จะไม่จบประโยคหลังเธอก็พอเข้าใจ ถ้ากริชได้ตัวเสือเมฆมาก็เท่ากับงานคราวนี้ไม่ล้มเหลว สมุนห้าคนไม่ได้มีความสำคัญเท่ากับตัวหัวหน้าเอง ถ้าจับเสือร้ายผู้สร้างความหวาดกลัวให้ชาวบ้านในทั้งสองอำเภอและอีกหลายตำบลได้ แรงเสียดทานก็จะลดน้อยลง และเขาก็ต้องทำให้ได้อย่างนั้นทั้งๆ ที่กำลังบาดเจ็บ

ส่วนเธอเองคงทำอะไรไม่ได้นอกจากเอาใจช่วย…และคอย คอยและหวังว่าชายหนุ่มผู้ซึ่งครั้งหนึ่งคุณรามเคยฝากฝังไว้กับเธอจะกลับมาอย่างปลอดภัย

‘กริชรักดี ถึงอย่างไรเธอก็ช่วยส่งต่อให้เรียนจนจบนะไอรีน ในบรรดาเด็กในบ้านทั้งหมด ตอนนี้ก็มีแต่กริชนี่แหละที่ได้เรื่องได้ราวที่สุด’ คุณรามสั่งเสียเธอไว้อย่างนั้นหลังถูกจับในข้อหากบฏ

ทั้งยังย้ำอีกครั้งถึงสถานะของกริช

‘ลูกหลานของคนอื่นฉันยังส่งให้เรียนหนังสือได้ กริชเป็นญาติแท้ๆ ทำไมจะส่งให้เรียนจนจบไม่ได้’