เราเป็นครูช่างค่ะ บุคลิกเราแมนๆคุยกันเลย แต่เรามีแฟนนะคะ เรื่องการสอน ไม่มีปัญหาค่ะ สอนมาแล้ว2ปี
แต่ประเด็นคือ ปีนี้ เราเป็นที่ปรึกษาระดับชั้นปวส.1
เป็นเด็กที่รับมาจากหลายๆที่ มีทั้งมาจากวิทยาลัยเดิม และต่างวิทลัย มาอยู่รวมกัน
ฉะนั้นความเป็นอยู่ เริ่มจาก 0
โดยมีจุดประสงค์ทั้งหมดคือ เด็กห้องเราจะต้องรัก สามัคคี และ เรียนจบ และเป็นไปตามระยะเวลาของหลักสูตร ทุกคน !!!
เราดูแลเด็กในห้องทุกคน สำหรับเราเต็มที่นะ
คอยตามเรื่องการบ้าน คอยเชคใครโดดเรียน ใครขาดกิจกกรรม ใครมาไม่ทันเข้าแถว .... รวมถึง ใครไม่มีเงินกินข้าว
ง่ายๆ คือ เด็กห้องเรา ถ้ามีปัญหา เล็ก ใหญ่ เด็กจะเดินเข้ามาบอกเรา ปรึกษาเราตลอด แม้จะเป็นเรื่องความลับ .. และเค้าเชื่อฟัง และเคารพเรา เป็นอย่างดี ทำให้เรายิ่งรัก ยิ่งผูกพันธ์ กับเด็กๆทุกคน
แต่แฟนต้องไม่พอใจ บางครั้ง พาลทะเลาะ บอกว่าเราใส่ใจเด็กเกินไป ปล่อยให้มันหัดล้ม หัดเดินเองบ้าง ...แต่ ถ้ามันล้ม จนอัมพาตละ เด็กเราต้องหมดอนาคตหรอ ?? เราต้องให้ถึงตอนไม่มีทางแก้หรอ ??
เช่น เด็กส่งรูปมาในไลน์ ตัวแดงเถือก ผื่นขึ้นเต็มตัว นร. ก็ถามเป็นอะไร ต้องทำยังไง เราก็แนะนำทางไลน ... ไม่หายเราจะพาไปหาหมอ //// แฟนก็บอกต้องขนาดนี้เลยหรอ .... แต่พื้นฐานเด็กคนนี้ ภายนอกดูก้าวราว อารมณ์ร้อน จะไม่เข้าหาพ่อแม่เค้าเท่าไหร่ แต่ช่วยงานบ้านพ่อแม่นะคะ แต่ข้างในคือ อ่อนไหว คิดมาก ขี้น้อยใจ อยากมีคนใส่ใจ เข้าใจเค้า .... สรุปแฟนเราโกรธ
เด็กเราคนหนึ่ง ไม่มีเงินทานข้าว เรายื่นเงินให้ (ตกเย็นเรารายงานแฟนว่าใช้เงินอะไรบ้าง ทุกบาท ทุกสตางค์) แฟนเราก็ชักสีหน้าไม่พอใจ ประมาณอีกแล้วหรอ ... แต่เด็กคนนี้ ฐานะยากจนค่ะ ทำงานเลี้ยงครอบครัว และส่งตัวเองเรียน ขยัน สู้ทุกงาน เราชอบเด็กแบบนี้นะ
อีกสักตัวอย่าง วันไหนเหงาๆ ว่างๆ พักกลางวัน เลิกช้า เราเจอนร. เราก็จะแบบ เฮ้ยย ไปกินข้าวกัน ก็ขึ้นเราไปกินข้าว ข้างๆวิทยาลัย ... แฟนโกรธจนตอนนี้ บอก มันเริ่มมากไปแล้ว จะไม่ทน
ถามว่าเราผิดหรอคะ ???
ทั้งหมดที่เราทำ เกิดจากความรักความผูกพันธ์ที่มีต่อเด็กทั้งนั้น
เด็กนร.เรา มีเรื่องกับช่างอื่น
ครูเรียกมาสอบถาม มีเรานั่งข้างๆ เด็กนร. เราร้องไห้ แล้วยอมรับผิด ตอนนั้นเราเจ็บใจมาก น้ำตาจะไหลตาม ได้แต่ตบบ่า และแค้นเด็กที่มาทำให้นร. เราต้องเสียน้ำตามาก ...
แฟนไม่พอใจ บอกเราวุ่นวายกับนร. เกินไป
แต่ประเด็นคือ ปีนี้ เราเป็นที่ปรึกษาระดับชั้นปวส.1
เป็นเด็กที่รับมาจากหลายๆที่ มีทั้งมาจากวิทยาลัยเดิม และต่างวิทลัย มาอยู่รวมกัน
ฉะนั้นความเป็นอยู่ เริ่มจาก 0
โดยมีจุดประสงค์ทั้งหมดคือ เด็กห้องเราจะต้องรัก สามัคคี และ เรียนจบ และเป็นไปตามระยะเวลาของหลักสูตร ทุกคน !!!
เราดูแลเด็กในห้องทุกคน สำหรับเราเต็มที่นะ
คอยตามเรื่องการบ้าน คอยเชคใครโดดเรียน ใครขาดกิจกกรรม ใครมาไม่ทันเข้าแถว .... รวมถึง ใครไม่มีเงินกินข้าว
ง่ายๆ คือ เด็กห้องเรา ถ้ามีปัญหา เล็ก ใหญ่ เด็กจะเดินเข้ามาบอกเรา ปรึกษาเราตลอด แม้จะเป็นเรื่องความลับ .. และเค้าเชื่อฟัง และเคารพเรา เป็นอย่างดี ทำให้เรายิ่งรัก ยิ่งผูกพันธ์ กับเด็กๆทุกคน
แต่แฟนต้องไม่พอใจ บางครั้ง พาลทะเลาะ บอกว่าเราใส่ใจเด็กเกินไป ปล่อยให้มันหัดล้ม หัดเดินเองบ้าง ...แต่ ถ้ามันล้ม จนอัมพาตละ เด็กเราต้องหมดอนาคตหรอ ?? เราต้องให้ถึงตอนไม่มีทางแก้หรอ ??
เช่น เด็กส่งรูปมาในไลน์ ตัวแดงเถือก ผื่นขึ้นเต็มตัว นร. ก็ถามเป็นอะไร ต้องทำยังไง เราก็แนะนำทางไลน ... ไม่หายเราจะพาไปหาหมอ //// แฟนก็บอกต้องขนาดนี้เลยหรอ .... แต่พื้นฐานเด็กคนนี้ ภายนอกดูก้าวราว อารมณ์ร้อน จะไม่เข้าหาพ่อแม่เค้าเท่าไหร่ แต่ช่วยงานบ้านพ่อแม่นะคะ แต่ข้างในคือ อ่อนไหว คิดมาก ขี้น้อยใจ อยากมีคนใส่ใจ เข้าใจเค้า .... สรุปแฟนเราโกรธ
เด็กเราคนหนึ่ง ไม่มีเงินทานข้าว เรายื่นเงินให้ (ตกเย็นเรารายงานแฟนว่าใช้เงินอะไรบ้าง ทุกบาท ทุกสตางค์) แฟนเราก็ชักสีหน้าไม่พอใจ ประมาณอีกแล้วหรอ ... แต่เด็กคนนี้ ฐานะยากจนค่ะ ทำงานเลี้ยงครอบครัว และส่งตัวเองเรียน ขยัน สู้ทุกงาน เราชอบเด็กแบบนี้นะ
อีกสักตัวอย่าง วันไหนเหงาๆ ว่างๆ พักกลางวัน เลิกช้า เราเจอนร. เราก็จะแบบ เฮ้ยย ไปกินข้าวกัน ก็ขึ้นเราไปกินข้าว ข้างๆวิทยาลัย ... แฟนโกรธจนตอนนี้ บอก มันเริ่มมากไปแล้ว จะไม่ทน
ถามว่าเราผิดหรอคะ ???
ทั้งหมดที่เราทำ เกิดจากความรักความผูกพันธ์ที่มีต่อเด็กทั้งนั้น
เด็กนร.เรา มีเรื่องกับช่างอื่น
ครูเรียกมาสอบถาม มีเรานั่งข้างๆ เด็กนร. เราร้องไห้ แล้วยอมรับผิด ตอนนั้นเราเจ็บใจมาก น้ำตาจะไหลตาม ได้แต่ตบบ่า และแค้นเด็กที่มาทำให้นร. เราต้องเสียน้ำตามาก ...