เข้าเรื่องเลยนะ5555
ถ้าคุณรู้สึกดีกับใครสักคน จากชอบกลายเป็นชอบมาก แล้วก็กลายเป็นความสนิทสนมคล้ายๆว่าจะผูกพันธ์
แล้ววันหนึ่งเราจะพบกันอีก ในที่ที่แปลกใหม่ ตอนนี้เขาคือคนที่เราคุยด้วยแล้วสบายใจที่สุด
กลายเป็นว่าเราประหม่ากับอนาต เมื่อเจอปัญหา เขาจะเป็นแรกที่นึกถึง กลายเป็นว่าเราจะฝากโลกของเราไว้ทีเขา

เรื่องมันเกิดเพราะเราชอบเขามาก ชอบเขาจากทัศนคติ ความคิด และนิสัยใจคอมากกว่าหน้าตา
เขาเหมือนเป็นพี่เป็นเพื่อนเป็นคนที่คอยอยู่ข้างๆเป็นคนที่เราปรึกษาได้เสมอ รองจากพ่อแม่ และเพื่อนสนิท
แต่ด้วยความที่เราไม่ใช่คนที่เขารอ เราจึงเป็นได้แค่พี่น้องที่สนิทที่สุด บางครั้งก็คิดนะ เรายึดติดเขามากไปหรือป่าว
เราให้ความสนใจมากเกินไปไหม แต่หลายๆครั้งที่มานึกๆดู หลายคนที่เข้ามาในชีวิต เข้ามาจีบไม่มีใครที่อยู่ข้างๆ คุยทุกวัน
เรียนรู้เราได้เท่าเขา แล้วทำไมคนดีๆส่นใหญ่เป็นได้แค่พี่กับเพื่อนนะ55555555555 เรลองถามใจตัวเรา เราว่าเราไม่ได้ชอบเขา
เหมือนตอนเด็กๆที่อยากให้เขามาเป็นแฟน แต่ตอนนี้เราอยากให้เขาอยู่ข้างๆจนวันนึงเราจะเข้าใจได้ว่า ไม่มีใครอยู่กับเราได้ตลอดชีวิต
เราไม่อยากฝากโลกทั้งใบไว้ที่เขา เราต้องทำยังไงดีคะ?