ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ทุกวันต้องมานั่งร้องไห้เหมือนคนบ้า วันเวลาแห่งความสุขมันหายไปไหน ทำไมคนที่เราคิดว่าเขาเข้าใจเราที่สุด สุดท้ายก็แค่คนเห็นแก่ตัว รู้ว่าควรทำตัวดีให้เขาเสียดายแต่ตอนนี้ความอดทนมันถึงขีดจำกัดแล้ว ไม่มีแม้ความหวัง พลังในการเยียวยาหัวใจ อย่างน้อยถ้าเราตายไปคงทำให้เขาคิดได้บ้าง