ผมคบกับแฟนผมมาประมาณ 5-6 ปี แล้ว ครับ แล้วเราก็มีลูกด้วยกัน เราจึงแต่งงานกันแฟนผมอายุห่างประมาณ5 ปีคับผมเด็กกว่า แรกๆ ก็ดีนะคับ แต่ผมไม่เข้าใจทำไมมีอะไรเขาไม่เคยมาปรึกษารึว่าเล่าให้ผมฟังเลยทั้งๆที่ตอนเป็นแฟนเขาเล่าตลอด แต่ผมกลับรู้ว่าเขาไปปรึกษาเพื่อนเขาแทน เป็นทอมครับ รู้ด้วยว่าปรึกษาทุกเรื่อง บาง ครั้งผมชวนไปซื้อของเขาบอกไม่ว่างทำงานแต่กลับไปกับเพื่อนคนนั้นแทน.. ผมน้อยใจคับเลยประชด กินเหล้า ทำตัวเหลวไหล เผื่อเขาจะมาสนใจบ้าง แต่กลับตรงกันข้ามเขากลับทำตัวตีออกห่าง ยังไปเล่าให้เพื่อนๆเขาฟังจนบางทีผมไปรับเขาที่ทำงานเขามองหน้าผมเหมือนรังเกียจ แต่ก็ทนได้คับ แล้วเราก็เทลาะกันบ่อย เพราะผมเองที่ไปถามเขาไปจู้จี้กับเขา แต่เขากลับตอบมาแบบใส่อารม ทุกครั้ง เราเทลาะกันหนักขึ้นจนผมขอกลับไปนอนที่บ้าน <ตอนแต่งงานเขาบอกพ่อแม่เขาแก่แล้วเลยจะไปขอนอนที่บ้านเขาเพราะเป็นห่วงพ่อแม่ ไม่มีปัญหาครับ > ผมกลับมานอนบ้านได้ซัก 5-6วัน เขาบอกเลิกกับผม ลูกเพิ่งได้ 2ขวบกว่า ผมเสียใจมาก ผมหมกตัวแต่ในห้องไม่ออกไปไหน ไม่คุยกับใคร หนักขนาดไกล้บ้า พอผมเริ่มดีขึ้นกลับไปง้อบอกเขาไม่ชอบผมตรงไหนเราจะเปลี่ยนแปลงให้ดีขึ้น แต่เขาพยายามจะบอกเลิกกันอย่างเดียว... ขอย้อนกลับไปนีส ก่อนหน้านั้นหลังเทอคลอดลูกผมมีอะไรกับเทอ เทอไม่ค่อยมีอารมผมรู้สึกนะแต่เทอกลับเล่นเกมรึไม่ก็ดูอะไร ไม่แสดงอาการว่ามีอารมเลย ทั้งๆที่ก่อนแต่ง ครางเหมือนหนัง เอวี ญี่ปุ่น ผมไม่เข้าใจของผมเล็กหรอ..รึว่าไม่มีอารมร่วมกับผมแล้ว .. รึว่าอะไร งง  ผมพยายามง้อเทอต่างๆหน้าด้านไปรับที่ทำงานเพื่อนเทอหัวเราะเยาะ ก็ยอมแต่เทอกลับทำเย็นชาใส่ ผมอายมากครับแต่เพื่อครอบครัว ผมง้ออยู่หลายวัน เลยตัดสินใจไปถามตรงๆ เทอบอก อยากเลิกกับผมเพราะผมชอบหาเรื่องเทอ ..ทั้งๆที่ผมก็ถามดีๆแต่เทอกลับใส่อารม .. บางทีผมก็โมโหมีอารมเลยพูดแรงๆบ้าง ผมก็ขอโทษทุกครั้งนะครับ แถมยังทำตามที่เทอบอก ขนาด กราบเท้าก็ทำมาแล้ว ผมเสียใจร้องให้หลายวัน ไม่ได้คุยกับใคร ผมไม่รู้จริงๆจะเอาไงกับชีวิต ต่อ ใครพอมีประสบการ ช่วยแนะนำที ครับ .. ผมรู้ว่าผมผิด แต่ไม่โอกาสกันหน่อยหรอ ผมสงสารแม่ สงสารครอบครัวผมเขาเสียใจเพราะต่างคนต่างรักลูกผมมาก ผมควรทำใจยังไงดี ครับ.