สวัสดีทุกคนนะค่ะ
    เราเป็นเด็กม.6 คนนึง(เกรดเฉลี่ย 3.5ขึ้นตลอด แต่ทำไมแม่ไม่เคยภูมิใจเลยนะ😢)
ซึ่งทุกคนรู้ดีว่าชีวิตม.6 มันเต็มไปด้วยแรงกดดันขนาดไหน ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิต เรื่องที่เครียดที่สุดคือการเข้ามหาลัย กลัวจะเข้าไม่ได้ในมหาลัยที่ตั้งใจไว้  นับถอยหลังอีก 2 วันก็จะสอบ gat pat อยู่แล้ว ช่วงชีวิตม.6 ของเราก็เลยอยู่แต่กับหนังสือ พอว่างก็อ่าน เข้าห้อง อยู่แต่ในห้อง
      แต่ใช่ว่างานบ้านเราจะเฉยนะ เราทำทุกอย่างยกเว้นทำกับข้าวนี่แหละที่แม่ต้องทำ แต่ทุกครั้งที่แม่ทำเราก็ช่วยทุกครั้ง แม่มักจะขัดใจ เวลาที่เราเข้าห้องอ่านหนังสือ เพราะเวลาจะเรียกใช้อะไรนอกเหนือจากหน้าที่ก็ต้องเรียกเราจากในห้อง และมักจะมีท่าทีขัดใจยังไงไม่รู้
       และโดยนิสัยส่วนตัว เราก็เป็นคนเฉิ่มๆ ซื่อบื้อ ไม่ค่อยมีทักษะชีวิต จึงโดนแม่ด่าว่าโง่ประจำ แล้วก็มักจะพาลไปว่า "อ่านเข้าไปเถอะ ไอ้หนังสืออะ จะดูสิว่ามันจะทำให้ชีวิตเราดีขึ้นรึปล่าว ก็เห็นยังโง่ อยู่เหมือนเดิม จะอ่านทำไมนักหนา หรือบางทีก็จะด่าประโยคสุดเจ็บนี้เลย "ได้ส่งควายเรียนกันแล้ว สนุกล่ะทีนี้" TT  ประโยคนี้พูดบ่อยมากกกๆ หรือบางทีก็ "อย่าเรียนอีกเลย เปลืองตังเปล่าๆ" เราเจ็บจี๊ดทุกครั้งเลย แอบร้องไห้คนเดียวประจำ
    เราอยากรู้ว่าเราต้องทำยังไงแม่ถึงจะเข้าใจเราบ้าง ช่วงที่เป็นมรสุมชีวิตแบบนี้ กลับโดนตอกย้ำซ้ำเติม แทนที่จะได้รับกำลังใจดีๆ  เราเริ่มท้อมากกๆแล้ว😢😢