รถไฟ กรุงเทพ-พัทลุง
21 ตุลาคม 2559

ปุยนุ่นสีขาวขนาดใหญ่บนฟากฟ้ากำลังถูกเปลี่ยนให้เป็นก้อนสีดำทมิฬ สายลมยามเย็นพัดพาความชื้นที่เพิ่มขึ้นเพราะเมฆฝนมากระทบผิวหน้า ฝุ่นผงและควันพิษจากท่อไอเสียลอยระลิ่วไปทั่วมุมถนนจนต้องเอามือมาป้องจมูกไว้ สองเท้าก้าวฉับไวพร้อมสอดส่องสายตาซ้ายขวาระวังยานพาหนะสี่ล้อพร้อมสู่สถานที่เป้าหมาย

บันไดเลื่อนเคลื่อนตัวมาถึงชั้นบนสุด ฝูงชนหนาแน่นเต็มพื้นที่เบื้องหน้าของผม เต็มพื้นที่หน้าสถานีรถไฟหัวลำโพงจนไม่สามารถแทรกตัวผ่านเข้าไปได้ สายตาของผมสาดส่องไปทั่วบริเวณที่เต็มไปด้วยผู้คนที่ร่วมใจ พร้อมใจและเต็มใจสวมใส่เสื้อผ้าสีโทนเดียวกัน “สีดำ” สีดำ เป็นสัญลักษณ์ของการไว้ทุกข์และไว้อาลัยแก่ผู้วายชนม์ ให้แก่มหาราชผู้ยิ่งใหญ่ที่เพิ่งจากไปจากผืนแผ่นดินแห่งนี้  ใช่แล้ว ผู้คนเหล่านี้กำลังเคลื่อนตัวไปสนามหลวงด้วยรถบัสรับส่งจากบริษัทยักษ์ใหญ่ที่มาให้ความสะดวกโดยไม่คิดค่าใช้จ่าย  



ดั่งฟ้ารับรู้ถึงความโศกเศร้าเสียใจ หยดน้ำเม็ดน้อยดิ่งลงมาสู่พื้นถนนคอนกรีตสีดำสนิทจนกระจายเป็นหย่อมๆ และค่อยกระพือความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านไปเกือบสัปดาห์แล้วก็ตาม บรรยากาศอันเศร้าหมองก็ไม่ลดลงแม้แต่น้อย กายและลมหายใจนั้นได้ลาโลกแล้วสู่สรวงสวรรค์ แต่คุณงามความดีของพ่อ สิ่งที่ไม่สามารถวัดมูลค่าได้ จะตราตรึงลงในหัวใจ67ล้านดวงนี้มิมีวันเสื่อมคลายแม้ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานไปเพียงใดก็ตาม

เจ้าของเป้สะพายใบใหญ่รอดผ่านประตูทางเข้าสู่สู่ชานชาลา มุ่งสู่ ตู้คันที่สอง ที่อยู่เกือบสุดขบวนรถไฟเลขที่ 37กรุงเทพ-สุไหงโกลก ในมือถือตั๋วเตรียมไว้ รถไฟสภาพโทรมๆเพราะผ่านการใช้งานอย่างยาวนาน กลิ่นน้ำมันรถจักรลอยแตะเป็นระยะๆ บางจุดก็ได้กลิ่นคละคลุ้งไปทั่ว เงาร่างใหญ่ที่เห็นได้เป็นระยะ ขยับเขยื้อนขอบชิดติดกับล้อรถไฟเช็คความพร้อมว่าสภาพรถไฟนั้นสามารถออกจากชานชาลาและพาผู้โดยสารมุ่งสู่จุดหมายได้อย่างราบเรียบและปลอดภัยหรือไม่





ใบหน้ารูปไข่ปะทะกับอากาศที่เย็นช่ำเมื่อก้าวขึ้นมาภายในตัวรถ ภายในรถไฟสภาพแตกต่างจากภายนอกเป็นอย่างมาก น่าจะเป็นเพราะผ่านการดูแลรักษาอย่างดีจนสภาพดูเหมือนใหม่ ผนังสีขาวสะอาดตา หน้าต่างบานใหญ่ที่มีรอยคราบน้ำฝนทิ้งไว้สำหรับมองวิวสองข้างทาง เบาะนั่งสีน้ำตาลอ่อนไม่นุ่มไม่แข็งขนาดพอดีกับทุกเพศทุกวัย พื้นที่เว้นไว้อย่างพอดีขาไม่เบียดชนกันระหว่างสองที่นั่ง และพื้นรถไฟที่สะอาดเหมือนราวกับอยู่ในบ้านตนเอง ห้องน้ำ





ร่างกายของผมโยกย้ายเป็นจังหวะเบาๆ ตามแรงสั่นสะเทือนจากล้อเลื่อนรถไฟ มีแรงเป็นบางช่วงโดยเฉพาะทางโค้ง จดจ้องหน้าจอมือถือเป็นเวลานานจนปวดตา เป็นเวลาดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงมาเพื่อเตรียมพร้อมที่จะผ่านพ้นวันเก่าตอนรับวันใหม่ เมื่อมองออกนอกหน้าต่างบรรยากาศสองข้างทางกลับแปรปรวนไปราวกับหลุดออกมาอีกโลกหนึ่งเพียงเผลอตัวไปเพียงชั่วก้านธูป จากตึกสูงระฟ้ามาสู่ท้องทุ่งนาเขียวขจีเต็มสองข้างทาง แสงอาทิตย์สาดส่องกระทบยอดหญ้า ประกอบกับมีหมู่มวลวิหคบินผ่านทุ่งนาเพื่อกลับสู่รังนอน เกิดเป็นภาพที่สามารถหาดูได้ยากในเมืองหลวง

เสียงคนขายของบนรถไฟดังเข้าสู่โสดประสาทผมเป็นช่วงๆ การดื่มด่ำธรรมชาติสองข้างทางโดยไม่ได้ต้องคิดอะไรให้มากมาย ปลดปล่อยตัวเองให้ล่องลอยไปตามกระแสธรรมชาติ สามารถช่วยลดความตึงเครียดสะสมและให้ที่ลี้ภัยความสับสนวุ่นวายในเมืองได้เป็นอย่างดี ถ้าได้นั่งรถพัดลมคงจะ”ฟิน”ไม่น้อย เวลาที่ได้สูดอากาศบริสุทธิ์ปราศจากมลทินภายนอกตัวรถและเวลาที่ลมเย็นชื่นใจมาปะทะใบหน้าพัดพาผมปลิวไสวลู่ตามลม

ดวงไฟร้อนแรงแสงริบหรี่กำลังลาลับขอบฟ้า ท้องฟ้ากลับไม่ได้เป็นสีฟ้าอีกตัวไป แสงสีส้มแสดสอดส่องทอประกายสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกับผืนนภา เกิดเป็นภาพท้องฟ้ายามเย็นโพล้เพล้ชวนให้หลงใหล อันเป็นความอัศจรรย์ที่ธรรมชาติได้รังสรรค์ สองข้างทางค่อยๆมืดมิดลงจนไม่สามารถมองสิ่งใดได้ชัดเจนเมื่อปราศจากดวงตะวัน แต่ภายในกล่องสี่เหลี่ยมสามารถส่องสว่างด้วยดวงไฟเทียมที่ติดตั้งอยู่บนเพดาน

พนังงานหนุ่มหัวเกรียนกำลังเดินปรับเบาะที่นั่งให้กลายเป็นเตียงนอนขนาดย่อมๆอย่างกระฉับกระเฉง จนมาถึงเตียงของผม เป็นโชคดีที่มีผู้โดยสารท่านหนึ่งมาแลกที่นั่งกับผม ทำให้ผมได้นอนเตียงล่างซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าเตียงบนเป็นพิเศษ เบาะหนานุ่ม ผ้าปูเตียงสีขาวพร้อมหมอนและผ้าห่ม ไร้กลิ่นไม่พึงประสงค์ใดๆ อีกทั้งยังมีผ้าม่านมาช่วยให้ความเป็นส่วนตัวแก่ผู้โดยสารและกันแสงหลอดไฟเข้ามาในตู้นอน    

“คุณหมายเลข5 ครับ” เสียงพนักงานรถไฟเรียกผมให้ตื่นการความหลับใหลหลังจากผล่อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็ถามผมว่าลงที่ไหนเพื่อไม่ให้ผมเลยสถานีนั้น เหม่อมองมาที่ข้อมือด้านซ้ายบอกเวลาตีสี่หัวรุ่ง บรรยากาศยังเงียบสงบปราศจากเสียงจอกแจกจอแจของผู้คน มีแต่เพียงเสียงเคลื่อนตัวของรถไฟเท่านั้น เป็นโชคดีของผมที่ขบวนนี้ไม่มีผู้โดยสารท่านไหนส่งเสียงอันไม่พึงไม่ประสงค์รบกวนในเวลาหลับนอน ทำให้นอนหลับเต็มอิ่มก็ว่าได้

ขณะนั้นพระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น เป็นเวลาย่ำรุ่ง ทำให้มองเห็นข้างนอกได้เพียงลางๆ เท่านั้น หากมองออกไปนั้นเอง ดวงแสงวูบวาบ เคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้าท่ามกลางสวนยางพารา หากใครมาเห็นคงคาดเดาต่างๆนาๆ ว่าคงเป็นภูตผีปีศาจเป็นแน่ แต่หากเป็นคนที่มีถิ่นกำเนิดในดินแดนภาคใต้คงเห็นภาพนี้อยู่จนชินตาแล้ว ในเวลานี้เป็นเวลาที่ขาวสวนยางพาราออกมากรีดยางกันนั้นเอง ภาคใต้เป็นแหล่งเพาะปลูกและเก็บเกี่ยวยางพาราที่สำคัญแห่งหนึ่งของประเทศไทย ทำรายได้เป็นกอบเป็นกำให้แก่ชาวสวนแต่ละครัวเรือนจนส่งลูกหลานเรียนจนจบมาไม่มากก็น้อย

ภูเขาใหญ่อันมีรูโหว่อยู่ตรงกลาง สามรถมองให้เห็นได้แต่ไกลๆ ภูเขานี้คือภูเขาอกทะลุ สัญลักษณ์ประจำจังหวัดพัทลุงนั้นเอง ใจผมรู้สึกวูบวาบ กลับบ้านมาแต่ละครั้ง มันก็ไม่ชินเสียที ถึงแล้วสถานีพัทลุง





หากต้องการเดินทางโดยไม่รีบร้อนนัก และต้องการดื่มด่ำธรรมชาติสองข้างทาง รถไฟ ก็เป็นตัวเลือกที่ดีทีเดียว ครั้งนี้เป็นการเดินทางด้วยรถไฟในรอบ6-7ปีของผมเลยทีเดียว ครั้งนี้รถไฟขบวนที่37 พาผมมาถึงจุดหมายปลายทางก่อนถึง 20 นาที มันเกิดความคาดหมายของผมไปมากหรืออาจจะเป็นโชคดีของผมใครจะไปรู้

#petchionthetrain #petchiworld

ผลงานที่ผ่านมา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
#petchiandhisyummyjourney
http://ppantip.com/topic/35414760 ขาหมูเที่ยงคืน ตรอกโรงหมู
http://ppantip.com/topic/35419924 ตุ้มจิ้มจุ่ม แยกมหานคร
http://ppantip.com/topic/35422834 มื้อเบาๆ ไก่ทอดเกาหลี Bonchon สาขา Emquartier
http://ppantip.com/topic/35437956 ขนมตาล หน้าวัดไตรมิตร
http://ppantip.com/topic/35712108 ก๋วยเตี๋ยวปากหม้อ วัดไตรมิตร

อื่นๆ
http://ppantip.com/topic/34033872 เมื่อ 550D+50mm F/1.8 มาเจอกับเหล่าเจ้านายที่สวนใจกลางกรุง