13/09/2019
         14.30 น. ผมเดินทางมาถึง Ulaanbator Railway Station เพื่อรอเวลาขึ้นขบวนรถไฟไปกรุงมอสโกในอีก 1 ชั่วโมงข้างหน้านี้ ซึ่งที่นี่เป็นสถานีรถไฟหลักของเมืองที่มีทั้งเที่ยวภายในประเทศและระหว่างประเทศ 
          จากการหาข้อมูลสืบค้นและสอบถามคนรัสเซียที่เคยเดินทางในเส้นทางนี้ ผมพอจะทราบว่ามีความจำเป็นอย่างมากที่จะต้องเตรียมเสบียงไว้สำหรับ 5 วัน 4 คืน เพราะบนรถไฟแทบไม่มีอะไรขายเลย ถึงแม้ว่าระหว่างรถไฟหยุดจอดแต่ละเมืองจะพอมีร้านค้าขายของกินอยู่บ้าง แต่เพื่อความชัวร์ผมควรเตรียมเสบียงให้พร้อมไปก่อนเลยดีกว่า

           หากเพื่อนๆอยากเดินทางด้วยรถไฟทรานส์ไซบีเรีย ควรจองตั๋วรถไฟไว้ก่อนล่วงหน้า เพราะหากเลือกมาซื้อหน้างานรับรองไม่มีตั๋วแน่นอน อย่างเคสผมเองผมเดินทางมาซื้อไว้ล่วงหน้าตั้งแต่วันที่ 28/08/2019 ก่อนที่จะเดินทางไปทำงานแลกที่พักและอาหารฟรี ราคาตั๋วประมาณ 5,900 บาท

           15.22 น. รถไฟค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากชานชาลาเพื่อมุ่งหน้าสู่ปลายทางกรุงมอสโก ประเทศรัสเซีย ความฝันของนักเดินทางหลายๆคนที่สักวันหนึ่งจะต้องมาสัมผัสบรรยากาศบนรถไฟสายนี้ให้ได้ วันนี้ผมได้มาถึงแล้ว

            ผมไม่ทราบว่าห้องที่ผมซื้อนั้นอยู่ในคลาสอะไร เพราะตอนซื้อตั๋วไม่ได้เลือกคลาสใดๆทั้งสิ้น คิดว่าจะคลาสไหนก็ได้เอามาเถอะ ขอราคาไม่แรงมากเป็นพอ สรุปผมได้คลาสที่ในห้องมีทั้งหมด 4 เตียง ชั้นล่าง 2 เตียง ชั้นบน 2 เตียง มีโต๊ะตัวเล็กๆอยู่ด้านล่าง มีเต้าชาร์จมือถือ 2 เต้าไว้ให้บริการ
             อีกทั้งยังมีบริการน้ำร้อนฟรีสำหรับผู้โดยสารทุกคน ดังนั้นหากเพื่อนๆกำลังคิดเตรียมเสบียงอาหาร สามารถเตรียมอาหารสำเร็จรูปที่ใช้น้ำร้อนมาได้เลย เช่น โจ๊กซอง บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ชา กาแฟ บลาๆ

             ผมมีเทคนิคประหยัดตังค์มานำเสนอ ในกรณีที่เพื่อนๆมีกระบอกน้ำกันความร้อนหรือแก้วน้ำขนาดใหญ่ สามารถนำพาชนะดังกล่าวไปใส่น้ำร้อนแล้วรอให้น้ำหายร้อน เท่านี้เพื่อนๆก็จะได้น้ำเปล่าอุณหภูมิห้องมาดื่มโดยที่ไม่ต้องซื้อเลย กว่าจะเดินทางถึงกรุงมอสโกเชื่อว่าจะสามารถประหยัดตังค์ได้มากเลยทีเดียว

              อย่าลืมแลกเงินรูปเปิลหรือเงินรัสเซียมาก่อนขึ้นรถไฟนะครับ เพราะมีความจำเป็นมากหากเพื่อนๆต้องซื้อของที่จำเป็นระหว่างทาง ซึ่งเมื่อไหร่ที่เข้าเขตรัสเซียแล้ว เงินมองโกเลียจะหมดความหมายลงไปทันที ไม่มีร้านรับแลกเงินระหว่างทาง

              ผู้โดยสารทะยอยออกมาจากห้อง มองลอดหน้าต่างโบกี้รถไฟเพื่อชื่นชมกับวิวทิวทัศน์บรรยากาศสองข้างทางในช่วงก่อนดวงตะวันจะลาลับขอบฟ้า แสงสีส้มส่องกระทบกับทุ่งหญ้าสเตปป์อันกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาในเขตมองโกเลีย ช่างดูโรแมนติกอย่างยิ่ง เป็นบุญหัวแก่ผมแล้วจริงๆที่ครั้งหนึ่งในชีวิตได้มาเห็นวิวที่สวยงามมากขนาดนี้

             ผมกำลังสัมผัสกับวิถีชีวิตของชาวมองโกลเร่ร่อนในช่วงพลบค่ำ พวกเขากำลังต้อนสัตว์เลี้ยงฝูงใหญ่กลับบ้านอย่างที่ผมเคยได้ลองทำมาก่อนหน้านี้ มันทำให้ผมหวนคิดถึงประสบการณ์และวันเวลาที่เคยใช้บนทุ่งหญ้าสเตปป์แห่งนี้อีกครัง

          23.45 น. ขบวนรถไฟพาผมมาถึงเขตรอยต่อพรมแดนระหว่างประเทศมองโกเลีย-รัสเซีย ผู้โดยสารทุกคนจะต้องไปอยู่ในห้องโดยสารของตัวเอง จากนั้นเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองฝั่งมองโกเลียจะขึ้นมาบนรถไฟเพื่อลงตราประทับขาออกจากประเทศบนพาสปอร์ต

           เมื่อรถไฟเคลื่อนตัวเข้าสู่ฝั่งเขตแดนรัสเซีย บรรยากาศทุกอย่างเปลี่ยนไป เงียบสงบจนน่าขนลุก เจ้าหน้าที่ทหารรัสเซียในชุดสีน้ำตาลทำการตรวจเช็คแต่ละห้องด้วยสุนัขดมกลิ่นพันธุ์เยอรมันเชพเพิร์ด ผมรู้สึกชิลล์ๆนะเพราะไม่ได้พกพาสิ่งผิดกฎหมายมาอยู่แล้ว

             แต่เอ๊ะ? ทำไมไอ่หมาตัวนี้มันมาดมที่กระเป๋าเป้ใบเล็กของผมจังวะ มันไม่สนใจที่อื่นเลยนอกจากกระเป๋าเป้ของผม "เอ้ยหรือว่า? แล้วตรู คงไม่มีใครแอบยัดยาบ้าใส่ในกระเป๋าเป้ของผมใช่มั้ย?" ผมยิ่งเคยอ่านรีวิวของแบ็กแพ็กเกอร์ไทยที่เคยถูกยัดยาใส่ในกระเป๋าเป้บนเส้นทางนี้แล้วด้วย มันยิ่งทำให้ตื่นเต้นกันไปใหญ่เลย

               ภายใต้ความเงียบสงบ กลับได้ยินเสียงใจเต้นตุบตับๆดังลั่น เจ้าหน้าที่ถามว่ามีอะไรอยู่ในนั้น? ผมบอกว่ามีแค่เอกสารกับเงินเท่านั้น เขาจึงขออนุญาตค้นกระเป๋าเป้ของผมทันที

              ทันใดนั้นผมก็จำขึ้นมาได้ว่า ก่อนที่จะออกจากหมู่บ้านซึ่งผมไปทำงานแลกที่พักและอาหารฟรี คนงานชาวมองโกลมอบเครื่องรางชิ้นหนึ่งให้กับผม ซึ่งทำมาจากกระดูกหมาป่าในทุ่งหญ้าสเตปป์

             เอาแล้วครับพี่น้อง สัตว์ป่าสงวนรึป่าววะเนี่ย แล้วมันจะผิดกฎหมายมั้ยนะ? ความระแวงและความกังวลเริ่มเข้าครอบงำ "ไอ่เชี่ย ตรูไม่น่าหาเรื่องเอามาด้วยเล๊ย จะมาจบทริปเพราะกระดูกหมาชิ้นเดียวไม่ได้นะ แง" 

             เจ้าหน้าที่ค้นกระเป๋าของผมด้วยความเร่งรีบ แต่ไม่ได้เทของออกมาทั้งหมดนะ เขาแค่ล้วงค้นหาของข้างในเท่านั้น โชคดีที่เขาไม่พบเครื่องรางกระดูกหมาป่าชิ้นนั้น ไม่งั้นผมอาจจะถูดสอบสวนอีกยาวเป็นแน่ "โฮ้ย โล่ง"

              หลังจากผ่านด่านแรกมาได้อย่างหวุดหวิด ด่านที่สองเจ้าหน้าที่แต่งตัวคล้ายทหารในชุดสีเขียวขึ้นมาค้นห้อง เพื่อเช็คว่าผู้โดยสารลักลอบขนสิ่งผิดกฎหมายขึ้นมาบนรถไฟรึป่าว ด่านนี้ไม่มีปัญหาใดๆเกิดขึ้นครับ

               ด่านสุดท้ายเจ้าหน้าที่จะขึ้นมาบนรถไฟเพื่อนำพาสปอร์ตของผู้โดยสารไปลงตราประทับ โดยผู้สารทุกคนห้ามออกจากห้องโดยสารโดยเด็ดขาด ประมาณ 30-45 นาทีผู้โดยสารจะได้รับพาสปอร์ตกลับคืน

               สำหรับพลเมืองไทยสามารถเข้าประเทศรัสเซียได้โดยไม่ต้องขอวีซ่าใดๆทั้งสิ้น ใช้แค่พาสปอร์ตไทยก็สามารถพำนักอยู่ในประเทศรัสเซียได้นานถึง 30 วัน มีประเทศบนโลกใบนี้ไม่มากนักที่จะเข้าประเทศรัสเซียได้โดยที่ไม่ต้องขอวีซ่า ประเทศไทยเป็นหนึ่งในนั้น

              ค่ำคืนแรกบนทางรถไฟสายแห่งความฝัน ผมนอนในห้องคนเดียวท่ามกลางเตียงโล่งว่างอีก 3 เตียง ในใจผมคิดว่าน่าจะมีผู้โดยสารเข้ามาในห้องช่วงดึกๆ แต่คืนแล้วคืนเล่า ไม่มีใครเคยแวะเวียนเข้ามานอนในห้องผมเลย ช่างโดดเดี่ยวเดียวดายอะไรเช่นนี้ "หรือว่าตรูซื้อตั๋ว VIP ว่ะ?" ชักเริ่มสงสัย ฮ่าๆๆ

            ขบวนรถไฟเที่ยวนี้เป็นเที่ยวที่เงียบเหงามาก มีผู้โดยสารเพียงไม่กี่คนเท่านั้น โดยที่หลายๆห้องยังว่างอยู่ อีกทั้งห้องนึงก็มีผู้โดยสารคนเดียวหรืออาจจะแค่สองคนเท่านั้น ด้วยความสงสัยว่าทำไมเงียบเหงาขนาดนี้ ผมจึงไปสอบถามพนักงานรถไฟคนหนึ่ง

             ซึ่งทำให้พอที่จะเข้าใจว่า ขบวนรถไฟจากมองโกเลีย-รัสเซีย จะมีผู้โดยสารน้อยกว่าขบวนจากรัสเซีย-มองโกเลีย เพราะส่วนใหญ่แล้วผู้โดยสารจะมาจากฝั่งยุโรปมากกว่า เรียกได้ว่าคนยุโรปชอบเที่ยวในเส้นทางนี้มากว่าคนทางฝั่งเอเชีย

            แต่พนักงานก็ยอมรับจริงๆว่า "เที่ยวนี้มีผู้โดยสารน้อยกว่าเที่ยวก่อนๆมาก"

            วันแล้ววันเล่าที่ผมต้องใช้ชีวิตอยู่บนขบวนรถไฟสายทรานส์ไซบีเรียเส้นทางนี้ มีแค่เพียงสองสิ่งหลักๆที่ผมทำได้

อย่างแรกคือนั่งมองดูวิวทิวทัศน์ธรรมชาติสองข้างทาง ซึ่งยอมรับเลยครับว่าสวยงามมากจริงๆ ยิ่งในช่วงที่ผมเดินทางนั้นเป็นช่วงฤดูใบไม้เปลี่ยนสีอีก ยิ่งทำให้สองข้างทางสวยงามมากยิ่งขึ้น
อย่างที่สองคือกินครับพี่น้อง การกินทำให้ผมมีความสุขอย่างน่าฮัศจรรย์ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า การกินจะมอบความสุขให้ผมได้มากขนาดนี้ เพราะทั้งวันผมแทบจะไม่มีอะไรทำเลย นอกจากการนั่งมองวิวทิวทัศน์และรอเวลากิน กิน กิน ในมื้อต่อไปเท่านั้น ฮ่าๆๆๆ