สวัสดีค่ะ  ถ้าวันนึงคุณมีโอกาสได้รับราชการซึ่งใครต่อใครหลายคนก็อยากได้โอกาสนั้น  อาจจะเพราะความคิดที่ว่าเป็นอาชีพที่มั่นคง  กู้ได้  เบิกได้ อะไรต่างๆนาๆ  ถ้ามีโอกาสนั้นและครอบครัวก็อยากให้รับราชการเราก็ควรจะต้องดีใจและมีความสุขใช่มั้ยคะที่สามารถทำให้ครอบครัวภูมิใจ ....แต่....เราไม่มีความสุขเลยค่ะ  เรามีความฝัน  เรามีความต้องการที่วางแผนเอาไว้แล้วกับคนที่เรารัก  หลายคนอาจจะสงสัยว่าไม่อยากได้ไม่ใช่ความฝันแล้วไปสอบทำไม  เราต้องบอกก่อนว่าเราจำใจแกมโดนบังคับต้องไปสอบเพราะครอบครัวเราต้องการแบบนั้น  เค้าจะคอยถามคะยั้นคะยอ  ถามเราทุกวัน  เกี่ยวกับการสอบ  ถ้าเราไม่ไปเค้าก็จะไม่พอใจ  เราหมายถึง ป้า  เราน่ะคะ  เค้าเป็นคนเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กเปรียบเหมือนแม่คนที่  2  เลย  ซึ่งป้าเราก็เคยรับราชการมาก่อน  ป้าเรามีอิทธิพลต่อญาติๆ  และลูกหลานทุกคนมาก เป็นคนที่คอยช่วยเหลือญาติๆและลูกหลานทุกคนทุกอย่าง  ดังนั้นทุกคนจะเกรงใจและไม่ค่อยกล้าขัด ซึ่งเราก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย  เราไปสอบเพราะมันเป็นความหวังและความฝันของป้าที่อยากให้เรารับราชการค่ะ  แล้วเราสอบได้  ป้าเราดีใจมาก  แบบมากที่สุด  ส่วนเราเฉยๆ  ไม่รู้สึกอะไรเลย  รู้แค่ว่าเรามีปัญหาใหญ่ที่ต้องคิดตามมาจากผลที่เราสอบได้ครั้งนี้......คือ....  เราวางแผนกับแฟนว่าจะแต่งงานกันปีหน้าค่ะ  เดือนมกราคมปีหน้าเรากับแฟนแพลนกันว่าจะไปตรวจสุขภาพก่อนมีน้อง  เพราะเราทั้งคู่อายุขึ้นเลข  3  กันทั้งคู่  แฟนเราเค้าไม่เคยสนับสนุนให้เราไปสอบ  เค้าไม่อยากให้เราสอบติดด้วยซ้ำ  เค้ากังวลทุกครั้งที่เราพูดเรื่องสอบ และเค้าก็พูดตลอดเค้าเชื่อว่าเราต้องสอบได้แน่นอน  พอเค้ารู้ว่าเราสอบได้เค้าก็พูดแสดงความดีใจกับเรานะ  แต่จริงๆแล้วเรารู้ว่าเค้าเสียใจ  แต่พูดเพื่อไม่ให้เราคิดมาก  เพราะที่ผ่านมาเราพูดเรื่องแต่งงานกันตลอด  แฟนเราอยากแต่งงาน  และอยากมีน้องมาก  เค้ารอคอยมาตลอดหลายปี  ซึ่งเราเองก็เหมือนกัน  เราอยากมีน้อง  เวลาเราแก่เฒ่าเราจะได้ไม่โดดเดี่ยว  อย่างน้อยก็มีลูกมีครอบครัวเหมือนคนอื่นๆ  คอยดูแล  อยากมีครอบครัวที่อบอุ่น  อยู่พร้อมหน้าพ่อ  แม่  ลูก  เราแพลนกันไว้ว่าหลังจากแต่งงานแฟนเราอยากให้เราย้ายไปอยู่กับเค้าที่ต่างประเทศ  เราไม่ได้อยากไปอยู่ต่างประเทศ  แต่เราอยากไปอยู่ที่ไหนก็ได้ที่หลังจากแต่งงานแล้วต้องได้อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัว  ไม่ใช่แยกกันอยู่  ต่างคนต่างอยู่ เราและแฟนไม่ต้องการแบบนั้นและเราทำงานอะไรก็ได้  ไม่จำเป็นต้องเป็นงานที่มีหน้ามีตาในสังคมก็ได้  เราไม่เคยเลือก   แฟนเราเป็นคนที่ดีมาก  เค้ามีความคิดที่ใกล้เคียงกับคนไทยที่เป็นคนดีๆคนนึงเลย  เค้าพยายามเข้าใจเราทุกอย่าง  ปลอบใจเรา  ทั้งๆที่เค้าก็แอบร้องไห้เหมือนกันตั้งหลายครั้ง  เมื่อคืนเราคุยกันเค้าเห็นเราร้องไห้เค้าก็ร้องไห้กับเรา  ตอนที่เค้ารู้เค้าก็ถามเราว่าเราจะทำงานนี้นานแค่ไหน  6  เดือน  1  ปี เค้าถามว่าแล้วเราจะได้แต่งงานกันมั้ย  พวกเราจะได้อยู่ด้วยกันมั้ย  ซึ่งเค้าก็ไม่ได้แคร์อยู่แล้วว่าเราจะทำงานอะไร  ขอแค่แต่งงานแล้วมีชีวิตครอบครัวด้วยกัน  อยู่ด้วยกันทุกวัน กลับมาบ้านแล้วเจอกันทุกวันก็พอ  แค่นี้ก็มีความสุขแล้วสำหรับเราและเค้า  เราสงสารเค้าบอกเค้าแพลนทุกอย่างเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว  ยิ่งเราเห็นเค้าพูดถึงสิ่งที่เค้าแพลนว่าวันนี้ๆเค้าทำอะไรบ้าง เรายิ่งเสียใจ  แต่อีกทางนึงเราก็ไม่อยากทำให้ป้าเราเสียใจเหมือนกัน ลำพังตัวเรา  เราไม่ได้คิดอะไรมากเราไม่ได้ต้องการอะไรมาก  พี่เราก็รับราชการแล้ว  แม่เราก็สามารถเบิกค่ารักษาพยาบาลได้  แค่นี้เราก็พอใจแล้ว  ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว  แต่ไปภายภาคหน้าถึงแม้เราจะทำงานอะไรเราก็ต้องส่งเสียแม่เราอยู่ดีไม่มากก็น้อย  ซึ่งอันนี้แฟนเราก็เข้าใจและยินดีที่เราทำแบบนี้  เราบอกแฟนเราว่าเราอาจจะทำงานนี้ซัก  5  ปี แล้วค่อยลาออก พอเราแต่งงานกันมีน้อง  ถึงตอนนั้นป้าเราอาจจะเข้าใจ  เพราะตอนนี้เราไม่สามารถพูดเรื่องนี้กับคนในครอบครัวเราได้เลยโดยเฉพาะป้าเรา  เราพูดได้แค่กับแฟนเราเท่านั้น  เราอึดอัดเหลือเกิน  แต่จริงๆ  เราสามารถพูดกับแม่เราได้  พูดกับพี่สาวได้  แต่ทั้งสองคนก็จะลำบากใจเหมือนเราเพราะป้าอีกเหมือนกัน  เราเลยไม่อยากทำให้แม่กับพี่เราคิดมากกับเรา  นี่เราเขียนไปเราก็ร้องไห้ไป  ร้องเสียงดังได้  เพราะตอนนี้อยู่บ้านคนเดียว  แต่ตอนกลางคืนต้องร้องเบาๆ ไม่อยากให้เค้าไม่สบายใจ  ร้องมาตั้งแต่เมื่อคืนตอนคุยกับแฟน  แล้วก็นอนไม่ค่อยหลับเพราะคิดมากมาหลายวันแล้ว  รู้สึกอึดอัด  เลือกทางไหนก็ไม่ได้  ถ้าเลือกที่ไม่อยากทำให้ป้าเราเสียใจ  เราก็ต้องเสียใจ  แต่ถ้าเลือกที่เราต้องการ  ป้าเราก็เสียใจ.......เราอยากมาระบายสิ่งที่เรารู้สึกคะ เรารู้สึกเหงามาก มันอาจจะฟังดูเป็นเรื่องไม่สำคัญสำหรับคนอื่น  แต่สำหรับเรามันอึดอัดจังเลยคะ