ถึงเวลาที่ควรจะยอมรับคววามจริง
และลืมวันคืนที่ไม่น่าจดจำ ลืมให้หมดทุกอย่าง
ให้เหลือเพียงบทเรียน
ที่เอาไว้เป็นเกราะกันตัวเองในวันต่อๆไป
ให้หัวใจได้กล้าขึ้นและใช้ชีวิตได้แกร่งพอ
อย่าร้องไห้ หากคนใกล้กลายเเป็นคนอื่น
อย่าร้องไห้เลย หากต้องเสียสักคนไปจากชีวิต
ไม่ต้องโทษใครและยอมรับทุกสิ่งทุกอย่าง
ว่าเป็นความผิดพลาดของเราเอง
สิ่งที่เราเสียไปคือน้ำตา.. สิ่งที่เราได้มาคือบทเรียน
ถือว่าเสมอกัน..
ให้อภัยได้ ก็ให้อภัย
แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเหลือความรู้สึกดีๆ
เพราะมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญนักหรอก
กับการที่ใครสักคนจะหยิบมีดมาปักหลังเรา

                                                                                                      ห้องนั่งเล่นของความคิด
                                                                                                       ความรู้สึกของวันเก่า